Στις 8 Ιανουαρίου 1935 γεννιέται στο Τουπέλο του Μισισίπι των ΗΠΑ, ο Έλβις Πρίσλεϊ, ένα από τα πιο μυθικά πρόσωπα της παγκόσμιας μουσικής σκηνής.
Τριανταπέντε λεπτά νωρίτερα είχε γεννηθεί ο ομοζυγωτικός δίδυμος αδερφός του, που όμως δεν επέζησε της γέννας.
O Ελβις Πρίσλεϊ με τους γονείς του
Το 1946, ο Έλβις αποκτά την πρώτη του κιθάρα, χωρίς όμως να είναι αυτό το αντικείμενο η πρώτη του επιλογή. Ο 11χρονος τότε Έλβις προτιμούσε να του αγοράσουν οι γονείς του ποδήλατο, ήταν όμως αρκετά ακριβότερο από τα 7,90 δολάρια, που τελικά διέθεσαν οι γονείς του για την μεταχειρισμένη κιθάρα που του χάρισαν.
Μεγαλώνοντας ο Έλβις εξελισσόταν σε μια ιδιαιτέρως αντιφατική αλλά πάντα γοητευτική προσωπικότητα.
Έλβις Πρίσλεϊ
Όπως γράφει το περιοδικό «ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ» της 10ης Σεπτεμβρίου 1981 «Έγινε συγχρόνως ο “επαναστάτης” και ο “άγιος”, το “βρωμόπαιδο” και το “καλό παιδί”.
»Από τη μία φορούσε ρούχα προκλητικά και παρδαλά, παριστάνοντας τον Τζαίημς Ντην όπως πολλά παιδιά της ηλικίας του, κι από την άλλη πήγαινε στην εκκλησία ανελλιπώς και προσευχότανε με τις ώρες.
»Το 1953, η οικογένεια Πρίσλεϊ έχει μετακομίσει στο Μέμφις του Τενεσί. Ο Έλβις εμφανίζεται σε σχολικό διαγωνισμό ταλέντων και κάνει την πρώτη του ηχογράφηση για demo δίσκο με τα τραγούδια «My happiness» και «That’s When Your Heartaches Begin».
Η ηχογράφηση κόστισε στον νεαρό Έλβις 4 δολάρια και έγινε σε ένα από τα μαγαζιά που υπήρχανε τότε κατά δεκάδες και μπορούσες εκεί να γράψεις σε δίσκο τη φωνή σου.
«Μόλις τελείωσε το σχολείο έπιασε δουλειά στα φορτηγά, σαν οδηγός. Το καλοκαίρι του 1954 ο Σαμ Φίλιπς, της δισκογραφικής εταιρείας Sun, αναζητούσε έναν λευκό αμερικανό που να τραγουδάει και να κινείται σαν νέγρος. Δεν υπήρχε κανένας καταλληλότερος από τον 19χρονο Έλβις Πρίσλεϊ.
Έτσι, τον Ιούλιο του 1954 ηχογραφείται από την Sun Records το «That’s All Right Mama», τραγούδι που είχε γράψει για τη μητέρα του. Λίγες ημέρες αργότερα, με τη μετάδοση του τραγουδιού αυτού, ο Ελβις κάνει το πρώτο του ραδιοφωνικό ντεπούτο.
Ο Έλβις άρχισε να κατακτά την Αμερική με γρήγορους ρυθμούς.
«Πέρα από την επανάσταση στο τραγούδι, πέρα από την επανάσταση στην παρουσίαση του τραγουδιού, πέρα απ’ όλες τις καινοτομίες που εισήγαγε το νέο αστέρι, μια ερωτική σεξουαλική σχεδόν επαφή με το κοινό του, προσέθεσε πάθος στη λατρεία και μετέτρεψε τον πετυχημένο τραγουδιστή σε Θεό».
Στις 27 Ιανουαρίου 1956, κυκλοφορεί από την θρυλική RCA Records το «Heartbreak Hotel» και γίνεται το πρώτο single του Ελβις που ξεπερνά το ένα εκατομμύριο πωλήσεις.
Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους εμφανίζεται στη δημοφιλέστερη εκπομπή των ΗΠΑ «Ed Sullivan Show» και «εισβάλει» στα σπίτια 54 εκατομμυρίων θεατών. Ο Έλβις είχε πετύχει ακροαματικότητα που δεν κατόρθωσε να πετύχει ούτε ο πρόεδρος Αϊζενχάουερ.
Το 1957 εγκατέστησε την οικογένειά του σε μια βίλα με 23 δωμάτια στο Μέμφις. Η συμπεριφορά του όμως είχε ήδη αρχίσει να γίνεται προκλητική. Από δίπλα του δεν έλειπε ποτέ μια ομάδα 15 περίπου «φίλων» του, «που σαν σωματοφύλακες, γραμματείς, οδηγοί κλπ τον περιτριγυρίζανε συνεχώς.
»Ο “Μεγάλος Αφένης” γινόταν όλο και πιο παράξενος, και η συνοδεία του όλο και πιο προκλητική. Αρκούσε μια μικρή αφορμή για να θυμώσει ο Έλβις και να γκρεμίσει παρέα με τους “σωματοφύλακές” του ολόκληρο το σκηνικό της ταινίας που γύριζε»
»Η παρέα ονομάστηκε πολύ γρήγορα η “Μαφία του Μέμφις”, και ήταν φυσικά εγκατεστημένη στην έπαυλη με τα 23 δωμάτια. Το σπίτι αυτό, το “Γκραίησλαντ”, κατάντησε μια μεγάλη φυλακή για τον ίδιο τον Πρίσλεϋ. Και σε όσους το επισκεπτόντουσαν έδινε την εντύπωση ιδρύματος για σχιζοφρενείς».
Το 1961 ως το 1967 ο Έλβις διέκοψε τις δημόσιες εμφανίσεις του και αφιερώθηκε στα γυρίσματα κινηματογραφικών ταινιών.
Η δεκαετία του ’60 όμως ήταν για τον Έλβις συνδεδεμένη με τη λήψη ναρκωτικών ουσιών.
«Άρχισε με ντεξαντρίνη και συνέχισε με διάφορα τονωτικά, υπνωτικά, ηρεμιστικά, κλπ. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του ζούσε κυριολεκτικά με χάπια. Είχε σοβαρά προβλήματα υγείας και πάχαινε συνεχώς.
Στα τέλη της δεκαετίας του ’50, ο Έλβις Πρίσλει κατατάχθηκε στον αμερικανικό στρατό και για αρκετούς μήνες υπηρέτησε στην «ψυχροπολεμική» Γερμανία. Εκεί γνώρισε τη μετέπειτα γυναίκα του, Πρισίλα, που τότε ήταν 14 ετών.
«Το κοριτσάκι αυτό έγινε για τον Έλβις η προσωποποίηση της «άσπιλης και αμόλυντης» γυναίκας που πάντα ονειρευόταν. Ο πατέρας της ήταν αξιωματικός του αμερικανικού στρατού που στάθμευε στη Γερμανία.
Ο Έλβις Πρίσλεϊ κατά τη διάρκεια της στρατιωτικής του θητείας
»Ο Έλβις πήγε και τον βρήκε και του ζήτησε την άδεια να πάρει την Πρισίλα μαζί του και να την εγκαταστήσει στην έπαυλη της Γκραιησλάντ. Η άδεια εδόθη κι έτσι η Πρισίλα βρέθηκε στο Μέμφις, γραμμένη σε καθολικό παρθεναγωγείο όπου και ολοκλήρωσε τις γυμνασιακές σπουδές της παίζοντας το “επίσημο νυμφίδιο” του Έλβις Πρίσλεϊ».
Ο Έλβις και η Πρισίλα παντρεύτηκαν το 1967, περίπου έναν χρόνο αργότερα θα αποκτήσουν την κόρη τους Λίζα – Μαίρη, αλλά ο Έλβις συνέχισε αμείωτα την σεξουαλική του δραστηριότητα και με άλλες γυναίκες. Ανάμεσα τους αρκετές σταρ, αλλά και δεκάδες ανώνυμες καθημερινές κοπέλες.
Πρισίλα και Έλβις Πρίσλεϊ
Σαν να μην έφτανε αυτό, η «Μαφία του Μέμφις» συνέχιζε να ζει στην έπαυλη του Έλβις, συγκατοικώντας έτσι με το ζευγάρι.
Το 1973 η Πρισίλα εγκαταλείπει τον Έλβις. Ακόλουθησαν άλλες νεαρές γυναίκες στο πλευρό του αλλά ουσιαστικά ο Έλβις δεν ξεπέρασε ποτέ την φυγή της.
«Μέχρι τότε πίστευε πως η Πρισίλα ήταν μέρος της επίπλωσης και πως ποτέ δεν επρόκειτο να φύγει αν δεν την έδιωχνε ο ίδιος. Η απογοήτευση ήταν μεγάλη και κατά πολλούς του έδωσε το τελικό χτύπημα».
Ο Έλβις νοσηλεύεται στο Μέμφις, αντιμετωπίζοντας σοβαρό πρόβλημα εξάρτησης σε συνταγογραφούμενα φάρμακα. Επιστρέφει στο νοσοκομείο στις αρχές του 1975 και τον Απρίλιο του 1977.
Στις 26 Ιουνίου του 1977, διοργανώνεται στην Ινδιανάπολη μια μεγάλη συναυλία του Έλβις Πρίσλεϊ. Η συναυλία αυτή ήταν τελικά η τελευταία του. Μόλις πενήντα μία νύχτες αργότερα, θα πέσει, από καρδιακή προσβολή, νεκρός στο δάπεδο του μπάνιου του «με δέκα τουλάχιστον διαφορετικά φάρμακα να κυκλοφορούν στο αίμα του»
»Χιλίαδες θαυμάστριες έκλαψαν και χτυπήθηκαν και “έκαναν έρωτα με το φάντασμά του” και άκουσαν τη φωνή του να βγαίνει από τον τάφο και ορκίστηκαν πως δε θέλουν να ζήσουν σ’ έναν κόσμο χωρίς Έλβις Πρίσλεϋ».
«Ο βασιλιάς πέθανε, ζήτω ο βασιλιάς!» λένε όταν πεθαίνει ένας βασιλιάς, και αν και το «ζήτω» αφορά αυτόν που διαδέχεται τον θανόντα, στη συγκεκριμένη περίπτωση ας το δώσουμε στον ίδιο τον Έλβις. Γιατί όσοι και όποιοι σπουδαίοι και αν ακολούθησαν, στον θρόνο του δεν κάθισε ποτέ κάνεις.
