Το 1997 είχε κυκλοφορήσει το βιβλίο Θεωρία του Πολέμου του φιλόσοφου και στοχαστή Παναγιώτη Κονδύλη στο οποίο υπήρχε πολιτικό επίμετρο με θέμα «Γεωπολιτικές και Στρατηγικές Παράμετροι ενός Ελληνοτουρκικού Πολέμου». Ούτε λίγο ούτε πολύ ο μακαρίτης Κονδύλης διαπίστωνε ότι υπάρχει «συνεχής διεύρυνση της διαφοράς γεωπολιτικού δυναμικού των δύο χωρών» και η Ελλάδα, για να μην καταλήξει δορυφόρος της Τουρκίας, όφειλε να κάνει πόλεμο· και για να τον κερδίσει έπρεπε να καταφέρει το πρώτο πλήγμα.
Τον θυμήθηκα διαβάζοντας τις πρόσφατες υποθήκες προς τον Ελληνισμό του Κώστα Καραμανλή όπου αναφερόταν στο «στρατηγικό βάθος του Ελληνισμού», άλλη ονομασία του «γεωπολιτικού δυναμικού», νομίζω· ήρθε και η συριακή κρίση όπου η Τουρκία έχει πρωταγωνιστικό ρόλο, αναρωτήθηκα: πώς θα ήσαν τα πράγματα σήμερα αν είχε γίνει πόλεμος Ελλάδας-Τουρκίας;
Ο μακαρίτης Κονδύλης προέβλεπε τα αυτονόητα: η Τουρκία θα καταλάμβανε την Κύπρο και κάποια νησιά του Αιγαίου, η Ελλάδα μέρος της Ανατολικής Θράκης. Η Ελλάδα σήμερα θα κατείχε, ας πούμε, τα εδάφη από Αδριανούπολη ως Καλλίπολη, η Κύπρος δεν θα ήταν μέλος της Ένωσης αλλά μέρος της «Γαλάζιας Πατρίδας», θα γίνονταν συνεχώς αποτυχημένοι γύροι συνομιλιών Ελλάδας-Τουρκίας στο Κρας Μοντανά και άλλα ελβετικά διπλωματικά θέρετρα.
Η Ελλάδα θα είχε γίνει κάπως σαν την σημερινή Τουρκία: οικονομία και κοινωνία θα είχαν «στρατιωτικοποιηθεί» για να υπηρετούν τα σχέδια της φιλόδοξης ηγεσίας που είχε καταφέρει το «πρώτο πλήγμα», θα ήταν εκτός Ευρωζώνης –πιθανώτατα και εκτός Ένωσης– θα υποτιμούσε ελευθέρως το νόμισμά της και θα είχε πληθωρισμό 90% όπως καληώρα η Τουρκία, θα πούλαγε στους Ουκρανούς καλύτερους δρόνους από εκείνη, θα πούλαγε στο Ισραήλ predator και iron domes, θα είχε καταλάβει τη Βόρεια Μακεδονία με απόβαση μέσω Πρεσπών, ο κ. Σαμαράς θα ήταν ύπατος αρμοστής της Μία-Είναι-Η-Μακεδονία, ο κ. Μπελέρης περιφερειάρχης Βορείας Ηπείρου, ο κ. Ερντογάν ύπατος αρμοστής Νότιας Κύπρου, ο κ. Τσίπρας διοικητής Κυρήνης όπου οι νέο-έλληνες έχουμε αρχαιότερα δικαιώματα από τους νέο-οθωμανούς, οι δύστυχοι μετανάστες θα πνίγονταν στις Συρακούσες και όχι στην Πύλο.
Ως περιφερειακή δύναμη θα βοηθούσαμε την οικογένεια Άσαντ – άλλωστε ήταν στρατηγικός σύμμαχος μας από τη δεκαετία του 1980–, θα φιλοξενούσαμε στο ανακαινισμένο Τατόι τον φυγάδα δικτάτορα, θα πληρώναμε μισθοφόρους να υποστηρίξουν τους Κούρδους, θα υποδεικνύαμε στο Ισραήλ σωστούς στόχους να βομβαρδίζει – και άλλα τέτοια ένδοξα, σαν αυτά που διαβάζουμε.
Θέλω να πω, η απόκτηση «γεωπολιτικού δυναμικού», άλλως «στρατηγικού βάθους», οδηγεί στον μετασχηματισμό της Ελλάδας σε Τουρκία· μήπως είναι καλύτερα που είμαστε απλοί δορυφόροι του άξονα Βερολίνο-Παρίσι και μας συμφέρει να κάνουμε ό,τι μπορούμε για να γίνει ανθεκτικότερος;
