Οσοι δεν ήξεραν τη Διονυσία Τσακίρη τη γνώρισαν πριν από μερικούς μήνες, όταν το όνομά της βρέθηκε στα χείλη χιλιάδων ανθρώπων που συμμετείχαν σε ένα – αθέατο για τα τηλεοπτικά πλάνα – αλλά δυναμικό λαϊκό κίνημα που αναπτύχθηκε στη γειτονιά της. Από τις αρχές Ιουλίου και για μέρες η Ελευσίνα είχε πάρει «φωτιά»: Κάτοικοι, εργατικά σωματεία, μαζικοί φορείς έδιναν το «παρών» σε κινητοποιήσεις με ένα και μοναδικό αίτημα: να σωθεί το σπίτι της Διονυσίας – ενός κοριτσιού ΑμεΑ, παιδί πολύτεκνης εξαμελούς οικογένειας, μιας αγωνίστριας, αθλήτριας της εθνικής ομάδας στο μπότσια με διεθνείς διακρίσεις. Ο πατέρας της Διονυσίας, σιδεράς που καταστράφηκε στην οικονομική κρίση, δεν μπόρεσε να αποπληρώσει παλαιότερο χρέος του με αποτέλεσμα το σπίτι τους να βρεθεί στα χέρια funds για οφειλή 20.000 ευρώ. Το ακίνητο μεταπουλήθηκε και ο τρόμος εισέβαλε στη ζωή τους.
Τις ημέρες εκείνες του καλοκαιριού και ενώ έξω από την οικία τους στην οδό Ιατρού Παπαγιάννη διαδραματίζονταν πρωτόγνωρες σκηνές, η Διονυσία κέρδιζε ακόμη ένα μετάλλιο σε παγκόσμια διοργάνωση. Ακολούθησαν και άλλα μέχρι προχθές που υπέγραψε τη σπουδαιότερη, ίσως, νίκη της ζωής της: μετά τις τεράστιες πιέσεις η κυβέρνηση κατέθεσε πρόταση και την Τρίτη υπεγράφησαν τα συμβόλαια που κατοχύρωσαν το σπίτι στη Διονυσία – μια νίκη που δεν θα είχε επιτευχθεί, όπως η ίδια λέει, χωρίς την αγάπη και την αλληλεγγύη του κόσμου. Πλέον αναζητείται λύση σε νέο πρόβλημα καθώς το κράτος φορολογεί με…47.000 ευρώ το ποσό που της δόθηκε για την επανάκτηση του σπιτιού.
Το σπίτι της Διονυσίας είναι ένα από τα χιλιάδες που βρέθηκαν να πλειστηριάζονται τους τελευταίους μήνες για χρέη που δημιουργήθηκαν εν μέσω οικονομικής ασφυξίας. Εκείνοι που δημιούργησαν αυτές τις συνθήκες, με 491.000 παιδιά στην Ελλάδα να ζουν υπό τον κίνδυνο ακραίας φτώχειας, σηκώνουν τα χέρια ψηλά. Από τη λαίλαπα δεν εξαιρείται κανείς: Στη Χαλκίδα, στον Κολωνό, στα Πετράλωνα, στην Πετρούπολη, όπου κινητοποιήθηκε και η Δημοτική Αρχή, στη Θεσσαλονίκη, οικογένειες παιδιών με αναπηρίες έως και 87% είδαν το 2024 τα σπίτια τους να βγαίνουν «στο σφυρί» ενώ η Συντονιστική Επιτροπή Αναπήρων διαδηλώνει ζητώντας λύσεις.
Πλάι τους, ολόκληρες γειτονιές, άνθρωποι που παρά τα ατομικά τους προβλήματα επιμένουν να αγωνίζονται για τον διπλανό τους. Μικρές φλογερές εστίες που αν πολλαπλασιαστούν μπορούν να βάλουν φωτιά σε ένα σκηνικό που προμοτάρει τη βαρβαρότητα ως μονόδρομο για το μέλλον.
