Κατά τη γνώμη μου, ήταν μία από τις σπάνιες στιγμές δημόσιας αυτογνωσίας εκ μέρους ενός πολιτικού ανδρός η πρόσφατη εξομολόγηση του Αντώνη Σαμαρά ότι «χαλάει τη σούπα». Πράγματι, κοιτάζοντας τη διαδρομή που κάλυψε στην πολιτική, αυτό ήταν το κύριο γνώρισμά του: διέπρεπε ως μαστροχαλαστής και εκεί σταματούσε ο ρόλος του. Ηταν, κατά κάποιον τρόπο, σαν αυτά τα μηχανήματα με τη σιδερένια μπάλα που χρησιμοποιούνται στις κατεδαφίσεις για να γκρεμίζουν τοίχους, μηχανήματα δηλαδή που υπάρχουν μόνο για να κατεδαφίζεις, όχι για να χτίζεις. Παρομοίως και ο κ. Σαμαράς.
Πάντως, την αδικία που κάνει ο κ. Σαμαράς στους άλλους, δεν είναι σωστό να την κάνουμε και εμείς εις βάρος του. Μπορεί εκείνος να αντιλαμβάνεται το εθνικό συμφέρον με έναν απλοϊκό και παιδαριώδη τρόπο, εμείς όμως δεν πρέπει να αμφισβητούμε τον πατριωτισμό του. Είμαι βέβαιος ότι αν συνέβαινε το απευκταίο και η χώρα βρισκόταν ξαφνικά στη δίνη ενός πολέμου, ο κ. Σαμαράς, παρότι 73 ετών σήμερα, πρώτος και καλύτερος θα έτρεχε να προσφέρει τις υπηρεσίες του. Αλλωστε, στη δική του εποχή, οι στρατεύσιμοι υπηρετούσαν σχεδόν δύο χρόνια, οι δε έφεδροι αξιωματικοί αρκετά περισσότερο. Θεωρώ βέβαιο ότι με τον πατριωτικό ζήλο του ο κ. Σαμαράς θα επεδίωξε να υπηρετήσει ως έφεδρος αξιωματικός, παρά τη μυωπία του. Εν αντιθέσει δε με άλλα παιδιά του κοινωνικού κύκλου του, αυτός δεν θα πήγε στο Ναυτικό. Για καταδρομέα τον κόβω προσωπικά…
Ολοι το γνωρίζουμε, δεν είναι μυστικό ότι ο Πρωθυπουργός έχει ένα πρόβλημα με τη μέση του. Προσφάτως μάλιστα, τον είδαμε στη Βουλή να επισπεύδει ομιλία του, επειδή τον είχε πιάσει μια κρίση. Ο πόνος αυτός είναι αφόρητος, είμαι σε θέση να γνωρίζω εξ ιδίας πείρας, και σε στέλνει κατευθείαν στους γιατρούς, όσο και αν προτιμάς να τους εκτιμάς από μακριά.
Εφόσον λοιπόν το πρόβλημα του Πρωθυπουργού με τη μέση του χρειάζεται θεραπεία, τότε σε γενικές γραμμές τα σενάρια που ανοίγονται μπροστά μας είναι δύο. Το εύκολο σενάριο είναι το πρόβλημα να αντιμετωπίζεται με φαρμακευτική αγωγή, φυσικοθεραπεία και προσαρμογές στην καθημερινότητα. Αν πρόκειται για κάτι τέτοιο, περιττεύει και να το συζητάμε. Το δύσκολο σενάριο είναι να χρειάζεται εγχείρηση. Προσοχή, όμως, δεν μιλάμε για τίποτα συνταρακτικό. Οι σπονδυλοδεσίες είναι στις μέρες μας ρουτίνα στη χειρουργική, γίνονται λαπαροσκοπικά και η συσσωρευμένη πείρα των γιατρών τις κάνει απολύτως ασφαλείς.
Το μοναδικό μειονέκτημα, όμως, είναι ότι ο ασθενής πρέπει μετά να μείνει στο σπίτι για κανένα μήνα ώσπου να δέσουν τα τραύματα, με περιορισμένη δυνατότητα κινήσεων. Αυτός είναι και ο λόγος για τον οποίο κάνω τη συζήτηση. Αν ο κ. Μητσοτάκης χρειάζεται εγχείρηση, τότε εμείς που παρακολουθούμε τις πολιτικές εξελίξεις ας έχουμε υπ’ όψιν ότι κάπου στο εγγύς μέλλον ίσως έχουμε το κενό ενός μηνός στους ρυθμούς της πολιτικής. Μετά τον μπελά του πρώτου μηνός, πάντως, και εφόσον προσέχεις, ξενοιάζεις, απαλλάσσεσαι από το πρόβλημα οριστικά. Αξίζει τον κόπο, πιστέψτε με. Το έκανα πριν από είκοσι χρόνια και ακόμη είμαι ευγνώμων στον γιατρό μου και την Επιστήμη.
Παρακολουθώ με φρίκη πως συνεχώς ανεβάζει στροφές η Ζωή Κωνσταντοπούλου στη Βουλή και τρομάζω! Τόσος θυμός, τόση βουή, τόσο πάθος, μα πώς αντέχει; Χρειάζεται πολύ μεγάλη προσοχή από τους γύρω της, μη τυχόν και αυτοαναφλεγεί κάποια στιγμή – ποτέ δεν ξέρεις. Η ίδια είμαι βέβαιος ότι δεν θα έχει πρόβλημα να αυτοθυσιαστεί, αλλά οι βλάβες στους γύρω της και στο περιβάλλον καλό θα ήταν να αποφευχθούν. Για τον λόγο αυτό, θα συνιστούσα στο προεδρείο να φροντίσει ώστε να υπάρχει πάντα κάπου κοντά της ένας κλητήρας με τον πυροσβεστήρα έτοιμο. Με την επιβεβλημένη διακριτικότητα, ασφαλώς…
Και κάτι τελευταίο για την ομιλία της κ. Κωνσταντοπούλου στη συζήτηση του προϋπολογισμού. Ανάμεσα στα άλλα, ων ουκ έστι αριθμός, η πρόεδρος της Πλεύσης Ελευθερίας ζήτησε την άμεση επιστροφή του 13ου και του 14ου μισθού για όλους. Με τόσο πολλά που έβαλε στον κατάλογο των απαιτήσεών της, αναρωτιέμαι γιατί δεν ζήτησε την καθιέρωση και 15ου μισθού. Τσάμπα είναι ούτως ή άλλως, δεν κοστίζει τίποτα. Στο όνειρο θα κάνουμε τσιγκουνιές;
