Το «κόκκινο φίδι» της επιστροφής από Θεσσαλονίκη
Σαν αστείο φάνηκε αυτό που έλεγε ο 14χρονος γιος μου, Θεοδόσης, το βράδυ του Σαββάτου κι ενώ επιστρέφαμε στο δωμάτιο που διαμέναμε, στη Θεσσαλονίκη: «Ρε μπαμπά, μήπως να φύγουμε τώρα; Αν ξεκινήσουμε λίγο μετά τα μεσάνυχτα, θα είμαστε Αθήνα νωρίς το πρωί και θα έχουμε όλη τη μέρα μπροστά μας». Το ακούσαμε μαζί με τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, γελάσαμε και πήγαμε για ύπνο. Πού να φανταζόμασταν τι μας περίμενε…
Λίγο πριν από τις 11.00 αδειάσαμε το δωμάτιο, φορτώσαμε τις βαλίτσες, τις οικογενειακές αναμνήσεις από μία μίνι εορταστική απόδραση και ξεκινήσαμε οδικώς τη διαδρομή της επιστροφής. Το πρώτο εμπόδιο υπήρχε στα Μάλγαρα, αλλά η εναλλακτική διαδρομή ήταν βατή. Εξοπλισμένοι με τρία GPS σε διαφορετικά κινητά, βρήκαμε με ευκολία τη διαδρομή και επιστρέψαμε, πιο κάτω, στην ασφάλεια της Εθνικής Οδού. Η δεύτερη μεγάλη παράκαμψη ήταν στο ύψος της Λάρισας. Ακολουθώντας για αρκετή ώρα την Εθνική Οδό Λάρισας – Καρδίτσας, με κάποια καθυστέρηση, γυρίσαμε στον κεντρικό δρόμο.
Ξέραμε τι μας περίμενε στο Μαρτίνο, στο 125ο χιλιόμετρο. Google Maps και Apple Maps απεικόνιζαν το κόκκινο κομμάτι της διαδρομής που είχαμε μπροστά μας, το οποίο φαινόταν να έχει έκταση αρκετά χιλιόμετρα. Η μία εφαρμογή, όμως, σε έβγαζε εκτός εθνικής λίγο πριν από το Μαρτίνο και η δεύτερη σε κράταγε στον κεντρικό δρόμο. Και οι δύο έδιναν ώρα άφιξης λίγο μετά τις 19.00, με διαφορά πέντε λεπτών. Πριν φτάσουμε σε εκείνο το σημείο, σταματήσαμε να βάλουμε βενζίνη γιατί ήταν δεδομένο, πλέον, ότι δεν θα έφτανε. Και δεν ήμασταν οι μόνοι. Τα αυτοκίνητα έμπαιναν στο βενζινάδικο από τρία διαφορετικά σημεία και χρειάστηκε να περιμένουμε περίπου τριάντα λεπτά πριν φτάσουμε στην αντλία.
Στο σημείο της εξόδου και αφού έδιναν τα διαφορετικά GPS τον ίδιο χρόνο ταξιδιού, πήρα την απόφαση να μείνω στην εθνική. «Ρε μπαμπά, ανέβηκε η ώρα άφιξης κατά 45 λεπτά» είπε ο μικρός μου γιος, αμέσως μετά το πέρασμα του σημείου. Μείναμε καρφωμένοι στο σημείο και προχωρούσαμε με ρυθμούς χελώνας. Τα νεύρα μας άρχισαν να σπάνε και να συζητάμε πως τελικά δεν έπρεπε να το κάνουμε αυτό το ταξίδι και όσο καλά και να περάσαμε, πάει όλο στράφι.
Μετά από μερικά χιλιόμετρα και ενώ το κόκκινο κομμάτι του ψηφιακού χάρτη πλησίαζε στο τέλος του, είδαμε μία έξοδο στα δεξιά. Βγήκαμε από αυτήν, μαζί με αρκετά άλλα αυτοκίνητα αλλά και φορτηγά και βρεθήκαμε σε έναν παράδρομο, όπου δεν κινείτο κανείς. Στα GPS η διαδρομή απεικονιζόταν μπλε… Αφού είδα άλλους να κάνουν αναστροφή και να γυρνάνε πάλι στην εθνική, το τόλμησα κι εγώ. Αυτό που αντίκρισα με σόκαρε. Ενα κόκκινο φίδι από φώτα αυτοκινήτων να απλώνεται μπροστά μου, χωρίς καμία δυνατότητα διαφυγής. Οδηγοί έβγαιναν από το αυτοκίνητό τους, έτοιμοι να αρχίσουν να φωνάζουν, συνοδηγοί πήγαιναν να ουρήσουν εκτός δρόμου και επέστρεφαν τρέχοντας σε οχήματα της αριστερής λωρίδας, μία συνθήκη στα όρια της παράνοιας. Μετά από περίπου 4 ώρες οδήγησης σημειωτόν, φτάσαμε στο Κάστρο Βοιωτίας και μπήκαμε σε μία άδεια Εθνική. Η ταλαιπωρία στο μπλόκο της Θήβας ήταν σχετικά περιορισμένη και λίγο πριν από τις 22.00 τα Κάτω Πατήσια έμοιαζαν με τον Παράδεισο επί της Γης.