Η ισοπαλία στο ντέρμπι ΠΑΟ – Ολυμπιακός (0-0) ήταν ένα άδικο αποτέλεσμα, όχι τόσο για τις δύο ομάδες που είχαν η κάθε μία από ένα καλό ημίχρονο, όσο για τους δυο προπονητές που έκαναν πολλά για να κερδίσουν – ο καθένας με τον τρόπο του.
Στην πρώτη εβδομάδα, στην οποία έπειτα από καιρό ο ΠΑΟ βρέθηκε να αγωνίζεται Κυριακή – Πέμπτη – Κυριακή, έδειξε πάλι τα προβλήματα που είχε κι όταν αντιμετώπισε την αντίστοιχη υποχρέωση στην αρχή της σεζόν, όταν κι έδινε ευρωπαϊκά παιγνίδια. Μετά τη ρεβάνς με τον Αγιαξ, ο ΠΑΟ έχασε από τον Αστέρα Τρίπολης, μετά το πρώτο ματς με τη Λανς δυσκολεύτηκε να κερδίσει τον Λεβαδειακό και μετά τον αποκλεισμό των Γάλλων παραλίγο να χάσει από την Καλλιθέα. Την Κυριακή απέναντι στον Ολυμπιακό είχε προβλήματα ρυθμού και αγωνιστικής έντασης στο δεύτερο ημίχρονο, πιθανότατα γιατί προηγήθηκε το ματς στην Μπάνια Λούκα την Πέμπτη: δεν πιστεύω στις συμπτώσεις. Και είχε και δυο τραυματισμούς: ο Ντραγκόφσκι που πόνεσε πριν απ’ το ματς και ο Ιωαννίδης που έπαθε θλάση στο 40′ πλήρωσαν και τα συνεχόμενα ματς.
Ο Ολυμπιακός από την πλευρά του ταλαιπωρήθηκε στο πρώτο ημίχρονο στο ΟΑΚΑ μολονότι είχε ένα σαφές σχέδιο: ήθελε όπως και με την Μπράγκα να πιέσει ψηλά. Αλλά σουλουπώθηκε στην επανάληψη και στο τέλος έφτασε πολύ κοντά στο να κερδίσει καθώς η ευκαιρία του Μασούρα στο 92′ ήταν η καλύτερη που είχε ομάδα στο ματς, αν όχι και η μοναδική των Ερυθρόλευκων. Υστερα από ένα κακό πρώτο ημίχρονο ο Ολυμπιακός σταμάτησε να κινδυνεύει και είχε ευκαιρίες και με τον Ελ Κααμπί και με τον Ζέλσον και με τον νεαρό Κωστούλα, μολονότι μάλιστα εμφανώς ο Ροντινέι, ο Ζέλσον και ο Ελ Κααμπί έδειξαν να κουβαλάνε αρκετή κόπωση από το ματς με τους Πορτογάλους την Πέμπτη. Ο Ολυμπιακός είχε ένα μέτριο πρώτο ημίχρονο, ο ΠΑΟ ένα κομμάτι κακό δεύτερο. Γιατί λέω πως το αποτέλεσμα είναι άδικο για τους δύο προπονητές; Γιατί αυτοί με τον τρόπο τους έκαναν ό,τι μπορούσαν για να κερδίσουν ενώ οι παίκτες τους όχι. Φέρουν ευθύνη, ο μεν Μεντιλίμπαρ για το πρώτο ημίχρονο του Ολυμπιακού ο δε Αλόνσο για το δεύτερο ημίχρονο του ΠΑΟ, όμως οι όποιες ευθύνες τους είναι μικρότερες από αυτές των παικτών τους.
Ο προπονητής του ΠΑΟ εμφάνισε μια ομάδα ψυχωμένη – ίσως όχι τόσο οργανωμένη, αλλά σίγουρα έτοιμη να χτυπήσει στις αδυναμίες του Ολυμπιακού. Ο ΠΑΟ είχε αρκετές τελικές προσπάθειες στο πρώτο ημίχρονο κι είχε μια μεγάλη διπλή ευκαιρία με τους Σπόραρ – Τετέ στο τέλος του. Ο ΠΑΟ είχε χάσει με κάτω τα χέρια από την ΑΕΚ και δεν κέρδισε την Πέμπτη την αδύναμη Μπόρατς και ποτέ για έναν προπονητή δεν είναι εύκολο να προετοιμάσει σωστά ένα ντέρμπι με τέτοιο βάρος μέτριων αποτελεσμάτων: ο Αλόνσο το έκανε. Στο δεύτερο ημίχρονο όταν είδε τους μέσους του κυρίως να υποφέρουν από τον Ολυμπιακό που άρχισε να κυκλοφορεί καλύτερα την μπάλα, έκανε αλλαγές που πίστευε πως θα τον βοηθήσουν. Αν ο Πελίστρι, ο Μαξίμοβιτς κι ο Ουναΐ δεν του έδωσαν σχεδόν τίποτα (μόνο ο Ουναΐ κατέγραψε μια τελική προσπάθεια που ήταν η μοναδική ίσως ευκαιρία του ΠΑΟ για 45 λεπτά) δεν ξέρω ποια ακριβώς είναι η ευθύνη του προπονητή.
Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και με τον Μεντιλίμπαρ. Οπως έχω επισημάνει ο Ολυμπιακός εξαρτάται πολύ, ειδικά φέτος, από τις επιλογές του προπονητή του. Στα ματς με τη Λυών, τον Ατρόμητο και την Μπράγκα αυτές ήταν εξαιρετικές. Με τον ΠΑΟ αποδεικνύεται πως κάνει λάθος όταν ξεκινά τον Ολιβέιρα. Αλλά ο Βάσκος σε τελική ανάλυση αυτό που έκανε ήταν να στηρίξει για ένα ημίχρονο ένα παίκτη που αποκτήθηκε με τυμπανοκρουσίες, είναι έμπειρος και θα έπρεπε να έχει και προσωπικότητα – τέτοιοι παίκτες στα ντέρμπι χρειάζονται. Ο Μεντιλίμπαρ τον αντικατέστησε γρήγορα, έβαλε στη θέση του τον 17χρονο Κωστούλα, άλλαξε τρεις φορές στο δεύτερο ημίχρονο την επίθεση του Ολυμπιακού χρησιμοποιώντας παίκτες που ήρθαν από τον πάγκο όπως ο Βέλντε και ο Μασούρας. Δεν ξέρω τι άλλο θα μπορούσε να κάνει.
Στον Αλόνσο γίνεται κριτική γιατί ο ΠΑΟ δεν είναι έτοιμος. Πολύ σωστά γίνεται. Πλην όμως υπάρχει κάτι που ουδείς μοιάζει να λαμβάνει στα υπόψη του: την απόδοση των παικτών. Οι πιο πολλοί θεωρούνται καλοί παίκτες γιατί κόστισαν αρκετά, αλλά το πόσο κοστίζει ένας παίκτης και το ποιο είναι το συμβόλαιό του μπορεί να σημαίνει πολλά μπορεί και τίποτα. Ο έλεγχος των νεοφερμένων δείχνει πως ελάχιστοι είχαν μέχρι τώρα καλή απόδοση. Ο Μπάλντοκ δεν βγάζει ενενηντάλεπτο. Ο Μαξ δεν παίζει καν. Ο Πελίστρι δεν κατάλαβε κανείς πως αγωνίστηκε στο ντέρμπι. Ο Ουναΐ έκανε ένα σουτ και τίποτα άλλο. Ο Μαξίμοβιτς δεν έχει δείξει τίποτα. Από όλους όσους ήρθαν το καλοκαίρι σταθερή απόδοση έχει μόνο ο Τετέ, που όμως ήταν κακός την Κυριακή. Φταίει για αυτά ο Αλόνσο; Ισως. Αλλά δεν μπορώ να καταλάβω πώς ακριβώς απαγορεύει ο προπονητής στον Πελίστρι π.χ. να ξεπεράσει τον προσωπικό του αντίπαλο και να κάνει ένα σουτ.
Κακή είναι και η εικόνα των νεοφερμένων του Ολυμπιακού. Στο καλύτερό του εφετινό ματς, αυτό με την Μπράγκα, ξεκίνησε μόνο ένας: ο Κοστίνια. Ο Μεντιλίμπαρ από την αρχή της σεζόν περιμένει γκολ από τον Βέλντε, που έχει βάλει ένα, τρεξίματα και ανακτήσεις μπάλας από τους Στάμενιτς και Γκαρθία, βοήθειες από τους Γιάρεμτσουκ, Ολιβέιρα και Γουίλιαν. Ο Βάσκος έχει δώσει σε όλους ευκαιρίες, αλλά βλέπει ελάχιστα. Εχει ευθύνη για την απόκτησή τους; Πιθανόν. Αλλά δεν διακρίνω από τη μεριά του εγκατάλειψη των παικτών αυτών: σε όλους δίνει και ξαναδίνει ευκαιρίες. Το ίδιο έκανε και με τον Μουζακίτη και τον Κωστούλα. Οι μικροί τις άρπαξαν. Οι μεγάλοι όχι. Προφανώς χρειάζεται υπομονή. Αλλά χρειάζεται και οι παίκτες να παίξουν καλύτερα. Πρωτίστως αυτό. Ο Αλόνσο ευχαρίστησε στο τέλος του ματς τους παίκτες του για την προσπάθεια κι ας γνωρίζει πως υπήρξε ημιτελής. Ο Μεντιλίμπαρ ορθά κοφτά δήλωσε πως δεν είναι ευχαριστημένος κι ας διορθώθηκε ο Ολυμπιακός στο δεύτερο ημίχρονο. Ο Αλόνσο θεωρεί τους παίκτες του το μοναδικό του πιθανό στήριγμα (διότι βλέπει ότι είναι υπεράνω κριτικής…) και για αυτό τους δείχνει εμπιστοσύνη. Ο Μεντιλίμπαρ νιώθει σίγουρος και άρα απαιτεί. Να δούμε τι θα φέρει τη διόρθωση. Η εμπιστοσύνη ή η απαίτηση;
