Δυσκολεύομαι να αποφασίσω αν το έργο που παίζεται καθημερινά στον ΣΥΡΙΖΑ είναι φαρσοκωμωδία ή μελόδραμα. Αν είναι διασκεδαστικό ή αποκρουστικό. Αν έχει πλάκα ή κλάμα – εκτός αν έχει και τα δυο.
Σίγουρα όμως στερείται δημοκρατικότητας και αισθητικής.
Ποιο είναι το ζουμί; Μια ομάδα συριζαίων δεν θέλει αρχηγό τον Κασσελάκη αλλά φοβούνται ότι τον θέλει ο κόσμος τους. Και προσπαθούν να τον κόψουν με κάθε τρόπο.
Πότε τον κηρύσσουν έκπτωτο στην ψύχρα και του παίρνουν το γραφείο. Πότε βγάζουν στα μανταλάκια το «πόθεν έσχες» που οι ίδιοι του ζήτησαν να καταθέσει. Πότε απειλούν ότι θα τον διαγράψουν. Σε λίγο θα τον λιθοβολήσουν.
Κι εγώ προσωπικά δεν έχω κανένα ζόρι αν οι συριζαίοι θέλουν ή δεν θέλουν τον Κασσελάκη. Θέμα τους.
Αλλά και η μία και η άλλη επιλογή οφείλουν να υπηρετούν έστω μια επίφαση δημοκρατικότητας κι ένα στοιχειώδες ψήγμα πολιτικής αισθητικής.
Ούτε το ένα υπάρχει. Ούτε το άλλο. Και μεταξύ μας, δεν πέφτω από τα σύννεφα.
Πάμε όμως στην ουσία του πράγματος. Η οποία συνοψίζεται στο απλό ερώτημα: πού τους βρήκαμε αυτούς;
Τέτοιο ανεκδιήγητο τσούρμο δεν νομίζω να έχει περάσει ποτέ από την ελληνική πολιτική.
Κι αυτούς όχι μόνο τους βρήκαμε αλλά και τους ψηφίσαμε και τους βγάλαμε να μας κυβερνήσουν κι αφού τα έκαναν σαν τα μούτρα τους κουβεντιάζαμε σοβαρά μήπως τους ξαναψηφίσουμε. Κάποιοι μάλιστα τους ξαναψήφισαν – όλο και λιγότεροι…
Καθόμαστε λοιπόν τώρα και αραδιάζουμε μεγάλες κουβέντες για την υποτιθέμενη δημοκρατικότητα εκείνων που πριν δέκα χρόνια ήθελαν να κλείσουν όλα τα κανάλια κι όλες τις εφημερίδες που δεν τους έγλειφαν.
Που καταδικάστηκαν ομόφωνα από το Ειδικό Δικαστήριο.
Και που έχουν για υποψήφιο πρόεδρο έναν αγροίκο που υποδύεται τον ντετέκτιβ και τον δικαστή ταυτοχρόνως ενώ δηλώνει δημοσίως ότι θέλει να φτιάξει δικό του δικαστικό σώμα για να στέλνει στη φυλακή όσους τον ενοχλούν.
Τίποτα από αυτά δεν είναι καινούργιο. Και τίποτα δεν ήταν άγνωστο. Σιγά λοιπόν που τους ενόχλησαν τα εξώδικα του Κασσελάκη.
Ακούω όμως και το άλλο ερώτημα. Τι περίμενες δηλαδή; Οτι θα ήταν ξαφνικά κάποιοι άλλοι; Τι σε εκπλήσσει όταν οι άνθρωποι αποκαλύπτονται όπως είναι και όπως ξέραμε ότι είναι;
Για να είμαι ειλικρινής, δεν με εκπλήσσει.
Διότι στην πραγματικότητα η φαρσοκωμωδία ή το μελόδραμα του ΣΥΡΙΖΑ δεν λέει τίποτα καινούργιο για τον ΣΥΡΙΖΑ. Συμφωνώ ότι τα ξέραμε ή έπρεπε να τα ξέρουμε όλα.
Μας λέει όμως πολλά για τον «σοφό λαό».
