Ολοκληρώνεται σιγά σιγά η μεταγραφική περίοδος και όπως συχνά συμβαίνει τις τελευταίες μέρες γίνονται και κάποιες θεαματικές κινήσεις καθώς προκύπτουν ευκαιρίες. Ο Ολυμπιακός έκανε τη μεγάλη κίνηση αποκτώντας τις υπηρεσίες του βραζιλιάνου πολυσύνθετου επιθετικού Γουίλιαν, μιας ποδοσφαιρικής προσωπικότητας με δεκάδες συμμετοχές στη Σελεσάο και γεμάτες χρονιές στην Πρέμιερ Λιγκ. Ο ΠΑΟ από τη μεριά του απέκτησε ως δανεικό από τη Μαρσέιγ τον πολυθεσίτη μέσο Αζεντίν Ουναχί που διέπρεψε με την Εθνική του Μαρόκου στο Μουντιάλ του Κατάρ – η πιο μεγάλη του στιγμή ήταν ότι προκάλεσε την αντίδραση του τότε προπονητή της Εθνικής Ισπανίας Λουίς Ενρίκε, που στο ματς με το Μαρόκο ρωτούσε ποιος είναι αυτός και πώς είναι δυνατόν να παίζει τόσο καλά! Εναν πολύ γνωστό παίκτη πρόσθεσε στη μηχανή του και ο ΠΑΟΚ, τον αμυντικό μέσο Τιμουά Μπακαγιόκο που έχει παρελθόν σε ομάδες όπως η Μίλαν, η Τσέλσι, η Μονακό και η Νάπολι, ενώ είναι μόνο 30 ετών. Αναμένουμε και τον σέντερ φορ που ψάχνει η ΑΕΚ: τα ονόματα των Φοφανά και Μαρσιάλ είναι μεγάλα. Οπως και των επίσης κυνηγών Ακπομ και Κορέα, που ο ΠΑΟ φέρεται ότι έχει στα υπόψιν του αν καταφέρει να δώσει κάπου τον Σπόραρ.
Ακούω διάφορους να εκφράζουν απορίες (αν όχι και αντιρρήσεις…) για αυτές τις κινήσεις, κυρίως γιατί αφορούν παίκτες που πήραν μεγάλα συμβόλαια και αυτά πάντα τραβούν την προσοχή. Για τον Γουίλιαν λένε πως είναι μεγάλης ηλικίας και αυτό δημιουργεί ερωτηματικά για τη δυνατότητά του να ανταποκριθεί σε ένα σκληρό πρόγραμμα που έχει ο Ολυμπιακός μπροστά του. Για τον Ουναχί λένε πως κουβαλάει μια τρέλα κι αυτός ήταν ο λόγος των καβγάδων του με τους προπονητές της Μαρσέιγ. Για τον Μπακαγιόκο ακούω πως η καριέρα του έχει πάρει δύο χρόνια τώρα την κατιούσα κ.λπ. Θέλω να πω κάτι: για κάθε ξένο ποδοσφαιριστή που έρχεται στην Ελλάδα, αν θες να πεις κάτι κακό θα το βρεις. Αλλά αυτή η προσέγγιση είναι κοντόφθαλμη και λανθασμένη όσο και το αντίθετο που βλέπουμε, δηλαδή οι πολλές υπερβολές και οι διθύραμβοι για τους παίκτες αυτούς. Στην πραγματικότητα ο κόσμος που αγαπάει τις ομάδες και το ποδόσφαιρο πρέπει να ελπίζει αυτοί ειδικά οι παίκτες να ανταποκριθούν στις προσδοκίες διότι μπορεί να βοηθήσουν τις ομάδες να λύσουν σημαντικά προβλήματα. Αν δεν είχαν αποκτηθεί, το μόνο βέβαιο είναι ότι τα προβλήματα αυτά θα παρέμεναν άλυτα…
Στο μεταξύ, μολονότι η εντύπωση που υπάρχει είναι ότι στην Ευρώπη δεν έγιναν φέτος μεγάλες μεταγραφές (και εξαιτίας των αυστηρών κανόνων που υπάρχουν πια στο Financial Fair Play), το πράγμα είναι κομμάτι διαφορετικό. Και πάλι ξοδεύτηκαν υπερβολικά χρήματα. Με τους Αγγλους πάλι να δίνουν τα περισσότερα.
Αλίευσα διάφορα ενδιαφέροντα στοιχεία από την ισπανική εφημερίδα «Marca». Oι Ισπανοί τονίζουν ότι η κατάκτηση του Euro 2024 από τη χώρα τους δημιουργεί στις ομάδες τους τη βεβαιότητα ότι οι μεταγραφές δεν είναι τόσο αναγκαίες και πως αυτό που προέχει είναι η επένδυση στις ακαδημίες ποδοσφαίρου, που στην Ισπανία δουλεύουν υποδειγματικά. Η αλήθεια είναι πως η οικονομική κρίση υποχρέωσε τους ισπανικούς συλλόγους να προωθούν νέους παίκτες και μέχρι τώρα τα αποτελέσματα είναι καλά. Αλλά δεν σημαίνει ότι δεν βγαίνουν από το ταμείο των περισσότερων και χρήματα. Οι είκοσι ομάδες της ισπανικής Λίγκας έχουν ξοδέψει φέτος το καλοκαίρι 555,59 εκατομμύρια ευρώ. Το ποσό είναι μεγαλύτερο από το αντίστοιχο της περσινής σεζόν. Το καλοκαίρι του 2023 επενδύθηκαν 397,85 εκατ. και αυτό σημαίνει ότι φέτος δόθηκαν 127,74 εκατ. παραπάνω. Αλλά το πράγμα μοιάζει λίγο μαγική εικόνα: το μεγαλύτερο μέρος αυτών των χρημάτων τα ξόδεψε η Ρεάλ Μαδρίτης για τον Εμπαπέ (και τους ατζέντηδες που τον εκπροσωπούν) κι ας ήταν ο Γάλλος ελεύθερος.
Τα 555 εκατ. ευρώ είναι το δεύτερο μεγαλύτερο ποσό που οι Ισπανοί επένδυσαν τα τελευταία τέσσερα χρόνια. Είναι κοντά στα 560 εκατ. που ξόδεψαν το 2022-23. Φυσικά, οι δαπάνες για προσθήκες παικτών που έγιναν αυτό το καλοκαίρι απέχουν πολύ από τη χρυσή εποχή που γνώρισαν οι ισπανικοί σύλλογοι μεταξύ 2017 και 2019: τον καιρό του τεράστιου ανταγωνισμού της Ρεάλ Μαδρίτης με την Μπαρτσελόνα, σε τρεις μεταγραφικές περιόδους οι ισπανικοί σύλλογοι ξόδεψαν πάνω από 3 δισ. 430 εκατ. ευρώ. Αλλά κάπως έτσι η Μπαρτσελόνα έφτασε στα όρια της οικονομικής διάλυσης.
Φυσικά για άλλη μια σεζόν, τα τελευταία είκοσι χρόνια η Πρέμιερ Λιγκ είναι πρώτη σε δαπάνες για παίκτες. Τα 2 δισ. 340 εκατ. ευρώ που οι Αγγλοι ξόδεψαν φέτος για ποδοσφαιριστές είναι πέρα από κάθε λογική. Και μάλιστα ενώ πέρυσι η Νότιγχαμ Φόρεστ και η Εβερτον τιμωρήθηκαν για παραβάσεις του FFP και η Μάντσεστερ Σίτι περιμένει καιρό τώρα τη δίκη της για τις υπερβολές της. Ακόμα πιο εντυπωσιακό είναι ότι τον περασμένο Ιούνιο οι σύλλογοι της Πρέμιερ Λιγκ είχαν ανακοινώσει ότι θα μετριάσουν τη σπατάλη τους με την καθιέρωση ορίου δαπανών για τις ομάδες, που δεν θα μπορούσε να ξεπεράσει το 85% των εσόδων κάθε συλλόγου και το καθαρό υπόλοιπο μετά την πώληση/αγορά ποδοσφαιριστών. Αυτή η μεταξύ τους συμφωνία ονομάστηκε «Squad Cost Rules» (SCR) (μεταφράζεται ως «κανόνες κόστους προσωπικού ομάδων») και χαιρετίστηκε από την UEFA. Aλλά δεν ξέρω αν και πόσοι τη σεβάστηκαν.
Είναι αλήθεια ότι οι ομάδες της Πρέμιερ Λιγκ έχουν ξοδέψει φέτος 90 εκατομμύρια λιγότερα από την περασμένη σεζόν, ενώ η συνολική δαπάνη απέχει πολύ από τα 3,090 δισεκατομμύρια που ξόδεψαν τη σεζόν 2022-23. Αλλά τα έξοδά τους για μεταγραφές παραμένουν τεράστια καθώς είναι η ενδέκατη συνεχόμενη σεζόν που έχουν σπάσει το φράγμα του ενός δισ.! Στην παράξενη αυτή κατάταξη με τις σπατάλες τη δεύτερη θέση την πήραν φέτος οι Ιταλοί – ίσως γιατί έχουν πέντε ομάδες στο Τσάμπιονς Λιγκ. Φέτος το καλοκαίρι και για τέταρτη φορά στην ιστορία οι ιταλικές ομάδες ξόδεψαν πάνω από ένα δισ., σημειώνοντας σημαντική αύξηση (+15%) σε σχέση με την περσινή σεζόν. Ξόδεψαν κάτι περισσότερο και οι Γάλλοι (κυρίως γιατί η Παρί έπρεπε να αντικαταστήσει τον Εμπαπέ), ενώ οι ομάδες της Μπουντεσλίγκα μπήκαν σε μια φάση λιτότητας, όπως άλλωστε και η γερμανική οικονομία. Θα παίξουν ρόλο αυτά στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις; Αν ισχύει το «ό,τι πληρώνεις, παίρνεις» σίγουρα…
