Δεν το θέλω με την καμία, αλλά με τρώει η γλώσσα μου να το πω. Τέλος πάντων ας αλλάξουμε κουβέντα κι ας πάμε προς Αμερική μεριά και στη στελέχωση του θιάσου Τραμπ για τη μεγάλη πρεμιέρα του Ιανουαρίου.
Οσο εντυπωσιακό κι αν είναι το ότι οι βασικοί ρόλοι του έργου μοιράζονται σε συγγενείς και φίλους είναι συγχρόνως και κατανοητό για έναν άνδρα σαν τον Τραμπ. Αλλωστε σ’ εμάς εδώ ήτο σύνηθες και σε ελληνικούς θιάσους περιωπής. Είναι γνωστό πως τους καλύτερους ρόλους η Κοτοπούλη τούς έδινε στην, όχι και τόσο ταλαντούχα, αδερφή της, τη Φωτεινή Λούη. Γνώριζε βέβαια ότι για όλες τις γυναίκες η Φωτεινή ήταν καρφί στο μάτι, για τούτο δε, όταν έμπαινε στην πρόβα και όλοι οι ηθοποιοί εν χορώ «Καλημέρα σας, κυρία Μαρίκα» αντ’ άλλης απαντήσεως πριν κάτσει η Κοτοπούλη απαντούσε αντί για καλημέρα το εξής.
– Οποιος πει κακό για τη Φωτεινή να μου φάει το σκατό.
Λοιπόν ποιον θα βάλει ο Τραμπ και πού, πολύ που με νοιάζει. Μόλις όμως έμαθα πως ετοιμάζει για πρέσβειρα των ΗΠΑ στην Ελλάδα μια κυρία Κίμπερλι Γκίλφοϊλ, πρώην τηλεπαρουσιάστρια, πρώην μανεκέν, πρώην βοηθός εισαγγελέως και βασικά πρώην αρραβωνιάρα του γιου του Τραμπ, του Ντόναλντ Ντακ Τραμπ Τζούνιορ. (Ουσιαστικά ποσώς με νοιάζει αυτή τη στιγμή. Αλλο θέλω να πω και καίγομαι αλλά κάτι με κρατάει και το αποφεύγω γιατί με φοβάμαι πάρα πολύ μην παρεκτραπώ και δεν το θέλω.)
Και δεν είναι που μας φοράει την πρώην του γιου του καπέλο, είναι το γιατί μας τη φοράει. Λοιπόν μας τη φοράει κατόπιν απαιτήσεως της νυν ερωμένης του Ντόναλ Ντακ Τζούνιορ (για συντομία) γιατί δεν θέλει με κανέναν τρόπο να την έχει στα πόδια της και της φάει τον γκόμενο το κελεπούρι. Και σου λέει: δεν την στέλνω στον διάολο; Και την έστειλε σ’ εμάς.
Και μέχρι εδώ η Αμερική κι ο Τραμπισμός μέχρι εδώ και μη παρέκει. Λοιπόν για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους. Αυτό που απ’ την αρχή αποφεύγω να πω είναι για τον τρόπο που αντιμετώπισε μια μερίδα του πνευματικού μας κόσμου τον θάνατο του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Τι μίσος, τι χολή, τι μένος πριν στεγνώσει ακόμα το χώμα που τον σκέπασε. Δεν θα πω τη γνώμη μου γιατί μπορεί και να βρεθώ σε κάνα χαντάκι του συναφιού, επειδή, βλέπεις, τους ξέρω από πολύ κοντά, πολύ καλά, και εξ απαλών ονύχων. Θα αρκεστώ στην ανάρτηση του ηθοποιού Γιάννη Γούνα:
«Ας το βουλώσουν όλες αυτές οι μετριότητες που στο φευγιό του σπουδαίου αυτού Δασκάλου θυμήθηκαν όλα τ’ απωθημένα τους… κάτι ξεχασμένοι “κριτικοί”, κάτι αποτυχημένοι ηθοποιοί/σκηνοθέτες αλλά και κάτι ανύπαρκτα ανθρωπάκια που τολμούν να μιλήσουν για τον Κώστα Γεωργουσόπουλο. Πόση χυδαιότητα απέναντι στον θάνατο ενός ανθρώπου τόσο σημαντικού για το Ελληνικό Θέατρο. Τον εμετό σας στο πτυελοδοχείο της ψυχής σας παρακαλώ».
Πήρα τηλέφωνο και το διάβαζα σε μια παλιά ηθοποιό από τις λίγες που ήρθαν στην κηδεία, τι έχεις να πεις τις λέω;
Και μου απήντησε αφθωρεί και παραχρήμα.
– Οποιος λέει κακό για τον Γεωργουσόπουλο να μου φάει το σκωρ.
(Αρχαιοελληνική λέξη, ονομαστική το σκωρ, γενική του σκατός.)
