رضا احمدی
جمعه ۱۰ آبان ۱۳۹۸ به همراه خانواده به خیابان هدایت آمدیم ، خیابانی که حکایت های بسیاری از حضور چهل ساله ی اعظم طالقانی دارد.
علاقمندان از هر سو به طرف دفترکار ایشان (جمعیت زنان انقلاب اسلامی ) در حرکت بودند. عمده جمعیت از گروه سنی بالای ۵۰ سال و همه.از فرهیختگان اهل قلم و روزنامه نگاران، هنرمندان فعالان حوزه ی زنان، کنش گران سیاسی و برخی از دولتی ها نیز حضور داشتند که کمتر چنین تجمع های دیده می‌شود. بسیاری از چهره ها، آشنای قبل از انقلاب آمده بودند. به هر سو که می‌نگریستی چهره‌ای را مشاهده می‌کردی که جوانی خود را در راه مبارزه برای فرو ریختن استبداد پهلوی سپری کرده بودند تا عدالت و آزادی و جامعه ای اسلامی انسانی را پی ریزی نمایند ولی امروزبا تمام سختی‌هایی که متحمل شده بودند تحقق یافته نمی دیدند، آنها بیش از دیگران اعظم طالقانی را می شناختند. اینها پیشتازان و مبارزین دوره پهلوی و بازماندگان آنها بودند که در قید حیات هستند.
بسیاری از آنان نگران آینده ایران هستند. عکس‌هایی از آیت الله طالقانی، منتظری، عزت الله سحابی در دست شرکت کننده گان بود. نماز میت به امامت حجت الاسلام احمد منتظری خوانده شد. طالقانی و منتظری دو استوانه ی اصلی انقلاب بودند فرزندان آن دو یار، گرچه مورد بی مهری واقع و از گردونه خارج شده اند ولی هنوز دل در گرو اهداف انقلاب و میراث پدران خود دارند تا وعده‌های داده شده تحقق یابد. چهره‌هایی ساکت و محزون ، از مبارزینی چون محمد مهدی جعفری،سید محمود دعایی فضل الله صلواتی، لطف الله میثمی، مرتضی الویری، حبیب الله پیمان، کیوان صمیمی مهدی غنی، و…با موهای سپید، با قدم‌هایی آهسته و شمرده بدنبال جسد آن همراه دیروز، اعظم طالقانی در حرکت بودند.
درسال ۱۳۷۰ پس از آزادی از زندان، درقم، روزی به همراه یکی از دوستان به دیدار اعظم طالقانی رفتم، در آن فضای سخت و سنگین دهه شصت و هفتاد که هیچ اعتراض و انتقادی را بر نمی تابیدند، اعظم طالقانی و نشریه آزادی خواه و غیر حکومتی او« پیام هاجر» پناهگاهی برای همه ی کسانی بود که به نحوی مورد بی مهری واقع شده بودند. آن زمان آیت‌الله منتظری و بعضی طرفداران و شاگردانش در سخت ترین فشارها قرار داشتند، هیچ تریبونی نداشتند . پیام هاجر، و نشریه راه مجاهد تنها نشریاتی بودند که هرازگاهی خبری از ایشان منتشر می ساختند، ودر پی آن، باید منتظر فشارهای بیشتری از باند سعید امامی می شدند.
حمایت‌های خانم طالقانی مثل پدر بزرگوارش شامل همه می‌شد. بنابر اعتقاد توحیدی، همه ی انسان ها را صاحب کرامت می دانست و در حمایت، خودی و غیر نمی کرد. در هر کارِ خیر و حق طلبانه پیشتاز بود از فعالیت‌های عام‌المنفعه، فرهنگی و انتشاراتی. از مطالعه و تفسیر قرآن تا کوشش برای احقاق حقوق زنان در تلاش بود. در جمع‌های سیاسی و دفاع از حقوق عامه ی مردم، حضور فعال، امیدوارنه و اصلاح گرانه داشت.
