Και ξαφνικά έχουμε θέμα με το κόστος των ασφαλίστρων υγείας. Αυξάνονται για μία τριετία με διψήφια ποσοστά και ουδείς ασχολήθηκε και τώρα τρέχουμε. Ως γνωστόν στην Ελλάδα όποιος πληρώνει θεωρείται δεδομένο ότι θα πρέπει και να σιωπά όταν τον αδικούν. Πρέπει να νιώθει ένοχος, που κάποια στιγμή είχε τη δυνατότητα και συνήψε ένα συμβόλαιο ιδιωτικής ασφάλισης. Και βέβαια μπορούν αυθαίρετα να του γνωστοποιούν λίγο πριν από την ετήσια λήξη μια αύξηση πολύ πάνω από τον πληθωρισμό την οποία είτε θα πληρώσει, είτε θα το χάσει το συμβόλαιο και θα αφήσει την οικογένειά του ακάλυπτη.
Μη γελιέστε, σύντομα θα έχουμε θέμα και με τις χρεώσεις των ιδιωτικών νοσοκομείων, καθώς οι ασφαλιστικές πετούν στα ιδιωτικά θεραπευτήρια τον «μουτζούρη» των αυξήσεων. Αλλωστε οι δύο πλευρές ανταλλάσσουν εξώδικα από το περασμένο καλοκαίρι, όχι για το ποιος ευθύνεται για τις αυξήσεις, αλλά για το πώς επικοινωνείται στους πελάτες ότι ευθύνεται.
Για να γίνει αντιληπτό, περίπου το 19% από τους έχοντες μια ιδιωτική ασφάλιση χρειάστηκαν υπηρεσίες υγείας το 2023 και αυτό αυξήθηκε από το 17%. Αυτοί στοίχισαν στις ασφαλιστικές από τις χρεώσεις των νοσοκομείων 4.563 ευρώ κατά μέσο όρο, από 4.375 ευρώ το 2022. Αυξήθηκε δηλαδή το κόστος περίπου κατά 200 ευρώ ετησίως σε έναν χρόνο.
Και όλα αυτά δεν είναι καν σαφές ποιος ενδοκυβερνητικά τα εποπτεύει. Αν υπάρχει μια ανεξάρτητη Αρχή που θα κρίνει ότι όλα βαίνουν καλώς ή δεν βαίνουν καλώς και κάποιος κερδίζει κάτι παραπάνω. Μόνο τον δείκτη του ΙΟΒΕ έχουμε, που έδειξε φέτος αύξηση 14,5% στα ασφάλιστρα υγείας, λόγω της γήρανσης των ασφαλισμένων και των νέων τεχνολογιών που χρησιμοποιούν οι μονάδες και αντικειμενικά κοστίζουν και τα δύο.
Αλλά από την άλλη συνυπολογίζει και έναν τρίτο λόγο αύξησης του κόστους περισσότερο αυθαίρετο, που βασίζεται σε ξεκάθαρα υποκειμενικά κριτήρια κάθε μονάδας, που είναι το λειτουργικό κόστος. Μην ξεχνάμε τη συγκέντρωση που παρατηρείται εδώ και πολλά χρόνια στον χώρο της υγείας, τα ισχυρά κεφάλαια που έχουν τοποθετηθεί και βέβαια οι εν αναμονή μεταβιβάσεις μεγάλων ομίλων που βασίζονται σε υψηλές αποτιμήσεις. Ποιος θα πει σε έναν απλό πολίτη, πελάτη με ασφαλιστήριο των συγκεκριμένων ιδιωτικών μονάδων, ότι αυτές οι υψηλές αποτιμήσεις δεν βασίζονται στα σημαντικά μεγαλύτερα ποσά που αυτός και η οικογένειά του πληρώνει κάθε χρόνο σε μια ασφαλιστική εταιρεία. Και αν αυτό συμβαίνει πώς προστατεύεται;
Οι ασφαλιστικές που φωνάζουν για τις αυξήσεις των ιδιωτικών μονάδων, ωφελούνται και αυτές από αυτή την κατάσταση. Ξεφορτώνονται τα παλιά – πολύ καλύτερα για τους ασφαλισμένους – ισόβια προγράμματα. Τα επιβαρύνουν με μεγαλύτερες αυξήσεις και στρέφουν τους ασφαλισμένους στα πολύ πιο βολικά για τις ίδιες ετήσια προγράμματα, στα οποία οι ετήσιες αυξήσεις είναι κατά πολύ μικρότερες, αλλά έχουν μικρότερες καλύψεις και υπόκεινται σε αναπροσαρμογές παροχών και καλύψεων.
Παρ’ όλα αυτά οι ασφαλιστικές λένε ότι μπαίνουν μέσα κατά 12,9% σε μέσα επίπεδα από τα ασφαλιστήρια υγείας. Το εντυπωσιακό της χθεσινής ανάλυσης ενός ασφαλίστρου της Ενωσης Ασφαλιστικών Εταιρειών ήταν ότι ενώ οι αποζημιώσεις υγείας αποτελούν το 71% ενός ασφαλίστρου και τα έξοδα των ασφαλιστικών εταιρειών το 13,4%, κάθε ασφάλιστρο επιβαρύνεται με αμοιβές διαμεσολαβητών (αυτό που λέμε ο ασφαλιστής μας) που κατά μέσο όρο φτάνουν το 28%! Παραπάνω από τα έξοδα των ασφαλιστικών είναι η αμοιβή των ασφαλιστών συνεργατών τους. Και το θέμα βρίσκεται ακόμα στην αρχή της δημόσιας συζήτησης, καθώς επίκειται κυβερνητική παρέμβαση ακόμα και μέσα στην εβδομάδα.
