Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ έχουν χάσει τ’ αβγά και τα πασχάλια στη δίνη της εσωκομματικής κρίσης. Βρίσκονται μονίμως σε κανονικό vertigo. Ολα μια τρέλα. Να, ας πούμε, αυτή η χθεσινή, εντελώς βλακώδης στη σύλληψή της ως κίνηση ελιγμού, επανένταξη του «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, από την οποία είχε διαγραφεί μετά τα τέρατα και σημεία που είχε διαπράξει στη Βουλή. Τότε, σύσσωμος ο πολιτικοδημοσιογραφικός κόσμος γελούσε διότι η διαγραφή Πολάκη ήταν μισή και κουτσουρεμένη – μόνο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Λες και η υβριστική συμπεριφορά του απέναντι σε μια εργαζόμενη δεν αφορούσε το κόμμα. Δεν ενέπιπτε στις αρχές και τις αξίες (τις υποτιθέμενες, τέλος πάντων) της Αριστεράς. Ετσι τον άφησαν να είναι μέλος του κόμματος, και κατ’ επέκταση των οργάνων, και τον διέγραψαν μόνο από την Κοινοβουλευτική Ομάδα. Πονηρόβλαχος ο άλλος, το δούλεψε καλά το πράγμα όσο ήταν εκτός ΚΟ και αφού διατηρούσε την κομματική του ιδιότητα, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Τούτων δοθέντων, ουδεμία έκπληξη από το γεγονός ότι χθες τούς πέταξε στα μούτρα ότι δεν τον ενδιαφέρει και τόσο που τον επανέφεραν στην ΚΟ διότι αυτός έχει αποφασίσει να θέσει θέμα ηγεσίας για τον Κασσελάκη και δεν πρόκειται να κάνει πίσω με το καλόπιασμα της επανένταξης.
Εγώ δεν απορώ με τον «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη. Αυτός ήταν πάντα, αυτός είναι και τώρα. Δεν αλλάζει. Απορώ μόνο με την απύθμενη αφέλεια του Κασσελάκη, του Νικόλα του Παππά και όσων στοιχίζονται πίσω τους.
Τώρα θα τους πάρει και το κόμμα και θα τους χορέψει στο ταψί.
(Τρίβει φυσικά τα χέρια του ο Μάρκος Σεφερλής. Υλικό για δέκα επιθεωρήσεις έχει…)
Στη ΝουΔού τα πράγματα δεν είναι ακριβώς για επιθεώρηση. Συμβαίνει αυτό βέβαια όταν είσαι κόμμα εξουσίας. Τα προβλήματα καταχωνιάζονται καλά και η πιθανότητα να βγουν στον αφρό είναι απειροελάχιστη. Εκτός πια κι αν βρεθεί – μια στο τόσο – κάνας γενναίος και παρά τον κίνδυνο να καταστεί γραφικός, βάλει καμιά φωνή, υπό τύπον προειδοποίησης. Οταν οι άλλοι δεν βλέπουν προβλήματα, από πού κι ως πού εσύ, κύριος, μας λες ότι υπάρχουν;
Μια τέτοια περίπτωση είναι σοβαρός βουλευτής εκ Λαρίσης ορμώμενος, ονόματι Μάξιμος Χαρακόπουλος, το πάλαι (μεταξύ 2012 και 2014) αναπληρωτής υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης. Ο Χαρακόπουλος, με αφορμή τη μετάβαση τις προάλλες του προέδρου Κυριάκου στη δεινώς πληγείσα Θεσσαλία, έδωσε μια συνέντευξη στη Λάρισα (στην εφημερίδα «Larissapress»), η οποία πέρασε εν πολλοίς απαρατήρητη στα καθ’ ημάς μέσα ενημέρωσης. Αλλά, όπως είδα, δεν θα έπρεπε. Διότι, μεταξύ πολλών άλλων, και εν πολλοίς αναμενομένων για κυβερνητικό βουλευτή, ανέφερε και τις ακόλουθες παραδοχές:
«Υπάρχει μια υπόκωφη βοή. Ο κόσμος έχει παράπονα από την κυβέρνησή μας – εδώ στη Θεσσαλία είχαμε και τις πλημμύρες και νωρίτερα τον σεισμό, με τις πληγές να μην έχουν ακόμη κλείσει. Κερασάκι στην τούρτα των παραπόνων, οι κακές πληρωμές αποζημιώσεων και αγροτικών επιδοτήσεων. Πιστεύω ότι χρειάζονται ταχύτερα ανακλαστικά πριν είναι αργά,
πριν παγιωθεί αυτή η αίσθηση».
Ο έχων ώτα ακούειν ακουέτω…
(Εκ του κατά Ματθαίον Ευαγγελίου – επειδή ξέρω ότι του αρέσουν κάτι τέτοια του Χαρακόπουλου…)
Ωραία ήταν χθες το βράδυ στο Ζάππειο, στη γιορτή για τα 50 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Με μπόλικη νοσταλγία, με αρκετή αναδρομή στο ένδοξο παρελθόν, αλλά και με ελπιδοφόρες αναφορές στο «ΠΑΣΟΚ του μέλλοντός μας». Οι περισσότεροι από όσους είχαν προσκληθεί έδωσαν το «παρών». Οσοι δεν προσήλθαν (όπως ο παλιός φίλος μου, Κίμων Κουλούρης), έχουν ακόμη στην ψυχή τους πίκρα και απογοήτευση για το μεταπαπανδρεϊκό ΠΑΣΟΚ, άλλα και με πρόσωπα και καταστάσεις που διαμορφώθηκαν στο Κίνημα στα πέτρινα χρόνια που ακολούθησαν το πρώτο μνημόνιο.
Ισως πάλι να μην παραβρέθηκαν ως βαθιά… αισιόδοξοι – για να το πράξουν στους εορτασμούς για την πρώτη… 100ετία του Κινήματος!
Και οι υποψήφιοι που διαγκωνίζονται για την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ βρέθηκαν στη γιορτή, αλίμονο. Χαιρέτησαν κόσμο, έβγαλαν φωτογραφίες, έσφιξαν όσα χέρια μπορούσαν και προλάβαιναν πριν χαμηλώσουν τα φώτα και ξεκινήσει η εκδήλωση. Οι εκλογές πλησιάζουν και δεν πρέπει να χαθεί ούτε μία ψήφος από τίποτε «στραβές» του είδους «με είδε», «έκανε πως δεν με είδε» και «δεν με χαιρέτησε».
Ευκαιρίας δοθείσης, να σημειώσω πως είναι πραγματικά σημαντικό που οι υποψήφιοι για το προεδρικό αξίωμα, ακόμη και εκείνοι που δεν έχουν καμία τύχη, περιοδεύουν ακατάπαυστα στην περιφέρεια και στην Αττική. Εχουν ιδρώσει τη φανέλα, που λένε, και οφείλω να επισημάνω ότι με τον τρόπο αυτόν το ΠΑΣΟΚ είναι πια παντού! Μαζί με την πικρόχολη – για αυτούς – επισήμανση ότι αν έκαναν το ίδιο και εν όψει των εθνικών εκλογών πέρυσι ή προ των φετινών ευρωεκλογών, το ΠΑΣΟΚ σήμερα θα βρισκόταν πολύ ψηλά, φυσικά δεύτερο κόμμα, αλλά και πραγματική εναλλακτική πρόταση εξουσίας.
Αυτό δεν θα το μάθουμε ποτέ, διότι με «αν» και «εφόσον» δεν γράφεται η ιστορία. Η ιστορία γράφεται με γεγονότα. Και τα γεγονότα είναι αμείλικτα, καθώς αφού συμβούν δεν επιδέχονται καμία μετατροπή ή διόρθωση. Πάντως, όσοι (λίγοι) υποστηρίζαμε πόσο εγκληματικό σε βάρος του ΠΑΣΟΚ ήταν να ανοίξει αμέσως μετά τις ευρωεκλογές και με αφορμή το κακό αποτέλεσμα νέος κύκλος εσωστρέφειας με βασικό αίτημα την εκλογή νέας ηγεσίας, επιβεβαιωνόμαστε. Και μάλιστα με τρόπο πανηγυρικό. Η προχθεσινή δημοσκόπηση της MRB είναι μόνο ένα στοιχείο – δεύτερο κόμμα το ΠΑΣΟΚ και ανεβαίνει, σε αντίθεση με τον ΣΥΡΙΖΑ που κινείται πια σε μονοψήφια νούμερα. Και έπεται συνέχεια, είναι βέβαιο.
Εγώ «φώναζα» από εδώ και από τα κανάλια και ραδιόφωνα ότι είναι τραγικό αυτό που γίνεται, την ώρα που βεβαιωμένα πια ο ΣΥΡΙΖΑ θα διαλυθεί στα εξ ων συνετέθη, αλλά φωνή βοώντος εν τη ερήμω.
Οι μωροφιλοδοξίες, οι εγωπάθειες, οι έχθρες, η διάχυτη εμπάθεια και ο μικρομεγαλισμός ορισμένων οδήγησαν στη σημερινή κατάσταση, με επτά υποψηφιότητες (εκ των οποίων τρεις ή τέσσερις πραγματικές) να διεκδικούν την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ.
Το καλό είναι πάντως ότι με όλη αυτή τη διαδικασία που εξελίσσεται μεγαλώνει το ενδιαφέρον του κόσμου για το Κίνημα, και επειδή λείπει εντελώς το «ξεκατίνιασμα» μεταξύ των υποψηφίων (σε αντίθεση με ό,τι συμβαίνει στον ΣΥΡΙΖΑ), είναι σχεδόν βέβαιο ότι στο τέλος της ημέρας το ΠΑΣΟΚ θα βγει ωφελημένο από όλο αυτό…
Σε ό,τι με αφορά, προφανώς δεν μπορώ να το αφήσω έτσι αυτό το πράγμα. Ετσι, προχθές, το βράδυ της Δευτέρας, έκανα screenshot την καρτέλα από τη δημοσκόπηση της MRB που δείχνει το ΠΑΣΟΚ στο 13,4%, δεύτερο κόμμα, και την έστειλα σε μήνυμα στον φίλο μου, τον Νίκο Παπανδρέου, ο οποίος ήταν ο πρώτος που είχε ανοίξει θέμα ηγεσίας. Το ίδιο το βράδυ των ευρωεκλογών – δεν προλαβαινόταν! Οπως και ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος – ούτε εκείνος προλαβαινόταν…
Τότε είχαμε με τον Παπανδρέου μια έντονη ανταλλαγή απόψεων – με εκείνον να υποστηρίζει ότι ο Ανδρουλάκης πρέπει να φύγει γιατί «δεν μπορεί το παιδί», κι εγώ να του επισημαίνω πόσο λάθος είναι αυτό που κάνουν, ενώ ο ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος στις εκλογές είχε πέσει στο 15%) είναι σίγουρο ότι θα διαλυθεί μέσα στο καλοκαίρι.
Του έστειλα λοιπόν την καρτέλα της MRB του Νίκου με την υποσημείωση «Θυμάσαι τι σου έλεγα; Διαλύεται ο ΣΥΡΙΖΑ κι εσείς ανοίγετε θέμα ηγεσίας στο ΠΑΣΟΚ. Σκέψου μόνο πού θα ήταν το ΠΑΣΟΚ σήμερα αν δεν ανοίγατε θέμα ηγεσίας. Αλλά, Νίκο μου, βιαστήκατε…».
Τι μου απάντησε; Τίποτε. Ακόμη τον περιμένω. Αλλά τι (θα μπορούσε) να πει για να αντικρούσει το προφανές; Είναι δύσκολο να παραδεχτείς ότι έκανες λάθος όταν περιμένεις να δικαιωθείς από τα γεγονότα.
