Τα προσχήματα έχουν πάει περίπατο στον ΣΥΡΙΖΑ. Η κάθε πλευρά δίνει πια τον υπέρ πάντων αγώνα για την εξόντωση των αντιπάλων και είναι φανερό ότι δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή για τι θα πουν οι τρίτοι που παρακολουθούν εμβρόντητοι: όλες οι λαβές και όλα τα χτυπήματα επιτρέπονται. Το γεγονός έχει την αξία του, διότι αναδεικνύει το πραγματικό αντικείμενο της διαμάχης: την κρατική επιχορήγηση που προϋποθέτει κατοχή της σφραγίδας. Ειδάλλως, δεν θα είχαν λόγο οι 87 (που έγιναν 100 στο μεταξύ) να επιδιώκουν τη διαγραφή του προέδρου που ανέδειξε μόλις πριν από έναν χρόνο η βάση του κόμματος με την ψήφο της. Θα μπορούσαν να φύγουν και να ανοίξουν το δικό τους μαγαζί παρακάτω. Με τι λεφτά όμως; Αυτό είναι η ουσία του ζητήματος, γιατί δεν πρόκειται ποτέ να βρεθεί κάποιος αρκετά πλούσιος, που θα διακρίνει την ελπίδα του μέλλοντος στην κυρία Γεροβασίλη, ώστε να τους ενισχύσει οικονομικά. Είναι προφανέστατα γελοία η επιδίωξή τους να διαγράψουν τον κύριο Κασσελάκη, αλλά εκεί που έφτασαν τα πράγματα άλλη επιλογή δεν έχουν: ή αυτοί ή αυτός.
Τη στρατηγική των 87 (και του Αλέξη Τσίπρα, που βρίσκεται από πίσω τους) την καταλαβαίνω, έχει τη λογική της: αφού ο κύριος Κασσελάκης τούς εξευτέλισε επί έναν χρόνο, ξεσηκώθηκαν να τον στείλουν από εκεί που ήρθε. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τη στρατηγική του σημερινού προέδρου, γιατί δεν βλέπω συνοχή στις κινήσεις του, δεν βγάζουν νόημα. Αρχικά, τον αιφνιδιάζουν με την ανατροπή από την Κεντρική Επιτροπή και αυτός μένει στήλη άλατος. Ουσιαστικά συμμορφώνεται με την απόφαση, αποχωρεί, παραδίδει το γραφείο και, τις πρώτες μέρες τουλάχιστον, δεν λέει σχεδόν τίποτα, ενώ κανείς δεν καταλαβαίνει πού θέλει να το πάει. Μετά ξυπνάει και αντιδρά: απαιτεί να του δώσουν πίσω το γραφείο και ανακοινώνει τμηματικά την πρόθεσή του να διεκδικήσει ξανά την ηγεσία. Επειτα, μόλις αντιλαμβάνεται ότι τον πάνε για διαγραφή, τους τραβάει μία εξώδικο διαμαρτυρία και κάνει τα πράγματα ακόμη χειρότερα για τον ίδιο. Τι ακριβώς επιδιώκει δεν είναι σαφές: θέλει να συμμετάσχει στις εκλογές ή θέλει να τον διαγράψουν και με τις πράξεις του τους ωθεί να το κάνουν; Προσωπικώς δεν καταλαβαίνω. Το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να παραφράσω τον σαιξπηρικό Πολώνιο και να πω ότι σε αυτή την τρέλα δεν υπάρχει μέθοδος, όπως στην τρέλα του Αμλετ. Αν και νομίζω ότι περιττεύει η διευκρίνιση, καθώς όλοι γνωρίζουν ότι το έργο «Αμλετ, πρίγκιψ της Δανιμαρκίας» είναι τραγωδία, ενώ το έργο «Στέφανος, πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ» είναι κωμωδία…
Ανησυχούν οι ελληνικές Αρχές, πληροφορούμεθα, επειδή αυξήθηκαν επικίνδυνα οι μεταναστευτικές ροές από τη Βόρειο Αφρική. Να μην ανησυχούν, δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας! Διότι ως επί το πλείστον οι ροές αυτές ξεκινούν από το λιμάνι του Τομπρούκ, στη Λιβύη. Εκεί το αφεντικό (κατά κυριολεξία ο όρος, δική του είναι όλη η περιοχή) είναι φίλος μας κολλητός. Είναι ο ηρωικός οπλαρχηγός Χαλίφα Χαφτάρ (με το βαμμένο μουστάκι), ο οποίος έχει προαγάγει τον εαυτό του στον βαθμό του στρατάρχη και μαζί με τον γιόκα του ελέγχουν τις δύο βασικές πλουτοπαραγωγικές πηγές της περιοχής: την εξαγωγή πετρελαίου και τη διακίνηση μεταναστών προς την Ευρώπη. Ο Χαλίφα, θυμίζω, είναι τόσο φίλος, ώστε τον είχαμε κουβαλήσει στην Αθήνα μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα και τον φιλοξενήσαμε στη «Μεγάλη Βρεταννία». Ηταν η εποχή που ορισμένοι αφελείς στο υπουργείο Εξωτερικών (παραλείπω ονόματα, ας μην ξύνουμε πληγές) φαντάζονταν ότι, συμμαχώντας με τον Χαλίφα, κατά κάποιον τρόπο θα περικυκλώναμε τους Τούρκους και θα υποχρεώνονταν να κάνουν πίσω από το γνωστό Τουρκολιβυκό Μνημόνιο.
Εν πάση περιπτώσει, αυτά πέρασαν, ας τα ξεχάσουμε. Σημασία έχει ότι διαθέτουμε πρόσβαση στον Χαλίφα. Μπορεί η συμμαχία μας να μην προχώρησε, αλλά διατηρήσαμε την επαφή και μάλιστα ένα υπουργός τον επισκέφθηκε κιόλας στη σκηνή του, όταν βρέθηκε περαστικός από εκεί. Επομένως, τον παίρνουμε στο τηλέφωνο και του ζητάμε τουλάχιστον να μας στέλνει εδώ μόνο τους καλύτερους. Πιστεύω ακραδάντως ότι θα ανταποκριθεί. Στο βάθος είναι ένας έντιμος άνθρωπος…
Δεν προξενεί εντύπωση ότι η κυρία Αθηνά Λινού προσχώρησε στην ομάδα των εννέα ανεξάρτητων βουλευτών, οι περισσότεροι των οποίων προέρχονται από τους «Σπαρτιάτες». Η κυρία Λίνου πάντα τα πηγαίνει καλά με όλους. Μη βλέπετε που δεν την ήξεραν καλά στον ΣΥΡΙΖΑ…
