چند سال قبل دخترم به دلیل یک بیماری سخت و کمتر شناخته شده در بیمارستان بستری بود. تیم درمانی به اشتباه نمونه آزمایش خون او را گم کرده بودند. بسیار ناراحت و عصبانی بودیم و قصد داشتیم دخترم را به بیمارستان دیگری منتقل کنیم. دخترم را به خانه بردیم ولی تنها چند دقیقه بعد از بیمارستان تماس گرفتند و خواستند که به دلیل شرایط بیماری بهتر است برگردیم. گفتند دکتر شیفت می خواهد با شما صحبت کند. دکتر با چند هدیه به اتاقی که دخترم بستری بود آمد. معذرت خواهی مفصلی کرد. قول داد از این به بعد مسئول آزمایشگاه به جای پرستار کار نمونه گیری را انجام دهد و در نهایت خواهش کرد که از تصمیم جا به جایی منصرف شویم. به خاطر دارم یک داوطلب هر روز برای سرگرم کردن دخترم با تعدادی اسباب بازی به اتاقش می آمد و دقایقی با او بازی می کرد. هنوز تازه وارد بودیم و برایم بسیار تازگی داشت که تنها هزینه ای که در طول دو هفته درمان پرداختیم هزینه پارکینگ بود.
دوران بیماری دخترم با شروع کار جدیدم در تورنتو همزمان شده بود و هنوز در سه ماه آزمایشی بودم. حدود دو هفته سر کار نرفته بودم. فقط ایمیلی یکی دو بار درباره شرایط توضیح داده بودم. بعد از بر طرف شدن دوره بحرانی وقت سر کار رفتم مدیر شرکت خواست به دفترش بروم. از چند و چون بیماری دخترم سوال کرد و گفت به اینجا اصلا فکر نکن. تا هر وقت که لازمه کنار خانواده ات باش. مرخصی هم برات حساب نمی کنیم.
همان طور که می دانید این روزها همه شبکه های رادیو تلویزیون و روزنامه های اینجا به اخبار سقوط هواپیمای حامل هم وطنانمان می‌پردازند. بلافاصله این حادثه را تراژدی کانادایی لقب دادند. نخست وزیر، شهرداران شهرهای مختلف، روسای دانشگاه ها و غیره همه برای هم دردی با جامعه ایرانی شتافتند. پرچمها نیمه افراشته شد. نوع نگاه انسانی و همبستگی که از یک کشور هفتاد و دو نژادی، ملت می سازد، واقعا تاثیرگذار و باشکوه بود.
در شرکت محل کارم هر جلسه رسمی با یادآوری و احترام به بومیان یا “ملت نخستین” منطقه شروع می شود. یکی از مباحث مهم فرهنگی و موضوع محوری دوره های آموزشی درهم آمیزی فرهنگ های مختلف است. یکی از دوره های آموزشی مهم برای همه مدیران آینده شرکت “مدیریت همدلانه” است. فعالیتهای گروهی مختلفی به صورت مداوم از بودجه شرکت برای “تیم سازی” انجام می شود.
به نظر می رسد یکی از مهمترین مباحث در مدیریت کلان این جامعه هم مدیریت همدلانه است. این همدلی چه در سطح فردی و چه در سطح جمعی به قدری واقعی و غیرنمایشی و صادقانه است که فکر می کنم امروز هر ایرانی ساکن کانادا بسیار بیش از قبل به این کشور و جامعه احساس تعلق می کند.
