«Ενώ η Δύση ξέχασε τη Συρία, η κατάσταση σε αυτό το μέρος του κόσμου συνέχισε να εξελίσσεται. Οι αντάρτες προετοιμάζονταν αρκετό καιρό, η Ρωσία επικεντρώθηκε στην Ουκρανία, η Χεζμπολάχ και το Ιράν αποδυναμώθηκαν στον Λίβανο λόγω της σύγκρουσης με το Ισραήλ και μετά τις 7 Οκτωβρίου το Ισραήλ διπλασίασε τις επιθέσεις του στις συριακές στρατιωτικές βάσεις, αποδυναμώνοντας σημαντικά τον συριακό στρατό. Γι’ αυτό οι τζιχαντιστές κινούνται τώρα».
Ο Τζόσουα Λάντις, διευθυντής του Κέντρου Μελετών Μέσης Ανατολής στο Πανεπιστήμιο της Οκλαχόμα, που θεωρείται εκ των πλέον αξιόπιστων ειδικών στο θέμα της Συρίας, εξήγησε στην «Corriere della Sera» την κατάσταση: «Οι αντάρτες εκμεταλλεύτηκαν την περίεργη γεωπολιτική κατάσταση, αλλά ούτε αυτοί περίμεναν πως το σύστημα υποστήριξης του Ασαντ θα ήταν τόσο αδύναμο.
Ο στρατός απλώς εξαφανίστηκε, αφήνοντας πίσω του πολλά όπλα. Εφτασαν στο κέντρο του Χαλεπίου σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα. Μια συμβολική νίκη, αφού το 2016 ο Ασαντ την είχε ανακαταλάβει έπειτα από αιματηρές μάχες και μόνο χάρη στη βοήθεια των Ρώσων και των Ιρανών.
Αυτό έχει ενθουσιάσει τους πολιτοφύλακες που ήδη προχωρούν παραπέρα: βρίσκονται στην περιοχή της Χάμας και αν πέσει και αυτή, η πόρτα στη Δαμασκό είναι ουσιαστικά ανοιχτή».
«Ο στρατός της Συρίας προσπαθεί να εδραιωθεί αλλά, χωρίς ενισχύσεις από τη Χεζμπολάχ και το Ιράν, βρίσκεται σε δύσκολη θέση. Ούτε οι ρωσικοί βομβαρδισμοί φαίνεται να αρκούν για να επιβραδύνουν την προέλαση των ανταρτών, οι οποίοι είναι πολύ γρήγοροι μπροστά σε εξαντλημένους και χωρίς κίνητρα στρατιώτες.
Η χώρα παρακμάζει, οι πόροι μειώθηκαν. Οι κυβερνητικοί στρατιώτες αποθαρρύνονται: κανένας δεν θέλει να πολεμήσει για να υπερασπιστεί το status quo».
Ποιοι είναι οι αντάρτες; «Επικεφαλής τους είναι η Χαγιάτ Ταχρίρ ας Σαμ, η φιλοτουρκική οργάνωση του Αμπού Μουχάμαντ αλ Τζολάνι, που αποσυνδέθηκε από την Αλ Κάιντα το 2019.
Πρόκειται για ένα τυπικό ισλαμικό σαλαφιστικό κίνημα, με πρότυπο τους Ταλιμπάν αλλά με λιγότερο εξτρεμιστικές θέσεις σε θέματα όπως οι γυναίκες ή οι χριστιανοί».
Η Συρία είναι σταυροδρόμι αντικρουόμενων στρατηγικών συμφερόντων. Κινδυνεύει να επεκταθεί η σύγκρουση;
«Ενας περιφερειακός πόλεμος είναι πιθανός – το Ιράν και η Ρωσία ανησυχούν για αυτό το ενδεχόμενο.
Είναι επίσης αλήθεια ότι η Μόσχα και η Αγκυρα έχουν καλές σχέσεις και ο τούρκος πρόεδρος Ερντογάν, που ήδη ελέγχει μέρος της περιοχής, έχει ζητήσει εδώ και καιρό βοήθεια από τον Πούτιν για να «πλησιάσει» τον Ασαντ: δηλαδή να επεκτείνει την επιρροή του.
Ο Σύρος είπε όχι, αλλά τώρα πια δεν θα είναι εύκολο.
Με τις Ηνωμένες Πολιτείες να προσπαθούν να παραμείνουν ουδέτερες, η Τουρκία θα μπορούσε να βρεθεί στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Φυσικά δεν θα θρηνούσαν την πτώση του Ασαντ αλλά την ίδια στιγμή δεν θέλουν να δουν την τουρκική επιρροή να αυξάνεται.
Ο μόνος που κερδίζει, προς το παρόν, είναι το Ισραήλ». Γιατί; «Εχοντας θέσει τις δυνάμεις του Ασαντ σε κρίση εμποδίζει τις ιρανικές ενισχύσεις στον Λίβανο.
Ετσι η διχασμένη Συρία επιβραδύνει την ικανότητα της Χεζμπολάχ να τη χρησιμοποιεί ως βάση».
