Αλήθεια, πίστευε κανείς ότι θα φέρουν νερό από τη λίμνη Κρεμαστών, που βρίσκεται στην Αιτωλοακαρνανία, για την υδροδότηση της Αττικής και αυτό θα ήταν δωρεάν; Εν προκειμένω η επιλογή ήταν αν θα εξασφαλίσουμε ότι θα έχουμε νερό για τα επόμενα χρόνια στην πρωτεύουσα ή αν θα αφήσουμε το θέμα στην τύχη του. Και επειδή αποφασίστηκε το θέμα να μην αφεθεί στην τύχη του, θα υπάρχει και επιβάρυνση στην τιμή του νερού. Μπήκε και «κόφτης» να μην ξεπεράσει σε ετήσια βάση η αύξηση το ύψος του πληθωρισμού. Θα ισχύσει αυτός ο «κόφτης» για όλους; Πιθανότατα όχι. Αυτός που ξοδεύει πολύ νερό θα το πληρώνει ακριβότερα. Ποιος καταναλώνει περισσότερο νερό; Παγκοσμίως όπου έχει ερευνηθεί το θέμα έχει προκύψει ότι οι μεγαλύτερες καταναλώσεις γίνονται στα σπίτια των πιο πλούσιων, στις κατοικίες των ελίτ. Είναι στην Ελλάδα όσοι διαθέτουν μεγάλα σπίτια με μεγάλους κήπους πλούσιοι; Πιθανότατα όχι, αλλά οι περισσότεροι είναι στην κατηγορία του ευκατάστατου.
Και κάπως έτσι εισέρχεται στη δημόσια συζήτηση το θέμα της τιμής του νερού, που φέρνει μικρές επιβαρύνσεις για τους πολλούς και μεγαλύτερες για τους «σπάταλους». Λογικά και αυτή θα γίνει με τους ίδιους όρους που έγιναν και οι προηγούμενες συζητήσεις για θέματα που θεωρούνται και είναι «λαϊκά αγαθά». Ανάλογα με τις ιδεολογικές καταβολές του καθενός και προφανώς με ισχυρές δόσεις λαϊκισμού. Μόνο θυμηθείτε το πόσο γρήγορα και φοβικά έκλεισε το θέμα η σημερινή κυβέρνηση στην αρχή της θητείας της το 2019, όταν τέθηκε από βουλευτή της (Μπ. Παπαδημητρίου) με τους ίδιους όρους, δηλαδή της κατασπατάλησης του νερού και της έλλειψης διαβάθμισης στη χρέωση ανάλογα με την κατανάλωση.
Τώρα που το πρόβλημα της λειψυδρίας δίνει την αφορμή, ανοίγει η κυβέρνηση μια συζήτηση που είναι ανοιχτή εδώ και χρόνια. Εχει να κάνει με την απουσία πολιτικής για το νερό. Αυτό περιέγραψε ο Θόδωρος Σκυλακάκης. Δηλαδή ένα σύστημα διαλυμένο, που ουδείς γνωρίζει, πέραν των δύο μεγάλων εταιρειών σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, ποια είναι η ακριβή ποιότητα του νερού, πόσες είναι οι απώλειες των δικτύων, αν παρακολουθεί κανείς συστηματικά την κατανάλωση και τις υδροληψίες. Ολοι αυτοί οι εκατοντάδες φορείς, οι οποίοι στην πραγματικότητα είναι μηχανισμοί δημιουργίας χρεών, ασαφούς και αδιαφανούς λειτουργίας, τώρα επιχειρείται να συμμαζευτούν σε πιο μεγάλα σχήματα. Κάποιοι θα ξεβολευτούν. Θα αντιδράσουν. Θα πουν ότι «το νερό είναι αγαθό και όχι εμπόρευμα», θα υπονοήσουν ότι έρχονται ιδιωτικοποιήσεις και ας έχουν επιστρέψει από την κυριότητα του Υπερταμείου στο Δημόσιο οι δύο μεγαλύτερες εταιρείες ύδρευσης της χώρας. Ολα αυτά θα γίνουν γιατί έτσι γίνονται τα πράγματα στην Ελλάδα.
Η μεταρρύθμιση των νερών θα έπρεπε να ξεκινήσει όχι με αφορμή τη λειψυδρία, αλλά λόγω των πραγματικών ούτως ή άλλως προβλημάτων που υπάρχουν. Αλλά ας είναι και έτσι. Ας γίνει από τον φόβο ότι θα μας λείψει το νερό. Ολες οι μεγάλες χρήσιμες αλλαγές στην Ελλάδα δυστυχώς χρειάζονταν για να γίνουν έναν «μπαμπούλα».
