کلمه – سید کاظم قمی
اتهام براندازی به همه منتقدان وضعیت موجود در نظام‌های تمامیت‌خواه، در ردای شاهنشاهی باشد، یا در یونیفورم نظامیان فاشسیت و نازیست، یا عبای خلافت و امارت داعشی، یا در کسوت اقتدارگرایی انتخاباتی، یا زیر پرچم سرخ، به درازای تاریخ قدمت دارد. هنگامی که چنین نظام‌های سیاسی با همه هیمنه ظاهری‌شان سقوط می‌کنند هم، دلبستگان و وابستگان به آنها با ذره‌بین تاریخ‌پژوهی یا تاریخ‌بافی، در جستجوی براندازان آشکار و پنهان به تکاپو می‌افتند و هر از چندی توطئه‌ای و توطئه‌گرانی پنهان‌مانده کشف و به نمایشگاه دستگاه‌های تبلیغاتی ارسال می‌شود. آنچه در این میان از دیدگان این تحلیل‌بافان پنهان می‌ماند اما، موریانه‌هایی هستند که برج و باروهای دژ به‌ظاهر مستحکم قدرت را آرام آرام می‌جوند و تنها پس از شنیدن صدای مهیب فروپاشی، به‌چشم می‌آیند.
تاریخ را که می‌خوانی، درمی‌یابی که این موریانه‌ها، عمله و اکره سپاه دروغ هستند: دروغ صدراعظم‌ها به شهریاران؛ دروغ جاسوسان به امیران؛ دروغ شاعران به شاهان؛ و دروغ حاکمان به مردمان. اینک ما در آخرین روزهای سال ۱۳۹۸ به سر می‌بریم، سالی که در طول آن، به ازای هر حادثه (با عوامل طبیعی یا اوامر انسانی)، بارش سهمگین دروغ و پنهان‌کاری ناشیانه را شاهد بوده‌ایم: سیلاب‌هایی که نشان از بی‌تدبیری‌های گذشته داشت، محرومانی که هدف تک‌تیراندازان قرار گرفتند؛ هواپیمایی که رمز و راز جعبه سیاهش گشودنی نیست؛ صندوق‌هایی که آرائش شمردنی نیست؛ و اپیدمی مرگباری که منشأ و دامنه‌اش گفتنی نیست. یک دهه پیش که میر محصور نسبت به خطر و پیامدهای حاکمیت دروغ، هشدار داد، تصویر شوم چنین روزهایی را در آئینه جهان‌بین دیده بود؛ روزهایی که بزرگ‌ترین برانداز نظام جمهوری اسلامی یعنی سپاه موریانه دروغ، به‌جان برج و باروهای آن افتاده است.
بعدالتحریر: لابد این روزها بیت رهبری مشغول رایزنی درباره نامگذاری سال آینده است. پیشنهاد می‌گردد سال ۱۳۹۹ «سال مبارزه با دروغ» نامگذاری شود و به دنبال آن، پیش و بیش از هرکس دیگر، مسئولان نظام (از صدر تا ذیل) در پیشگاه مردم حاضر شوند و از دروغگویی‌های خود اظهار ندامت و توبه نصوح کنند، شاید که شاهد رویش دوباره جوانه‌های اعتماد مردم به نظام باشیم. ورنه، بیم آن می‌رود که به نامگذاری سال بعد از آن به «سال سقوط امپراتوری دروغ» توسط تاریخ منجر شود.
