Οταν πήγαινα Λύκειο (το 2019 δηλαδή) αποφασίσαμε με το 15μελές μαθητικό συμβούλιο του σχολείου σε μια από τις σπάνιες εκλάμψεις σοβαρότητας του θεσμού (κυρίως για την 5ήμερη και τις χοροεσπερίδες που κοβόντουσαν) να εκδώσουμε μια ανακοίνωση κατά του τότε σαρωτικού νομοσχεδίου για την παιδεία. Θα κάναμε και μια μικρή πορεία εντός της πόλης ενημερώνοντας στην Αγορά τον κόσμο για το ψήφισμά μας. Ολα συμφωνημένα μέσα από ψηφοφορίες και συλλογικές διαδικασίες. Κάποιοι συμμαθητές, από κούνια οργανωμένοι σε κομματική νεολαία, αποφάσισαν να κάνουν αντιδιαδήλωση γιατί δεν τους ταίριαζε το ψήφισμα (κι αυτοί φυσικά κατά του νομοσχεδίου ήταν), αλλά για να είναι σύμφωνοι έπρεπε να εντάξουμε στο κείμενο διάφορα τσιτάτα κατά της ΕΕ και του ΝΑΤΟ, του συστήματος και των αντιλαϊκών του πρακτικών και λοιπά.
Κι έτσι, εκείνη την ημέρα έγιναν δύο διαδηλώσεις. Η μία από το δεκαπενταμελές. Η άλλη – επίσης από το δεκαπενταμελές (ισχυριζόταν) – αντιδιαδήλωση με κόκκινο πανό και συνθήματα όπως «Η νέα γενιά έχει ιδανικά, ούτε ξεπουλιέται, ούτε προσκυνά» και «λεφτά για F-16 βρήκαν στο λεπτό και δεν υπάρχει σάλιο μας λεν για το σχολειό».
Ολο αυτό το λυκειακό μαναφούκι με τη διαδήλωση και την εγωιστική αντιδιαδήλωση μου θύμισε τις προάλλες η απόφαση του περιφερειάρχη Αττικής να κάνει δικό του αντιρεβεγιόν και αλλαγή χρόνου, στο Πεδίον του Αρεως, μόλις δύο χιλιόμετρα από την Πλατεία Συντάγματος όπου οι δημότες υποδέχονται παραδοσιακά το νέο έτος στην εκδήλωση του Δήμου Αθηναίων.
Οι εγωισμοί του «αντί» μεταφέρονται από το λύκειο στο πανεπιστήμιο όπου οι παρατάξεις κάνουν κούρσα για να εξασφαλίσουν τη μεγαλύτερη δυνατή συμμετοχή στις εκδηλώσεις τους. Η μεν ΠΑΣΠ εντεχνίλα, θέατρα, συζητήσεις, κουτούκια άντε και καμία προβολή ταινίας στο τσακίρ κέφι, η δε ΔΑΠ σκι και σνόουμπορντ, μπουζούκια και κλαμπ. Μια Ελλάδα, δύο κόσμοι. Αυτά θα ήλπιζε κανείς να τελειώνουν μετά το πτυχίο. Αλλά φευ.
Στο καθιερωμένο ρεβεγιόν του Δήμου Αθηναίων με τον Χάρη Δούκα θα ακούσουμε τους Δεληβοριά, Μποφίλιου, Μάρθα Φριντζήλα, Θανάση Αλευρά. Στο αντιρεβεγιόν του Νίκου Χαρδαλιά στο Πεδίον του Αρεως θα ακούσουμε τον Χρήστο Μάστορα, τις Μέλισσες, τον Zaf και τον Onemanshow. Το ζήτημα αν μια πόλη όπως η Αθήνα χρειάζεται δύο και τρεις φιέστες αλλαγής έτους, που όλες τους στοιχίζουν κάποια χρήματα είναι ένα υπαρκτό ζήτημα (ξεχωριστή γίνεται εδώ και χρόνια στο Κέντρο Πολιτισμού Ιδρυμα Σταύρος Νιάρχος, αλλά αυτή ανήκει στην ιδιωτική πρωτοβουλία). Όπως είπε και ο κ. Χαρδαλιάς «το δικαίωμα στην επιλογή, είτε στην ψυχαγωγία , αποτελεί στοιχείο Δημοκρατίας». Φυσικά. Απλά εν προκειμένω θα μπορούσε να τα έχει πάει λίγο καλύτερα με το «αντί» του. Η ΔΑΠ για παράδειγμα θα είχε μισθώσει πούλμαν από Πεδίον του Αρεως για Μπάνσκο ή έστω για Καρπενήσι… Κρατήστε όμως την ιδέα αυτή για του χρόνου.
