مداحان در ساختار ملوک الطوایفی جمهوری اسلامی، نیمچه قدرتی در کنار دولت رسمی و دولت پنهانند. اسلام مداحهای پسا جمهوری اسلامی، فقط با اشک آن مرد آزاده کربلای خونین، کاسبی نمیکنند، اعمال سلطه هم میکنند. مداحان،طبقه سلطه گری در ساختار قدرت شده اند که بر شهروند عادی اسلحه می کشند، روسای جمهور را تهدید میکنند، در انتخابات سودای لیست دادن دارند، قرنطینه نیمبند کرونایی را می شکنند.
مجتبی نجفی
مداحان تبدیل به طبقه سلطه گری در قدرت شدند
هنوز هم عباراتی محکم تر از شریعتی در بین نواندیشان دینی درباره مداحان نیافته ام. جایی که گفت:” حسین سیاستمداری نیست که، بخاطر شراب خواری یزید، با او درگیری پیدا کرده باشد. او وارث پرچم سرخی است که از آدم، همچنان دست به دست، بر سر انسانیت می گردد و اکنون بدست او رسیده است … این پرچم را دست به دست، به همه آزادگان عدالتخواه در تاریخ بشریت سپرده”. شریعتی در نقد مداحان میگفت حسین ضجه نمی خواهد اشک نمیخواهد، پیرو میخواهد..البته شریعتی نبود تا ببیند این مداحان اشک و ضجه بعد از انقلاب به چه طبقه ای تبدیل شده اند. اگر سیر انقلاب را درست بنگریم اسلام را تکه تکه در ساختار حکومتی میبینیم: اسلام روحانیون ، اسلام نظامی ها و اسلام مداحان. این آخری قبلا مجلس گرم کن بودند الان صاحب مجلسند.
مداحان در ساختار ملوک الطوایفی جمهوری اسلامی، نیمچه قدرتی در کنار دولت رسمی و دولت پنهانند. اسلام مداحهای پسا جمهوری اسلامی، فقط با اشک آن مرد آزاده کربلای خونین، کاسبی نمیکنند، اعمال سلطه هم میکنند. مداحان،طبقه سلطه گری در ساختار قدرت شده اند که بر شهروند عادی اسلحه می کشند، روسای جمهور را تهدید میکنند، در انتخابات سودای لیست دادن دارند، قرنطینه نیمبند کرونایی را می شکنند. استثمار اینجاست: بهره برداری از احساس پاک اما نپخته مذهبی نه صرفا برای امرار معاش که برای ایجاد و تداوم سلطه.
لشکر مداحان جمهوری اسلامی،حوزه نفوذی برای خود ساخته اند که کمتر کسی را یارای مقابله با آنهاست. مناسک پشت مناسک میسازند تا صنعت ” اشک، پول و سلطه ” را تداوم دهند. شما ببینید آن حسین فداکار کربلا که اصولا شخصیتی فراتر از تشیع است و در دگم های نژادی هم نمیگنجد در تخیل مداح به قماربازی تشبیه شده که در تخته نَرد از رقیبش دو گونی برنج باخته. گمان نکنید که ساخت این داستانها اتفاقی است.
حماسه عاشورا این ظرفیت را هنوز دارد برای خیل وسیعی از پیروانش منبع الهام بخش اعتراض باشد. عاشورای حسینی آنچنان قدرت نمادینی دارد که میتواند از حصارهای سخت حکومت دینی خود را رها سازد و به دستگاه معرفتی اعتراضی به سلطه کشیدگان تبدیل شود.
پس طبیعی است حافظان و عاملان سلطه بخواهند حسین آن پرچم آزادگی که در برابر لشکر اسلامِ “زور اسلحه و رسانه” فریاد زد اگر” دین ندارید لااقل آزاده باشید” را در حد قمارباز خُرد و تحقیر کنند.برای همین است لشکر مداحان حکومتی بسیج میشوند حسین آزادیخواه را که چهره اسلام زور ریا و سلطه را تا ابد افشا کرد مسخ کنند. اما حسین معترض از ساختارهای حکومت دینی فراتر میرود چون عاشورا سرود رهایی است نه پذیرش سلطه.
