Η απόσταση από την απόφαση να μιλήσει ένα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης μέχρι το βήμα του μάρτυρα στο δικαστήριο, στο πλαίσιο μιας δημόσιας διαδικασίας, είναι, κατά γενική ομολογία δύσβατη.
Το πρώτο μεγάλο βήμα για να σπάσει το κέλυφος τη σιωπής γίνεται με την προσφυγή στη δικαιοσύνη. Ωστόσο, το «ζόρι» που περνά μια γυναίκα σε όλη αυτή τη διαδρομή όχι μόνο αναδείχθηκε και σήμερα στη δίκη Φιλιππίδη αλλά το παραδέχθηκε και η ίδια η καταγγέλουσα ακόμα και λίγο πριν ολοκληρωθεί η εξέταση της ενώπιον του δευτεροβάθμιου δικαστηρίου.
Η μάρτυρας αφού αναφέρθηκε σε μια παλαιότερη παρενόχληση προσώπου από το στενό οικογενειακό της περιβάλλον σε μια αποστροφή του λόγου της, χωρίς καμία διάθεση να κρύψει την έντονη φόρτιση της είπε «και εγώ ακόμα και τώρα νιώθω ντροπή … Γι’ αυτό και θέλω να τελειώσει αυτό το μαρτύριο ….».
Και λίγα λεπτά αργότερα δεχόμενη «βροχή» ερωτήσεων από την υπεράσπιση του κατηγορούμενου, που έκανε τη δουλειά της στο πλαίσιο της άσκησης των καθηκόντων της η γυναίκα χρειάστηκε να εξηγήσει για μια ακόμα φορά γιατί δεν μίλησε από την αρχή για την απόπειρα βιασμού της, «ζούσα σε ένα μόνιμο καθεστώς φόβου. Και εδώ που έρχομαι με το ζόρι έρχομαι αλλά έρχομαι γιατί πρέπει…
Δεν έχω πρόβλημα να απαντήσω σε οποιαδήποτε ερώτηση. Δεν αντέχω την ειρωνεία γιατί μετά δεν μπορώ να συνεχίσω» δίνοντας με τα δικά της λόγια, αυτό που οι ειδικοί λένε όταν περιγράφουν ως επαναθυματοποίηση των θυμάτων.
Μετά τη δική της κατάθεση η σκυτάλη πέρασε στη φίλη της την οποία είχε συναντήσει αμέσως μετά το καταγγελλόμενο περιστατικό στην πλατεία Βικτωρίας.
Η μάρτυρας επίσης ηθοποιός είπε στο δικαστήριο: «Πήγα και τη βρήκα πολύ αναστατωμένη, σε πανικό, πολύ συγχυσμένη. Είδα κάποιες κοκκινίλες στο λαιμό της, ήταν σε σοκ. Περπατήσαμε και φτάσαμε πλατεία Βικτωρίας. Κάτσαμε σε ένα παγκάκι και εκεί με κλάματα και λυγμούς μου ανακοίνωσε ότι ο κ. Φιλιππίδης αποπειράθηκε να τη βιάσει. Έκανε αρχικά μια αποσπασματική αφήγηση.
Της έλεγα πες μου τι έγινε. Έκλαιγε. Μου είπε ότι σε έναν καναπέ στο καμαρίνι του της κατέβασε τα ρούχα και με τη βία προσπάθησε να διεισδύσει. Ότι πήγε να φύγει και χτύπησε σε ένα έπιπλο. Μου είπε ότι φώναζε βοήθεια και εκείνος της απάντησε ότι εδώ δεν υπάρχει κανένας να σε ακούσει και πως όταν βρέθηκε στη πόρτα εκείνος της είπε πως αν φύγει θα την καταστρέψει. Και πως μετά της άνοιξε τη πόρτα ο κ. Φιλιππίδης και έφυγε».
Συνεχίζοντας η μάρτυρας ανέφερε πως ούτε εκείνη ούτε η καταγγέλλουσα σκέφτηκαν να πάνε στην αστυνομία. «Δυστυχώς καμία μας δεν είπε να πάμε στην αστυνομία, ούτε εγώ και τώρα το μετανιώνω. Εκείνη τη στιγμή ήταν η πρώτη πληροφορία, ήταν ο κ. Φιλιππίδης, ήταν πολύ δυνατός» είπε η μάρτυρας και σε άλλο σημείο της κατάθεσής της ανέφερε: «Και ενώ ήμασταν καμία ώρα μαζί στο παγκάκι τότε χτυπάει το τηλέφωνό της, είναι μήνυμα. Έψαξα εγώ τη τσάντα της και βρήκα το κινητό. Είδα ότι το μήνυμα ήταν από τον κ. Φιλιππίδη. Εκείνη έπαθε πανικό και εγώ το ανοίγω και διαβάζω ένα αισχρό χυδαίο μήνυμα: «την επόμενη φορά δε θα μου ξεφύγεις, θέλω να μου ….»., έγραφε. Είναι δυνατόν; Ένας άνθρωπος σαν το κ. Φιλιππίδη να εκφράζεται έτσι; Τότε κατάλαβα ότι όλα όσα μου έλεγε είχαν συμβεί. Ήθελε να μη μαθευτεί αυτό το πράγμα. Ηρεμήσαμε λίγο και την πήγα με τη μηχανή μου στο σπίτι της, στο Μοσχάτο.
Απαντώντας σε ερωτήσεις του εισαγγελέα της έδρας η μάρτυρας είπε για την καταγγέλλουσα πως «είναι ένας άνθρωπος φοβισμένος, ένα μαζεμένο παιδί. Και θέλω να τη συγχαρώ και εκείνη και τα άλλα κορίτσια που βρήκαν τη δύναμη να μιλήσουν. Μου φαίνεται φυσιολογικό ότι ήθελε να το κρύψει από τους άλλους» ,ενώ στάθηκε ιδιαίτερα στη μεγάλη σημασία που είχε η απόφαση της ολυμπιονίκη Σοφίας Μπεκατώρου να μιλήσει για της δική της ιστορία που ουσιαστικά ήταν σαν να άνοιξε ένα παράθυρο και στο χώρο του θεάτρου.
Η δίκη θα συνεχιστεί στις 20 Ιανουαρίου
