Πού πάει η ομορφιά όταν πεθαίνει;
Η ωραιότερη γυναίκα του κόσμου; Η απόλυτη ανδρική φαντασίωση; Το τέλειο θηλυκό; Ολα αυτά μαζί και πολλά άλλα. Διότι η Μπριζίτ Μπαρντό, που πέθανε χθες στα 91 της χρόνια, υπήρξε όσο καμία άλλη ηθοποιός διεθνώς, ούτε καν η Μέριλιν Μονρόε, σύμβολο. Γεννημένη το 1934, κόρη μιας εύπορης και με πολλές κοινωνικές σχέσεις οικογένειας, έκανε το πρώτο της εξώφυλλο στο περιοδικό «Elle» σε ηλικία 15 ετών. Και την πρώτη της ταινία, τρία χρόνια αργότερα. Ας δούμε λίγο τον κόσμο εκείνη την εποχή, όταν δηλαδή η δεκαετία του 1940 έδινε τη σκυτάλη στη δεκαετία του 1950. Οταν η Ευρώπη άφηνε πίσω της τα ερείπια, τους νεκρούς, το σκοτάδι, την επισφάλεια, τις στερήσεις του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ηταν τότε που όχι μόνο προσπαθούσε να αναγεννηθεί από τις στάχτες της, αλλά είχε υπαρξιακή ανάγκη αυτό το καινούργιο να μην έχει ουδεμία σχέση με το παλιό. Το μέλλον να μη θυμίζει σε τίποτα το παρελθόν.
Και τότε εμφανίστηκε η Μπριζίτ Μπαρντό. Με ένα μουτράκι πανέμορφο αλλά συγχρόνως και χαριτωμένο, πικάντικο όπως θα έλεγαν στη γλώσσα της εποχής, ενώ μέχρι και τη δεκαετία του 1940 στη μεγάλη οθόνη έλαμπαν οι μοιραίες, δραματικές και με «σκοτεινή» ομορφιά γυναίκες. Και με την Μπε Μπε ήταν σαν να έλαμψε ένας ήλιος. Γέμισαν οι οθόνες και τα περιοδικά με μια ομορφιά που δεν στεκόταν απέναντί σου, έτσι απλώς για να τη θαυμάζεις από μακριά, αλλά ερχόταν καταπάνω σου, σε κατέκλυζε, σε κυρίευε, με έναν τρόπο σε έκανε να χαμογελάσεις.
Και ήταν αυτό που, τότε, είχε ανάγκη ο κόσμος Πρωτοέλαμψε στην Κρουαζέτ, εκεί όπου η «αβάσταχτη ελαφρότητα» ενός νέου κοριτσιού μπορεί να αποκτήσει ένα ιδιαίτερο σημειολογικό βάρος. Και ύστερα ήρθε το «Και ο Θεός έπλασε τη γυναίκα» του ήδη συζύγου της Ροζέ Βαντίμ. Που ο πιο σωστός τίτλος του θα ήταν «Και ο Θεός ξαναέπλασε τη γυναίκα», αφού η ηρωίδα, η Ζιλιέτ, δεν είχε στο παραμικρό σχέση με την προπολεμική γυναίκα. Αφηνε πίσω της προκαταλήψεις και ταμπού αλλά, προπαντός, ενοχές. Εκανε ηλιοθεραπεία γυμνή, χόρευε ξυπόλητη, δεν καταχώνιαζε τη σεξουαλικότητά της πίσω από έναν στερεοτυπικό καθωσπρεπισμό που ήθελε τις γυναίκες «άνυδρες» για τα μάτια του κόσμου. Και έτσι όπως την ενσάρκωσε η Μπαρντό, συνέβαλε στη σεξουαλική απελευθέρωση ίσως περισσότερο κι από το αντισυλληπτικό χάπι. Γυναίκες σαν τη Ζιλιέτ, πριν από κάποια χρόνια, θα ήθελαν να τις διώξουν από τη γειτονιά. Με σύμβολο την Μπαρντό έγιναν οι «σημαιοφόροι» της νέας εποχής.
Εγκατέλειψε τα πάντα στα 39 της χρόνια. Απομονώθηκε και αφέθηκε να γεράσει φυσιολογικά. Η ομορφιά της όμως έμεινε ως κυρίαρχη αναφορά. Διότι υπάρχει απάντηση σε αυτό που αναρωτιέμαι στον τίτλο. Πουθενά δεν πηγαίνει η ομορφιά διότι δεν πεθαίνει ποτέ.
Πρότυπο
Στα παιδικά μου χρόνια είχα τουλάχιστον δύο κούκλες «Μπαρντό» (άντε, και άλλες δύο «Καρντινάλε»). Διότι ακόμη και τον κόσμο των παιχνιδιών σάρωσε, εξορίζοντας στο πυρ το εξώτερον τις «Μαρκησίες» και τις «Σπανιόλες». «Εμαθε» στις γυναίκες πώς να δένουν το πουκάμισο αφήνοντας γυμνή τη μέση, πώς να κάνουν τα μαλλιά τους «κότσο λάχανο», πώς να φοράνε το πτι καρό, τα κάπρι παντελόνια, το πιο τολμηρό μπικίνι, τα μίνι αργότερα. Εγινε εξώφυλλο στα περιοδικά όλου του κόσμου και οι τοπικές κινηματογραφικές βιομηχανίες αναζητούσαν τη δική τους «Μπαρντό». Ετσι πλασαρίστηκε αρχικά η Τζέιν Φόντα. Και στα καθ’ ημάς, αν ψάξετε τις φωτογραφίες της, θα βρείτε πολλές αντιστοιχίες – στο ύφος, στο χτένισμα, στο στυλ, στην πόζα – με την Αλίκη Βουγιουκλάκη.
Το 1968 ο Ντε Γκωλ δήλωσε ότι η Μπαρντό φέρνει περισσότερα έσοδα στη Γαλλία απ’ όσα η αυτοκινητοβιομηχανία Renault. Και έναν χρόνο αργότερα η «Μαριάν» της Γαλλικής Δημοκρατίας πήρε τη μορφή της. Ηδη όμως εκείνη είχε γίνει η «Μαριάν» μιας νέας εποχής.