درون‌مایه رمان سوکورو تازاکی بی‌رنگ و سال‌های زیارتش، مانند اغلب آثار شاخص موراکامی تنهایی و جداماندگی انسان امروزی است. تنهایی چنان عمیق که تا عمق جان نفوذ کرده و به سرنوشتی محتوم تبدیل شده است. در طول رمان می‌بینیم پی بردن به اتفاق عجیبی که سبب کنار گذاشته شدن سوکورو و جراحت عمیق روحی و تنهایی ابدی او شد، با وجود رها کردن او از قید گذشته و کابوس‌های شبانه، تغییری در حس خلأ درونی و تنهایی عمیق سوکورو ایجاد نمی‌کند.
