Οταν ο Κασσελάκης εισέβαλε από το πουθενά με ορμή στην πολιτική ζωή της χώρας ουδείς γνώριζε το παραμικρό γι’ αυτόν. Δεν υπήρχαν βεβαιότητες εκτός από μία που προέκυπτε εκ των πραγμάτων: ότι είχε την πλήρη, ανοικτή στήριξη όλων όσων βρισκόντουσαν κοντά στον απελθόντα πρόεδρο Τσίπρα. Δηλαδή πιο πολύ «τι κάνει νιάου νιάου στα κεραμίδια» δεν γινόταν. Πλην όμως, όπως είχε εγκαίρως προβλεφθεί, η σχέση αυτή δεν θα άντεχε στον χρόνο. Και το κόστος της διάλυσής της θα ισοδυναμούσε με αυτό που σήμερα συμβαίνει: να μπει και το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του πάλαι ποτέ κραταιού ΣΥΡΙΖΑ που όχι απλώς διαλύθηκε στα εξ ων συνετέθη, αλλά αυτό εξελίχθηκε και με τον πλέον απαξιωτικό τρόπο.
Αυτήν λοιπόν την ώρα, του τελικού σκορπίσματος στους πέντε ανέμους, ήταν που διάλεξε ο Τσίπρας για να εμφανιστεί έπειτα από τόσον καιρό που ενώ οι δικοί του αλληλοσφάζονται, εκείνος κάνει το… απόμακρο τοτέμ. Και το ερώτημα είναι προφανές: γιατί;
Το χάος του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι νέο για τον Τσίπρα – ούτε και έδειξε άλλωστε ποτέ καμιά αγωνία επ’ αυτού. Το νέο των ημερών είναι άλλο – αν και ούτε αυτό είναι ακριβώς «νέο»: απλώς, τώρα, επικυρώνεται με τον πλέον τελεσίδικο τρόπο. Και αυτό είναι κάτι για το οποίο δικαίως θα έπρεπε ο ίδιος να ανησυχεί: επειδή η ζημιά που του κάνει έχει μεγάλο βάθος.
Οι έπαινοι, αν όχι ύμνοι, της Μέρκελ, προς τον πρώην πρωθυπουργό της Ελλάδας ο οποίος έκανε καριέρα με το «Μάνταμ Μέρκελ γκόου χομ» για να εξελιχθεί τελικά στον άνθρωπο που προκάλεσε δημοψήφισμα, ζήτησε «όχι», το πήρε και το έκανε «ναι» υπό τραγικούς πλέον όρους για την Ελλάδα ύστερα από τα πεπραγμένα του, είναι έπαινοι που επί της ουσίας θάβουν πολιτικά τον Τσίπρα. Τον απογυμνώνουν. Τον παρουσιάζουν ως έναν άνθρωπο που, στο καλύτερο ενδεχόμενο, δεν ήξερε πού πατούσε και πού βρισκόταν, έπαιξε μια χώρα στα ζάρια και την έχασε και με την ουρά στα σκέλια έκανε πίσω για να σώσει όχι την ίδια αλλά το κεφάλι του. Στο χειρότερο, άσε καλύτερα… Αυτή είναι η εικόνα που σκιαγραφεί η Μέρκελ στην αυτοβιογραφία της, όταν αναφέρεται «κολακευτικά» στον Τσίπρα. Και είναι μία εικόνα που θα τον στοιχειώνει πολιτικά στο μέλλον χωρίς να υπάρχει διαφυγή.
Τι ήταν λοιπόν ο Τσίπρας για τη Μέρκελ; Μα ένας σοβαρός, υπεύθυνος ευρωπαίος ηγέτης, συνεργάσιμος, πρόθυμος να συμβάλει, να αναλάβει ευθύνες, να σηκώσει κόστος, να πάει τα πράγματα μπροστά. Τι «κωλοτούμπες» και τέτοια; Δεν υπήρχαν αυτά, είναι… φαντασιοπληξίες: όλα οργανωμένα, σχεδιασμένα. Ο Τσίπρας ήταν ένας πολύτιμος εταίρος και, δεν το λέει βέβαια αυτό αλλά πλέον είναι μονόδρομο λογικό εξαγόμενο, γι’ αυτό και προκλήθηκε η πτώση Σαμαρά με τη μυστήρια διαδικασία «παλινδρόμησης» της τελευταίας θετικής αξιολόγησης από την τρόικα και την έντεχνη πρόκληση της κρίσης των «σημαδεμένων» (προεδρικών) πρόωρων εκλογών στη χώρα. Οι απόψεις της Μέρκελ περί Σαμαρά είναι, αντιθέτως απ’ ό,τι για τον Τσίπρα, πολικής θερμοκρασίας: δεν ξέχασε ούτε στιγμή την αντίδρασή του στο Λαϊκό Κόμμα στο πρώτο μνημόνιο, όπου ενώ περίμενε πλήρη συμμόρφωση αντιμετώπισε καθολική αμφισβήτηση, για προγράμματα που, σήμερα, οι ίδιοι οι συντάκτες τους λένε ότι ήταν λανθασμένα για την Ελλάδα.
Η Μέρκελ είναι απόλυτα σαφής και δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνειών όσο κι αν δεν αρέσει αυτό σε διαφόρους: ο Σαμαράς την ενοχλούσε, ενώ ο Τσίπρας τη βόλευε μια χαρά. Και αυτό τα λέει όλα. Αλλωστε, δεν είναι ούτε παράδοξο, ούτε λάθος από την πλευρά της: ήταν μία εξαιρετικά έξυπνη επένδυση της γερμανικής πολιτικής στην Ελλάδα.
Πάντως, ουδείς μπορεί να αρνηθεί στον Τσίπρα ότι από χιούμορ, σαρκαστικό δε, διαθέτει άφθονο: το πιστοποιεί πλήρως το να δηλώνει τώρα, μετά το χάος, έτοιμος να… πρωταγωνιστήσει στην ανασύσταση των ερειπίων που άφησε πίσω του, για να έχει ρόλο φυσικά. Ακόμα περισσότερο όμως εκτιμάς το χιούμορ του όταν τον βλέπεις την ίδια ώρα να πηγαίνει στο θέατρο για να παρακολουθήσει παράσταση με τίτλο «Μετά το πάρτι»…
