Το έχουν ήδη καταγράψει και στο Μαξίμου, με σχετικό προβληματισμό. Ενα νέο σκηνικό ισορροπιών έχει διαμορφωθεί μετά τις ευρωεκλογές και στις Βρυξέλλες, δημιουργώντας μικρά ή μεγαλύτερα εμπόδια στον σχεδιασμό του κυβερνητικού επιτελείου –συνακόλουθα και της ΝΔ. Δεν είναι μόνον οι χαμένες αντιπροεδρίες (στην Κομισιόν και στο ΕΛΚ) που σηματοδοτούν το δυσμενέστερο τοπίο, σε σχέση με την προηγούμενη πενταετία. Πρωτίστως είναι το χαμηλό βαρομετρικό που φαίνεται να επικρατεί στη γραμμή του Κυριάκου Μητσοτάκη με τον επικεφαλής του ΕΛΚ, Μάνφρεντ Βέμπερ. Για διάφορους λόγους, αλλά κυρίως για λόγους αριθμητικής, το πλάνο του Γερμανού δεν ταυτίζεται πλέον με το πλάνο του «έλληνα φίλου». Ο Βέμπερ διαχειρίζεται 29 κόμματα της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς και η πρωτιά της ΝΔ ανήκει στο παρελθόν. Οι ευρωκάλπες την έστειλαν στη δέκατη θέση με τα ισχυρότερα κόμματα του ΕΛΚ και η πρώτη θέση πέρασε στα χέρια του ισπανικού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος του Αλμπέρτο Φεϊχό. Η πτώση έχει συνέπειες και αλλάζει τον ανταγωνισμό. Η περίοπτη θέση του γραμματέα του ΕΛΚ, που κατέχει σήμερα ο Θανάσης Μπακόλας, μπορεί να είναι η επόμενη που θα χαθεί. Ηδη, οι αρμοδιότητες του γραμματέα αποψιλώθηκαν από τον Βέμπερ και ο, επί χρόνια στενός συνεργάτης του Κυριάκου Μητσοτάκη, όπως συζητείται εντόνως στους βρυξελλιώτικους διαδρόμους, τελεί υπό παραίτηση.
Η αποδυνάμωση Μπακόλα δεν ήταν το μοναδικό μήνυμα που έστειλε ο Βέμπερ στην Αθήνα. Ακολούθησε μια πριβέ συνάντηση με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, προκειμένου να τονιστεί μια συναντίληψη για την πορεία της ευρωπαϊκής Κεντροδεξιάς. Η ανάθεση στον Μεϊμαράκη της συμπροεδρίας της ομάδας του ΕΛΚ για τον διαθρησκευτικό διάλογο ήταν μια επιβράβευση για τον παράλληλο ελληνικό δίαυλο που διατηρεί ανοικτό ο Βέμπερ. Μπορεί σε πρώτη ανάγνωση ο ρόλος να μην ενθουσιάζει, αλλά ο Μεϊμαράκης είναι ο πρώτος ορθόδοξος στη θέση που μέχρι τώρα κατείχαν μόνον καθολικοί και προτεστάντες.
Οι επαφές με τον Βέμπερ θα μπορούσαν να είναι κι ένας λόγος που κράτησε τον Μεϊμαράκη στις Βρυξέλλες την ώρα που ο Μητσοτάκης οργάνωνε το κομματικό πάρτι στη Ρηγίλλης. Τυπικώς, την απουσία κάλυψε μια προγραμματισμένη από καιρό ομιλία στο Λουξεμβούργο, αλλά ο Μεϊμαράκης ήταν ο τρίτος πρώην πρόεδρος που αποφάσισε να μείνει μακριά από τα πεντηκοστά γενέθλια της ΝΔ. Οχι κατ΄ ανάγκη σε συνεννόηση με τον Κώστα Καραμανλή και τον Αντώνη Σαμαρά που επίσης επέστρεψαν περίπου ως ανεπίδοτη την πρόσκληση στο Μαξίμου. Είναι δεδομένο, ωστόσο, ότι και η δική του απουσία πυροδότησε τις συζητήσεις για το κλίμα που διαμορφώνεται στο εσωκομματικό τοπίο. Ο «στρατιώτης» Μεϊμαράκης (και από τον περασμένο Ιούνιο απλός ευρωβουλευτής) προεξοφλείται ότι θα αποφύγει παρεμβάσεις που θα επιδεινώσουν το κλίμα – ο ρόλος του «αντάρτη» δεν του ταίριαζε σε καμία εποχή. Αλλά ουδείς έχει αμφιβολία για τις δικές του ενστάσεις, απεναντίας αρκετές από αυτές έχουν μεταφερθεί προσωπικά και στον Μητσοτάκη. Η προεκλογική και μετεκλογική διαχείριση του Μεϊμαράκη φανερώνει ότι καμία από αυτές δεν εισακούσθηκε.
Το ζητούμενο είναι εάν στο νέο σκηνικό το Μαξίμου θα επανεξετάσει τις κινήσεις του, ζυγίζοντας ξανά όσα διαδραματίζονται τόσο στο εσωκομματικό πεδίο όσο και στον κύκλο των ευρωπαίων εταίρων. Οι μάχες εξουσίας στο ΕΛΚ προφανώς έχουν εμβέλεια που ξεπερνά το ελληνικό ενδιαφέρον – όπως κι αν κινηθεί ο Μητσοτάκης, θα κινηθεί μέσα από ένα συμμαχικό πλέγμα με άλλους ηγέτες στην ευρωπαϊκή Κεντροδεξιά. Με κάποιους θα πάει και κάποιους θα αφήσει. Αλλά στο εσωτερικό και μπροστά στο ενδεχόμενο να αποκτήσει η ΝΔ για πρώτη φορά από το 2016 οργανωμένους πυρήνες εσωκομματικής αντιπολίτευσης, ό,τι κι αν κάνει, θα το κάνει μόνος του. Τόσο σε επίπεδο προσωπικής προσέγγισης όσο και μέσω της νέας κυβερνητικής ατζέντας. Ακόμη κι αν ο Μεϊμαράκης παραμείνει σιωπηλός, είναι σαφές ότι ο Καραμανλής και ο Σαμαράς έχουν ανοίξει τα χαρτιά τους,
περιμένοντας – και μαζί τους μια πλειάδα βουλευτών – τις επόμενες κινήσεις του Μητσοτάκη στα εθνικά. Τα στοιχήματα είναι προσώρας μοιρασμένα.
