«Θεωρώ ότι η Ουκρανία έχει ήδη νικήσει· όταν έχεις τρία χρόνια απέναντί σου μια τέτοια δύναμη όπως η Ρωσία και έχεις καταφέρει να στέκεσαι, είναι ένα δείγμα ότι έχεις ήδη νικήσει» λέει στα «ΝΕΑ» ο Σταύρος Κουριέρης, ένας Ελληνας που ζει στην Ουκρανία και αναπτύσσει εκεί αξιοσημείωτη επιχειρηματική δραστηριότητα.
Ο Σταύρος Κουριέρης έζησε από κοντά όλες τις εξελίξεις του μεγάλου πολέμου στην Ουκρανία, μπορούσε να φύγει και να δουλέψει αλλού αλλά προτιμάει να είναι εκεί. Και επειδή αγαπάει την Ουκρανία αλλά και επειδή οι επιχειρηματικές ευκαιρίες που προσφέρει η χώρα είναι πολύ καλές.
Ο Κουριέρης έχει ρίζες από την Κωνσταντινούπολη, μεγάλωσε στην Αθήνα αλλά μετά η ζωή τον έστειλε σε πολλά μέρη όπου ασχολήθηκε με πάσης φύσεως επιχειρηματική δραστηριότητα, με κύρια την αγαπημένη του – την εστίαση. Στα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα αποφάσισε να εγκατασταθεί στο Λβιβ της Ουκρανίας. Σε αυτό συνέβαλε το γεγονός ότι η γυναίκα του είναι από την Ουκρανία αλλά και ότι ως επιχειρηματίας είδε εκεί ευκαιρίες, τις οποίες και αξιοποίησε. Ο πόλεμος τον βρήκε στην Ουκρανία, στο Λβιβ, όπου και τον συναντήσαμε – σε ένα από τα εστιατόριά του που λέγεται «Είμαι Ελληνας». Το εστιατόριό του είναι το πιο ελληνικό εστιατόριο της Ουκρανίας – έχει όλα τα χρώματα, τις γεύσεις, τις μυρωδιές και τους ήχους που έχει ένα αντίστοιχο εστιατόριο στην Πλάκα, στη Μύκονο ή στην Αστόρια.
«Οταν ξεκίνησε ο πόλεμος πάθαμε σοκ. Αμέσως μάζεψα όλους τους επικεφαλής και τους διευθυντές από τις επιχειρήσεις μου και κάναμε μια συζήτηση. Εγώ είχα το διαβατήριο και το αυτοκίνητό μου και τους λέω: “Παιδιά, τι κάνουμε; Θα μείνουμε ή θα φύγουμε;”. Και μιλήσαμε, είπε ο καθένας το δικό του, και αποφασίσαμε ότι θα δουλέψουμε και ό,τι και να γίνει εμείς θα μείνουμε, μέχρι τέλους, όσο πάει, όσο μπορούμε» θυμάται ο επιχειρηματίας τις πρώτες μέρες της εισβολής.
Ο Κουριέρης, όπως και άλλοι ντόπιοι επιχειρηματίες, στήριξε τον αγώνα των Ουκρανών. Τα εστιατόριά του μαγείρευαν και μοίραζαν εκατοντάδες μερίδες φαγητού καθημερινά για τους στρατιώτες αλλά και για τους ανθρώπους που έφταναν μαζικά με τα τρένα από το Κίεβο και τις άλλες περιοχές όπου διεξάγονταν εχθροπραξίες. Η κατάσταση εκείνες τις ημέρες θα μπορούσε να εξελιχθεί σε απόλυτο χάος και καταστροφή αν δεν υπήρχε η ψυχραιμία και η αυταπάρνηση χιλιάδων ανθρώπων, μεταξύ των οποίων και του έλληνα εστιάτορα.
Λίγο πριν αλλάξει ο χρόνος, ο Σταύρος Κουριέρης από το Λβιβ εύχεται να τελειώσει ο πόλεμος στην Ουκρανία και η χώρα, που έχει γίνει η δεύτερη πατρίδα του, να βρει την ηρεμία και να μπορέσει να ορθοποδήσει ξανά. «Να γυρίσουν τα παιδιά που πολεμούν στις μανάδες τους και οι άντρες στις γυναίκες τους και οι πατεράδες στα παιδιά τους. Να μπορέσει η χώρα να ξαναρχίσει να αποκτά και πάλι την ελπίδα για τη ζωή και το μέλλον. Οταν τελειώσει ο πόλεμος το μεγαλύτερο πρόβλημα θα είναι ότι πολλοί άνθρωποι έχουν φύγει στο εξωτερικό και η απουσία τους είναι ιδιαίτερα αισθητή ήδη από τώρα και στην κοινωνία και στην οικονομία. Ελπίζω αυτοί να γυρίσουν. Κατά τα άλλα, ο Ουκρανοί είναι απόγονοι των Κοζάκων, σκληρός λαός, είμαι σίγουρος ότι θα σηκωθούν και πάλι στα πόδια τους» λέει ο Κουριέρης.
Σε έναν από τους κεντρικότερους δρόμους του Λβιβ δύο από τα εστιατόρια του Κουριέρη βρίσκονται δίπλα δίπλα, το ένα με ελληνική κουζίνα και το άλλο με ουκρανική. Σεφ και ο ίδιος, έχει μάθει να μαγειρεύει ουκρανικά φαγητά ενώ υπερηφανεύεται ότι ξέρει εννέα συνταγές μπορς – της παραδοσιακής ουκρανικής σούπας. Κάθε μάγειρας και κάθε νοικοκυρά στην Ουκρανία ξέρει τουλάχιστον δύο ή τρεις συνταγές μπορς, κάποιοι «ψαγμένοι» περισσότερες. Ωστόσο, εννέα συνταγές είναι πραγματικά εντυπωσιακός αριθμός, ιδιαίτερα για έναν ξένο. «Τα ουκρανικά φαγητά αφορούν περισσότερο το βράσιμο, ενώ τα ελληνικά το ψήσιμο, αντίστοιχα τα μεν έχουν βούτυρο, τα δε λάδι. Είναι λίγα τα κοινά τους» μας λέει ο εστιάτορας. Πίνουμε ελληνικό τσίπουρο και ευχόμαστε του χρόνου να συζητάμε μόνο για το φαγητό και όχι πια για τον πόλεμο.
