Τον Δεκέμβριο του 2008, ο Κώστας Σημίτης έλαβε τον λόγο στη συζήτηση για τον προϋπολογισμό. Εκεί, αναφέρθηκε στη διεθνή συγκυρία και στην πιθανότητα, αν υπάρξει διεθνής κρίση, η Ελλάδα να αντιμετωπίσει δυσκολίες προκειμένου να συνεχίσει να δανείζεται. Αν συμβεί κάτι τέτοιο, προειδοποιούσε ο πρώην πρωθυπουργός, «θα έχει δοθεί η αφορμή να διατυπωθεί η υπόδειξη, ότι η λύση του προβλήματος θα πρέπει να επιζητηθεί μάλλον με προσφυγή στο ΔΝΤ».
Φωνή βοώντος. Ολοι τον άκουσαν, ελάχιστοι τον πήραν τοις μετρητοίς. Την προειδοποίησή του δεν κατανόησαν όχι μόνο στη ΝΔ αλλά ούτε καν στο ΠΑΣΟΚ, όπου αδημονούσαν να ξαναπάρουν στα χέρια τους τα ηνία της χώρας. Κι όμως. Τα στοιχεία έδειχναν ότι η χώρα όδευε προς δημοσιονομικό εκτροχιασμό, που τυχόν διεθνής κρίση θα οδηγούσε την οικονομία σε ασφυξία.
Τα δεδομένα αυτού του εκτροχιασμού, ο Κώστας Σημίτης κατέγραψε αργότερα στο βιβλίο του «Υπάρχει λύση;» (Πόλις, 2016). Αντιγράφω:
«Το δημόσιο χρέος έφτασε από 93,28 δισ. ευρώ το 1996, τα 146,01 δισ. ευρώ το 2010. Αυξήθηκε, από το 2009 έως το 2010, κατά 20 δισ. περίπου, ένα ποσό-ρεκόρ[…].Παρόμοια αρνητική εξέλιξη δεν υπήρξε άλλη φορά, μετά τη Μεταπολίτευση. Βεβαίως, ούτε επί των κυβερνήσεών μου. Το έλλειμμα της κυβέρνησης ήταν το 1996, το πρώτο έτος της διακυβέρνησής μου, -6,31% του ΑΕΠ, και -5,52% του ΑΕΠ το 2003, τον τελευταίο χρόνο της διακυβέρνησής μου. Μειώθηκε, δηλαδή. Στο τέλος του 2008 ήταν -9,8%. Το 2009, έπειτα από δέκα μήνες διακυβέρνησης Νέας Δημοκρατίας και δύο μήνες διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ υπό τον Γ. Παπανδρέου, έφτασε το -15,25% του ΑΕΠ, ένα απόλυτο ρεκόρ» (σελ. 11-12).
Ο Κώστας Σημίτης δεν έκρυβε στοιχεία. Επισήμαινε ότι η βάση του δημοσιονομικού εκτροχιασμού είχε τεθεί από τον Κώστα Καραμανλή, οι κυβερνήσεις του δημιούργησαν «το μεγαλύτερο έλλειμμα στη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, πρωτόγνωρο στην Ευρωπαϊκή Ενωση». Αλλά δεν άφησε έξω από τις ευθύνες ούτε τη διακυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου. «Ισχυριζόταν ακόμη, στις αρχές του 2010, ότι “λεφτά υπάρχουν”» γράφει ο Κώστας Σημίτης. «Οταν διαπραγματεύτηκε με την Ενωση, δεν είχε πειστικό σχέδιο. Μετά το πρώτο Μνημόνιο, τον Μάιο του 2010, συνέχισε να αμφιβάλλει για το πρακτέο. Οι αμερικανοί σύμβουλοι του κ. Παπανδρέου, ο κ. Στίγκλιτς και ο κ. Γκάλμπρεϊθ, μετέπειτα συνεργάτης της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, επέμεναν ότι η Ελλάδα πρέπει να αποχωρήσει από την Ενωση». Η Ανγκελα Μέρκελ, στο πρόσφατο βιβλίο με τις αναμνήσεις της, «Ελευθερία» (Μεταίχμιο) επιβεβαιώνει τις αιτιάσεις του.
Σοβαρές ευθύνες ο Κώστας Σημίτης αποδίδει και στην Ευρωπαϊκή Ενωση. Μάλιστα σημείωνε ότι δεν έφταιγε η αρχιτεκτονική της ΟΝΕ. Πιο σημαντικά ήταν τα λάθη επί του πρακτέου. Το αντιαναπτυξιακό πρώτο Μνημόνιο που έφερε ύφεση και η αδιαφορία της ευρωζώνης για τις επενδύσεις, η αξία των οποίων υποχώρησε από 20,7% του ΑΕΠ το 2009 σε 11% το 2015.
Τι χρειάζεται για να φύγει η χώρα από την επικίνδυνη ζώνη που την καθιστά ευάλωτη; Οι μεταρρυθμίσεις, έλεγε πάντα ο Σημίτης. Και ζητούσε στήριξη των επενδύσεων και της απασχόλησης, ενίσχυση της παιδείας και ιδίως της τεχνολογικής εκπαίδευσης, που τη διέλυσε ο ΣΥΡΙΖΑ. Και φυσικά επενδυτικά κίνητρα και ανάπτυξη. Χωρίς ανάπτυξη είναι δυσκολότερη η κοινωνική στήριξη των αδυνάτων και η μείωση των ανισοτήτων.
Και χωρίς μια αυτάρκη και αναπτυσσόμενη οικονομία, είναι δύσκολη η ενίσχυση της δημοκρατίας, η εξασφάλιση της ισονομίας και η διεύρυνση των ελευθεριών, ο περιορισμός της κρατικής και κοινωνικής αυθαιρεσίας.
O Κυριάκος Βελόπουλος διαβλέπει τον κίνδυνο από την ορμητική διεκδίκηση της δημοσιότητας στο ακροατήριό του, με ύβρεις και λόγο του μίσους, από την Αφροδίτη Λατινοπούλου, και χθες αποφάσισε να αντεπιτεθεί. Πώς; Με τον πομπωδώς γκροτέσκο τρόπο με τον οποίο καταφέρνει να βρίσκεται στη δημοσιότητα. Επειδή, μάλιστα, δεν μπορεί να ζητήσει αυτή την εποχή τη βοήθεια του Χριστού, ο οποίος δεν προλαβαίνει να γράψει νέες επιστολές, προσπαθεί να επικαλεστεί εκλεκτικές συγγένειες με τον Τραμπ και την αυλή του. Γι’ αυτό χθες ζήτησε από τον πρόεδρο της Βουλής, Κωνσταντίνο Τασούλα, να καλέσει τον Ιλον Μασκ να μιλήσει στο ελληνικό Κοινοβούλιο.
Η παρέμβαση Βελόπουλου προφανώς δεν έχει τύχη, αλλά δεν τον νοιάζει. Αυτός ενδιαφέρεται να δείξει στο εκκλησίασμά του ότι είναι με τους εκείθεν του Ατλαντικού παλιάτσους, που θα τους τρώμε κατακέφαλα την επόμενη τετραετία. Κατά έναν τρόπο, κάτι σαν το ελληνικό αντίστοιχό τους. Αν ήταν δυνατόν να του χορηγούσαν την αντιπροσωπεία τους, ευχαρίστως θα τη δεχόταν. Το καλύτερο θα ήταν αν ο Μασκ ή, ακόμα καλύτερα, ο Τραμπ του έστελνε κάτι σαν επιστολή. Εστω κάποιο μήνυμα. Ακόμα κι ένα λάικ σε κάποια ανάρτηση, κι αυτό καλοδεχούμενο είναι. Θα κάνει ό,τι μπορεί για να χριστεί αυτός προφήτης τους κι όχι η νεόκοπη Λατινοπούλου, που πάει να του φάει την πελατεία.
