Πείτε το σύμπτωση, μπορεί όμως να μην είναι. Σε κάθε περίπτωση, παρακαλώ σκεφτείτε το και κρίνετε μόνοι σας: είναι τυχαίο, λέτε, ότι ο Αντώνης Σαμαράς προχώρησε στην ηρωική έξοδό του από τη ΝΔ μετά τις ανακοινώσεις του υπουργού Εθνικής Αμυνας για μείωση του αριθμού των στρατοπέδων; Και μάλιστα, όταν ο κ. Δένδιας αναδεικνύει ως παράδειγμα του ανορθολογισμού, που επιβάλλει την αναδιάταξη, το γεγονός ότι υπάρχουν σήμερα μονάδες στην Πελοπόννησο με στελέχωση 130%, ενώ κάποιες άλλες στον Εβρο έχουν μόλις 30% στελέχωση; Είναι κάτι τυχαίο, μία από τις αναρίθμητες συμπτώσεις που δεν σημαίνουν τίποτα; Ή μήπως…
Η δική μου γνώμη είναι ότι, ναι, αυτά τα δύο συνδέονται. Δεν μιλώ για αιτιώδη συνάφεια, δεν λέω δηλαδή ότι το ένα προκάλεσε το άλλο. Λέω μόνο ότι υφίσταται σύνδεση και το βασίζω στην πεποίθησή μου ότι ανέκαθεν ο κ. Σαμαράς με τις πολιτικές επιλογές του εξέφραζε τη διαχρονία του Ελληνισμού. Αν λοιπόν συρρικνωθούν οι μονάδες του Στρατού μας στην Πελοπόννησο, πώς θα αντισταθούν οι Πελοποννήσιοι σε πιθανή εισβολή των Ρουμελιωτών; Δεν φτάνει μόνο η γενναιότητα, στην οποία φυσικά οι Πελοποννήσιοι υπερτερούν. Ολοι βλέπουμε τι γίνεται στην Ουκρανία! Εξάλλου, να θυμίσω ότι μόλις τις προάλλες είχαμε την επέτειο των διακοσίων ετών. Ηταν τον Οκτώβριο του 1824, στον πρώτο μας Εμφύλιο, όταν εισέβαλαν οι Ρουμελιώτες στην Πελοπόννησο και την έκαναν λαμπόγυαλο. Ετσι ξεχνιούνται αυτά, νομίζετε; Τι είναι 200 χρόνια μπροστά στην αιωνιότητα; Και, κατά την εκτίμησή μου, ο κ. Σαμαράς κάνει πολιτική για την αιωνιότητα.
Ωστόσο, επειδή η αιωνιότητα αργεί, ας στρέψουμε για λίγο την προσοχή μας στα αμέσως επερχόμενα. Στους περισσότερους είναι γνωστή η ρήση του αθυρόστομου 36ου προέδρου των ΗΠΑ Λίντον Τζόνσον, ο οποίος, να εξηγήσω με την ευκαιρία αυτή, δεν είχε ορισμένα από τα ταμπού των περισσότερων ανθρώπων, έτσι μπορούσε να συσκέπτεται με τους συνεργάτες του από την τουαλέτα. Καθισμένος στη λεκάνη. Με ανοιχτή πόρτα, για να μη ξελαρυγγιάζεται, διότι ήταν και βαρύς καπνιστής. Ελεγε λοιπόν ο Τζόνσον ότι είναι προτιμότερο να έχεις τον επικριτή μέσα στη σκηνή για να τα κάνει (παραφράζω για λόγους σεμνοτυφίας…) προς τα έξω, παρά να τον έχεις έξω και να τα κάνει προς τα μέσα. Από τα όσα θα ακολουθήσουν την ηρωική έξοδο του κ. Σαμαρά θα κριθεί μεν η ισχύς του αξιώματος, θα κριθεί όμως και το προσωπικό πολιτικό βάρος του κ. Σαμαρά. Γιατί εξαρτάται ποιον πετάς έξω από τη σκηνή και, αντικειμενικά, δεν έχουν όλοι την ίδια βαρύτητα, ανεξαρτήτως του τι πιστεύει ο καθένας για τον εαυτό του.
Σύμφωνα με τις πληροφορίες μου, οι πρώτες ενδείξεις, που φτάνουν στο Μαξίμου από τις μετρήσεις οι οποίες ακολούθησαν το μέγα γεγονός, δείχνουν ότι η κυβέρνηση τσιμπάει λόγω της διαγραφής Σαμαρά. Δεν μπορώ να ξέρω αν αυτή η δημοσκοπική τάση θα διατηρηθεί, κανείς δεν μπορεί να το ξέρει όταν η έκβαση της υπόθεσης εξαρτάται από πολλούς παράγοντες. Ενας από αυτούς, λ.χ., είναι ο Κώστας Καραμανλής ο Ακάματος, η ομιλία του οποίου αύριο, σε παρουσίαση βιβλίου, αναμένεται με ενδιαφέρον. Γιατί ο κ. Καραμανλής μπορεί μεν να μην ταυτίζεται με τον κ. Σαμαρά σε όλο το εύρος και το βάθος των αντιρρήσεών του, όμως είναι μαζί οι δυο τους στην αναμέτρηση με τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Εκτιμώ ως απίθανο, λ.χ., ο κ. Σαμαράς να μην είχε ρωτήσει τον κ. Καραμανλή προτού διατυπώσει δημοσίως την πρότασή του για την Προεδρία της Δημοκρατίας – με όλο τον σεβασμό εις αμφοτέρους, ας μου επιτραπεί να μην το πιστεύω. Εχει σημασία, επομένως, πώς θα τοποθετηθεί ο κ. Καραμανλής έναντι των εξελίξεων, γιατί άλλο το βάρος του κ. Σαμαρά όταν είναι μόνος του και άλλο όταν έχει μαζί του στη ζυγαριά και τον κ. Καραμανλή. Προφανώς!
ΑΧ-ΒΑΧ
Ο Στέφανος είχε πλάκα όσο ήταν ΣΥΡΙΖΑ. Η συνθήκη που παρήγαγε την κωμωδία ήταν η σύγκρουση του παραδοσιακού αριστερού κατεστημένου με τη σύγχρονη, αλαμπουρνέζικη και συμπεριληπτική εκδοχή της «Θείας από το Σικάγο». Από τη σύγκρουση των δύο τόσο διαφορετικών κόσμων προέκυπταν διαρκώς οι εξωφρενικές και εξωπραγματικές καταστάσεις που βίωνε ο ΣΥΡΙΖΑ επί Στέφανου Κασσελάκη. Για τους ίδιους που το βίωναν, βέβαια, ήταν μια τραγωδία. Για εμάς τους τρίτους όμως ήταν η καλύτερη, πληρέστερη κωμωδία που ανέβηκε στην πολιτική σκηνή τα τελευταία χρόνια. Τολμώ να πω μάλιστα ότι ήταν υπερπαραγωγή, για τα μεγέθη με τα οποία ήμασταν εξοικειωμένοι μέχρι να έρθει ο κ. Κασσελάκης. Μόνος του, όμως, να προσπαθεί να στήσει ένα κόμμα είναι miserabile visu…
