Δεν υπάρχει λόγος να σας διηγηθώ για τα βράδια με αγιάζι που πέρασα στην Εγνατία περιμένοντας το λεωφορείο. Είναι γραφικό και δεν αφορά κανέναν. Προσπαθώ να σκεφτώ τον πιτσιρικά που θα μπορούσε να είναι κάποτε ο εγγονός μου, ο οποίος θα φτιάξει αναμνήσεις μέσα στους σταθμούς του μετρό. Στεκόμουν μέσα στη βροχή, έξω από τον σταθμό Βενιζέλου, αλλά η μνήμη πήγε και κόλλησε στο κτίριο που βρίσκεται πάνω από τη βόρεια είσοδο του σταθμού. Είναι το Καραβάν Σαράι. Πριν από μερικούς αιώνες εκεί λειτουργούσε χάνι.
Μετά, στην αρχή του εικοστού αιώνα, σηκώθηκε ένα μέγαρο, το οποίο στέγασε το δημαρχείο, αλλά και έναν σταθμό αυτοκινήτων που λειτουργεί ακόμα και σήμερα, υπηρετώντας, κατά κάποιον τρόπο, το όνομα του κτιρίου. Βρεχόμουν, λοιπόν, εκεί, μπροστά στον σταθμό, με την κουκούλα μέχρι τα μάτια, το νερό να γυαλίζει το αδιάβροχο. Γύρω μου ήταν Θεσσαλονικείς με ομπρέλες που περίμεναν και αυτοί να πατήσει ο Μητσοτάκης το κουμπί και να σηκωθούν τα στόρια του σταθμού. Και όταν έγινε αυτό, άρχισα να κατεβαίνω τα μαύρα σκαλοπάτια αφήνοντας πίσω μου τη βροχή, την κουρασμένη, από τους αιώνες, Εγνατία, τη ρυτιδιασμένη όψη του Καραβάν Σαράι, το ολισθηρό πεζοδρόμιο της Βενιζέλου. Ηταν λες και άνοιξε μια πόρτα που με τραβούσε στα σωθικά της πόλης. Δεν σας κρύβω ότι συγκινήθηκα. Και με εκνεύρισαν περισσότερο οι μίζεροι της γκρίνιας και του, δήθεν, αντισυστημικού σαρκασμού.
Η Θεσσαλονίκη απέκτησε το πιο όμορφο, το πιο σύγχρονο, το πιο κουκλίστικο μετρό της Ευρώπης που τρέχει κάτω από ρωμαϊκούς και βυζαντινούς δρόμους, τρυπάει σαν σφαίρα τα στρώματα του χρόνου και κάνει τέρμα κάπου στο μέλλον. Είπαν πολλά οι επίσημοι στα εγκαίνια. Και μεγάλα. Για τη διασύνδεση των κομματιών της πόλης, την άρση προβλημάτων από το κυκλοφοριακό και άλλα. Δεν είπαν το πιο σημαντικό. Οτι το μετρό θα είναι αυτό το φάρμακο που θα διατρέξει τις αρτηρίες της πόλης και θα της χορηγήσει την ουσία της αυτοπεποίθησης. H Θεσσαλονίκη μπορεί και πρέπει να γίνει το επόμενο σπουδαίο πράγμα στη Νοτιοανατολική Ευρώπη. Και όπως θα έλεγε ένα ξακουστό τέκνο της, ο Διονύσης Σαββόπουλος, όποιος δεν το καταλαβαίνει αυτό, δεν ξέρει πού πατά και πού πηγαίνει.
