Ρεαλιστής προσπαθώ να είμαι, επομένως δεν μου έκανε καμία εντύπωση η συνολικά αρνητική στάση έναντι της Ουκρανίας των ελλήνων και των κύπριων βουλευτών. Οχι ότι το περίμενα κιόλας, δεν θα κάνω τον έξυπνο, αλλά δεν εκπλήσσει. Πρώτα όμως το γεγονός: την περασμένη Πέμπτη, μόνο τρεις από τους έλληνες ευρωβουλευτές στήριξαν με την ψήφο τους το ψήφισμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου υπέρ της Ουκρανίας και της ευρωπαϊκής στήριξης στον αγώνα της, που εγκρίθηκε με πλειοψηφία 68% των ευρωβουλευτών. Τιμητικές εξαιρέσεις ήταν ο Μανώλης Κεφαλογιάννης της ΝΔ, καθώς και οι Σάκης Αρναούτογλου και Νικόλαος των Παπανδρέου, που ψήφισαν υπέρ. Εννέα Ελληνες καταψήφισαν και άλλοι εννέα απουσίαζαν, ενώ από τους έξι κύπριους ευρωβουλευτές οι τέσσερις απουσίαζαν και οι δύο καταψήφισαν.
Ωστόσο, όλοι αυτοί, αρνητές και αδιάφοροι, δεν μπαίνουν στο ίδιο τσουβάλι. Εχουμε τρεις διακριτές κατηγορίες: τα ενσυνείδητα «όχι», τους κοπανατζήδες και τους κύπριους αδελφούς. Να ξεκινήσουμε με τους τελευταίους, διότι αποτελούν την ιδιαίτερη περίπτωση. Η Κύπρος είχε πολύ στενές σχέσεις με τη Ρωσία, και οικονομικά, με τις γνωστές διευκολύνσεις «στεγνοκαθαριστηρίου» που παρείχαν, αλλά και διπλωματικά, συμπλέοντας λ.χ. στο Κυπριακό, όπου ο μαξιμαλισμός της Κύπρου ταίριαξε με τις γεωπολιτικές σκοπιμότητες της Ρωσίας στην περιοχή. Η εισβολή στην Ουκρανία, ακριβέστερα η αντίδραση της Δύσης στην εισβολή, έφερε τα πάνω κάτω στην Κύπρο. Ανατράπηκε μια τάξη πραγμάτων που είχε παγιωθεί τα τελευταία χρόνια. Το πλήγμα για την Κύπρο ήταν δεινότερο από το κούρεμα των καταθέσεων επί Χριστόφια, γιατί το κούρεμα ήταν άπαξ, ενώ η διακοπή των ειδικών οικονομικών σχέσεων με τη Ρωσία και τους ολιγάρχες της έχει βάθος ως προς τις επιπτώσεις της. Συνεπώς, για την περίπτωση των ευρωβουλευτών τους, η αδιαφορία δεν νομίζω να διαφέρει πολύ από την άρνηση.
Η κατηγορία των αρνητών του ψηφίσματος έχει περισσότερο ενδιαφέρον, γιατί εδώ βλέπουμε την αγαστή συνύπαρξη των δύο άκρων: ΚΚΕ, Νίκη, ΣΥΡΙΖΑ, Ελληνική Λύση και Πλεύση Ελευθερίας, όλοι τους καταψήφισαν. Είναι ο λαός του Θεού και ο λαός του Μαρξ, οι αντισυστημικές δυνάμεις του εγχώριου πολιτικού φάσματος, με άλλα λόγια, που, όσο και αν διαφέρουν στον προσανατολισμό τους, συμφωνούν στην εχθρότητά τους για τη Δύση και το σύστημά της. Τέτοιου είδους συμπλεύσεις «κάτω από το ραντάρ» συνέβαιναν μεταξύ κομμουνιστών και Ναζί στη Γερμανία της Βαϊμάρης. Συνεπώς, γιατί να κωλώσουμε εμείς;
Τέλος, εκείνοι που αδιαφόρησαν απουσίασαν από την ψηφοφορία, επειδή ήθελαν να προλάβουν την πτήση για την Αθήνα. Αυτό ήταν η αφορμή όμως· η αιτία ήταν ότι το θέμα δεν τους ενδιέφερε τόσο ώστε να θυσιάσουν την πτήση ή, έστω, ήταν χαμηλότερα από την πτήση για Αθήνα στις προτεραιότητές τους. Δεν το λέω ως μομφή για τους κοπανατζήδες, των οποίων άλλωστε αποφεύγω να δημοσιεύσω τα ονόματα, γιατί δεν έχει σημασία. Το λέω ως απλή διαπίστωση της πραγματικότητας ότι, όσο και να έχουν μεγάλη σημασία μακροπρόθεσμα οι επιλογές της χώρας στην εξωτερική πολιτική και τη γεωπολιτική σκακιέρα, βραχυπρόθεσμα δυστυχώς δεν λαμβάνονται υπ’ όψιν από την πλειονότητα των ψηφοφόρων και, γι’ αυτό, δεν μετράνε ιδιαιτέρως στην κρίση των ψηφοφόρων. Πώς μπορεί η δική μας ελευθερία να επηρεάζεται από την έκβαση του πολέμου στην Ουκρανία είναι κάτι πολύ σύνθετο και περίπλοκο για να το καταλάβεις, πόσω μάλλον για να το εξηγήσεις και να το μεταδώσεις στους άλλους. Επιπλέον, η ζωή μας, λόγω της τεχνολογίας, τρέχει πια με μεγαλύτερη ταχύτητα και το αποτέλεσμα είναι ότι απαιτούμε την ίδια ταχύτητα και στην εκπλήρωση των επιθυμιών μας. Επομένως, τρέχουμε για το αύριο ή, το πολύ πολύ, για το μεθαύριο. Ποια Ουκρανία μού λέτε τώρα; Ερχονται Χριστούγεννα, έχουμε ψώνια να κάνουμε, τραπέζια, δώρα και πάει λέγοντας.
Αν πρέπει να καταλήξω σε ένα συμπέρασμα με κάποια πρακτική αξία, είναι ότι, εκτός από εξαιρετικές περιπτώσεις, η σωστή εξωτερική πολιτική δεν είναι πεδίο άντλησης ψήφων. Επιβραβεύεται πολύ αργότερα, και αν. Αντιθέτως, το μετρό της Θεσσαλονίκης φέρνει ψήφους. Ακόμη και από εκείνους που δεν το χρησιμοποιούν, επειδή δεν ζουν στη Θεσσαλονίκη.
