Ο Σωκράτης Φάμελλος κέρδισε, αλλά ο Παύλος Πολάκης βγήκε αρχηγός. Δεν έχω συντομότερο τρόπο για να σας πω το αποτέλεσμα των εκλογών στον ΣΥΡΙΖΑ. Ο παμπόνηρος Πολάκης έστησε την παγίδα στον νικητή, υποστηρίζοντας ότι περιττεύει η διεξαγωγή δεύτερου γύρου, και ο αγαθός Φάμελλος έπεσε μέσα χωρίς να καταλάβει τι έχει κάνει. Στην πραγματικότητα, με το ύφος που το είπε ο κ. Πολάκης δεν του άφησε και πολλά περιθώρια να φέρει αντίρρηση. Δεδομένου μάλιστα ότι είχε προηγηθεί η διαπίστωσή του ότι αυτός είναι ο μισός ΣΥΡΙΖΑ, δεν νομίζω να έμεινε αμφιβολία για τη νέα ισορροπία δυνάμεων στον ΣΥΡΙΖΑ μετά την εκλογή «αρχηγού». Ο κ. Φάμελλος, πάντως, δεν το κατάλαβε. Ακόμη και την επομένη των εκλογών, χθες, δήλωσε ότι η στάση του κ. Πολάκη ήταν «γενναία».
Σε ένα σημείο, ωστόσο, συμφωνούν όλοι οι υποψήφιοι αρχηγοί στον ΣΥΡΙΖΑ και αξίζει να το προσέξουμε. Πρόκειται για τον ισχυρισμό ότι η περιπέτεια με τον Στέφανο Κασσελάκη ήταν ένα σχέδιο ρευστοποίησης και διάλυσης του κόμματος, που εκπορευόταν βεβαίως από την κυβέρνηση της ΝΔ. Αυτό όλοι το ισχυρίστηκαν και μάλιστα Φάμελλος και Πολάκης το επανέλαβαν στις επινίκιες δηλώσεις τους. Να με συγχωρείτε που θα το πω έτσι ωμά, αλλά αν αυτό πράγματι το πιστεύουν και το λένε στα σοβαρά, η πράξη τους ισοδυναμεί με ομολογία βλακείας. Γιατί ποιος τους έφερε τον κ. Κασσελάκη; Δεν ήταν ο Αλέξης Τσίπρας και οι ισχυροί φίλοι του κόμματος (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε…) εκείνοι που τον έφεραν; Πώς γίνεται τώρα να παριστάνουν ότι δεν ήξεραν; Και ο κόσμος που ψήφισε τον κ. Κασσελάκη και τον έκανε αρχηγό ήταν και αυτοί βαλτοί από τη ΝΔ;
Δεν το πιστεύουν. Το λένε όμως επειδή θέλουν να δίνουν την εντύπωση ότι το πιστεύουν και αυτό είναι είναι ακόμη χειρότερο νομίζω. Ολη η Ελλάδα, πλην των φανατικών κασσελίστας, έβλεπε ότι ο άνθρωπος ήταν ανεπαρκής για τον ρόλο του και αστείος. (Βλέπετε πόσο κομψά και δίκαια το θέτω;) Ολοι τον παρακολουθούσαν, γιατί όλοι ξεκαρδίζονταν με τα καμώματά του και τα τέρατα που εκστόμιζε. Ολοι ήξεραν, γιατί όλοι έχουν μάτια για να βλέπουν, αφτιά για να ακούν και μυαλό για να καταλαβαίνουν. Εκτός από τους συριζαίους, αν πάρουμε στα σόβαρα τον ισχυρισμό περί σχεδίου. Εχω άδικο που λέω ότι αυτή η στάση ισοδυναμεί με ομολογία ευήθειας;
Κατά την κρίση μου, οπωσδήποτε το καταλαβαίνουν, αλλά αυτό δεν τους εμποδίζει να παριστάνουν τα αθώα θύματα μιας άθλιας κυβερνητικής συνωμοσίας, από την οποία στο τέλος τα κατάφεραν να γλιτώσουν. Επιλέγουν ενσυνειδήτως την εξήγηση που τους μειώνει προσωπικά, που τους παρουσιάζει αφελείς και ανυποψίαστους, επειδή υπερασπίζονται κάτι πολύ ανώτερο από τον εαυτό τους. Υπερασπίζονται το αλάθητο της Αριστεράς. Η Αριστερά, ξέρετε, ποτέ δεν κάνει λάθος στο επίπεδο των ιδεών. Αυτές είναι αιώνιες, αναλλοίωτες, αξιωματικές, δεν τίθενται ποτέ υπό αμφισβήτηση. Τα λάθη γίνονται πάντα από τους ανθρώπους στην εφαρμογή. Δεν την πάτησε, λοιπόν, μόνη της η Αριστερά με την επιλογή του Κασσελάκη· τους την έστησε η κακιά και μοχθηρή Δεξιά! Απορώ πώς δεν ντρέπονται να τα λένε αυτά στην ηλικία που έφτασαν…
ΙΔΡΩΜΕΝΑ ΠΑΝΤΕΛΟΝΙΑ
Ο Νικόλας Φαραντούρης, μετά την ψυχρολουσία του 5%, ανακοίνωσε ότι σηκώνει τα μανίκια και ρίχνεται στη μάχη. Μπράβο του! Αξιοθαύμαστος ο ζήλος και η αυταπάρνησή του, χωρίς αμφιβολία. Πρώτα όμως ένα σύντομο διάλειμμα για να κάνει ένα ντους και να αλλάξει ρούχα, γιατί όπως είπε στο debate τα ίδρωσε (sic) τα παντελόνια του στη διάρκεια της προεκλογικής. Επειδή κάτι τέτοιο εγώ δεν το έχω ξανακούσει, ούτε και μπορώ να φανταστώ πώς ιδρώνει κανείς το παντελόνι του, δεν το σχολιάζω, γιατί μπορεί να είναι κάτι παθολογικό. Κρίμα, πάντως, τόσος ιδρώτας στα παντελόνια και τα έξοδα από το καθαριστήριο για μόλις 3.500 ψήφους…
ΧΑΡΟΥΜΕΝΑ ΓΡΑΦΕΙΑ
Τον λυπήθηκα, πρέπει να το παραδεχτώ, τον καημένο τον κ. Φάμελλο όταν είδα πόσο χάρηκε για τη νίκη του. Χάρηκε τόσο πολύ, ώστε μοίρασε τη χαρά αυτή παντού, καθώς υποσχέθηκε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία του θα εξαπλωθεί και θα γεμίσει η Ελλάδα «χαρούμενα γραφεία». Αν ερμηνεύω σωστά το «όραμα» του κ. Φάμελλου (παστέλ χρώματα, ταπετσαρίες με αρκουδάκια κ.λπ.), θα συνιστούσα τα χαρούμενα γραφεία να λειτουργούν και ως παιδικοί σταθμοί (νομίμως, εννοείται, με όλες τις άδειες και τις προϋποθέσεις), ώστε και το κόμμα να προσπορίζεται έσοδα και η νέα γενιά να μυείται εξ απαλών ονύχων στα στοιχειώδη της πίστης…
