Ήταν μια νύχτα που κανείς Έλληνας δεν θα ξεχάσει. Κανείς. Η Ελλάδα ταξίδεψε στο Γουέμπλεϊ για να αντιμετωπίσει την Αγγλία, λίγες ώρες μετά τον ξαφνικό θάνατο του Τζορτζ Μπάλντοκ. Το κλίμα ήταν βαρύ, με τους συμπαίκτες του και όλους μας να θρηνούμε έναν από τους δικούς μας. Όλοι τους αποφασισμένοι να παίξουν για τον λατρεμένο τους Τζόρτζι.
Από την αρχή του αγώνα, φαινόταν πως η ελληνική ομάδα δεν ήταν εκεί απλά για να συμμετάσχει και να κάνει απλά παρέα στους πανάκριβους Άγγλους. Το παιχνίδι έμοιαζε με μια αθέατη συμφωνία μεταξύ των παικτών: να παλέψουν για τον Μπάλντοκ. Κάθε πάσα, κάθε διεκδίκηση της μπάλας, κάθε προσπάθεια στο γήπεδο κουβαλούσε το βάρος της απώλειας, αλλά και μια αίσθηση τιμής και αφοσίωσης.
Η Αγγλία, με την ισχύ της και την υποστήριξη των φιλάθλων της, πίεζε ασταμάτητα, αλλά η άμυνα της Ελλάδας παρέμενε αλύγιστη. Έπαιξε μπαλάρα στο Λονδίνο.
Γοερό κλάμα και παράξενο γέλιο. Ο Παυλίδης κοίταξε ψηλά στον ουρανό, σαν να ζήτησε δύναμη από τον φίλο του που έφυγε τόσο πρόωρα. Ένα μόνο άγγιγμα αρκούσε. Η μπάλα βρήκε το δίχτυ.
Το Γουέμπλεϊ πάγωσε, ενώ οι Έλληνες πανηγύριζαν για τη μεγαλύτερη νίκη τους επί του θρυλικού αυτού γηπέδου.
Ο Παυλίδης, με δάκρυα στα μάτια, σήκωσε τα χέρια στον ουρανό και αφιέρωσε το γκολ στον Μπάλντοκ. Όλη η ομάδα έτρεξε προς το μέρος του, σχηματίζοντας έναν κύκλο γύρω του, τιμώντας τον συμπαίκτη που δεν ήταν πια μαζί τους.
Το επόμενο γκολ ακυρώθηκε για εκατοστά. O φανταχτερός Μπέλιγχαμ ισοφάρισε, αλλά το θαύμα της νέας εποχής έγινε στην τελευταία ανάσα των καθυστερήσεων. Μίλησε πάλι ο Παυλίδης. Γκολ! Να φτάσει ως τον ουρανό. Από εκεί που έβλεπε ο Τζορτζ.
Η σφυρίχτρα της λήξης βρήκε την Ελλάδα νικήτρια, αλλά αυτός ο αγώνας δεν ήταν απλά μια νίκη. Ήταν μια στιγμή όπου το ποδόσφαιρο ένωσε την ψυχή μιας ομάδας με τη μνήμη ενός ανθρώπου. Μια στιγμή που θα μείνει για πάντα χαραγμένη στις καρδιές των παικτών και των φιλάθλων. Δεν υπάρχουν λόγια.
Με τα δάκρυα για τον Μπάλντοκ να μην έχουν στεγνώσει είχαν ξεχάσει όλοι ότι το ματς είναι επίσημο. Ο πόνος και ο θρήνος ανείπωτος μα η ζωή συνεχίζεται. Σκληρή η πραγματικότητα. Πανηγύρι μέσα σε αβάσταχτο καημό.
Η εθνική ομάδα ποδοσφαίρου της Ελλάδας δεν είχε νικήσει ποτέ την εθνική ομάδα της Αγγλίας σε επίσημο αγώνα. Οι δύο ομάδες έχουν αναμετρηθεί αρκετές φορές, αλλά η Αγγλία έχει παραμείνει αήττητη απέναντι στην Ελλάδα. Το 2-2 στο Old Trafford το 2001 για τα προκριματικά του Παγκοσμίου Κυπέλλου το πιο σπουδαίο της παράσημο. Μέχρι τα μεσάνυχτα της 10ης του Οκτώβρη.
Η φιναλίστ των δυο τελευταίων Euro υποκλίθηκε. Ελλαδάρα! Με τον Ιβάν στον πάγκο για τον Μπάλντοκ και όλη την πατρίδα. Απίστευτο. Το χαμόγελο πικρό μα τόσο μεγάλο. Με την ψυχή του Τζορτζ. Η Ελλάδα επέστρεψε. Αήττητη. Πάει φουλ για την πρωτιά στον όμιλο του Nations League, την άνοδο στη μεγάλη κατηγορία και το βλέμμα στα τελικά του Μουντιάλ.
Η μεγαλύτερη νίκη της νεότερης ιστορίας μας είναι γεγονός. Μια νίκη από τον Παράδεισο για το θλιμμένο αστέρι…
