Πώς το γράφει η Λίνα Νικολακοπούλου στη «Σωτηρία της ψυχής» του Σταμάτη Κραουνάκη; «…Σ’ αυτά που ήτανε τόσο μικρά αλλά ρίχναν σκιά για να μοιάζουν παλάτια». Ε, αυτό ακριβώς. Και όχι με την τρυφερή και ρομαντική διάσταση που υπονοεί η στιχουργός αλλά με την έννοια της απόλυτης απώλειας του μέτρου. Να τραγουδάει, για παράδειγμα, η Κατερίνα Λιόλιου το «Ακριβό μου διθέσιο» (επίσης στίχοι της Νικολακοπούλου σε μουσική Νίκου Αντύπα). Μόνο που η Λιόλιου, ό,τι και να τραγουδήσει, δεν μπορεί να κάνει κακό σε κανέναν παρά μόνο στον εαυτό της. Βέβαια, τώρα που το σκέφτομαι, είναι ελάχιστες οι περιπτώσεις που ο μικρομεγαλισμός βρίσκει ανταπόκριση, άντε να πείσει κάποιους στην αρχή, μετά γυρνάει σαν μπούμερανγκ σε αυτόν «που ήτανε τόσο μικρός αλλά έριχνε σκιά για να μοιάζει μεγάλος». Διότι δεν ‘πα να παριστάνεις τον Τεντόγλου; Θα έρθει η ώρα που θα πρέπει και να το αποδείξεις, θα πηδήσεις το ένα μέτρο που σου αναλογεί και άντε γεια. Γι’ αυτό και ο αθλητισμός δεν σηκώνει μικρομεγαλισμούς. Εκεί το «μικρό» και το «μεγάλο» δεν επαφίεται στην άποψη που έχει το ίδιο το άτομο για τον εαυτό του. Εκεί βγαίνει η μεζούρα και μετράει μέχρι χιλιοστού. Στην πολιτική, την Τέχνη και το τεχνικολόρ Διαδίκτυο γίνεται το μεγάλο πάρτι. Κι εκεί πέφτει και το μεγάλο γέλιο. Που, προσωπικά, καθόλου δεν με χαλάει.
Για παράδειγμα, υπάρχει πιο χαρούμενο ξύπνημα από το να ακούς, με το καλημέρα, ότι ο Νικόλας Φαραντούρης (που άλλοτε νομίζω ότι έχει δραπετεύσει από διαφήμιση ανδρικών αξεσουάρ της δεκαετίας του 1970 και άλλοτε ότι συμπρωταγωνιστούσε σε σίριαλ με τον Θάνο Λειβαδίτη) αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να διεκδικήσει την αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ. Ορθάνοιχτο σου λέει, ούτε καν να γείρει λίγο την πόρτα του ενδεχομένου. Λοιπόν, εγώ θα γραφτώ στον ΣΥΡΙΖΑ και θα πάω να τον ψηφίσω. Δαγκωτό. Διότι θα είναι μια υποψηφιότητα με πολλά σημαινόμενα. Μία εσάνς από άρωμα Pino Silvestre, ένα σομόν πουκάμισο, μία κομψή φιγούρα στο σέικ.
Στο ΠΑΣΟΚ πάλι, ο υποψήφιος Χάρης Δούκας, φτάνει μέχρι σημείου σωματοποίησης αυτού του μικρομεγαλισμού. Τον βλέπω πώς κορδώνεται στις φωτογραφίες για να φανεί ψηλότερος και πονάει η δική μου μέση. Ο άνθρωπος που νομίζει ότι μπορεί να είναι συγχρόνως και δήμαρχος και αρχηγός κόμματος και κιθαρίστας και ντράμερ, έριξε τόσο μεγάλη τη σκιά του που σκοτείνιασε και τη δική του όραση. Στο προεκλογικό του σποτ, δεν «είδε» τον Νίκο Ανδρουλάκη (τον άνθρωπο που τον έβαλε στον πολιτικό χάρτη) ως πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ. Σταματά στη Φώφη Γεννηματά και ανιστρέφει τη λουδοβίκεια φράση: «Πριν από εκείνον το χάος». Αχ Δούκα και κυρ Δούκα και αφέντη τσουτσουλομύτη…
Ενας αντεστραμμένος μικρομεγαλισμός – και γι’ αυτό πιο δραματικός – επικρατεί και στη Νέα Δημοκρατία. Μεγαλομικρισμό θα τον έλεγα. Να έχει αποσυρθεί η αντιπολίτευση ασχολούμενο το κάθε κόμμα με τα του οίκου του, να της αφήνει όλον τον χώρο ελεύθερο και η κυβερνητική παράταξη να μην μπορεί να καλύψει ούτε τον μισό όπως δείχνει η τελευταία δημοσκόπηση.
Ενδεικτικά ήταν τα δείγματα μικρομεγαλισμού από την πολιτική σκηνή (υπάρχουν δεκάδες άλλα), ενδεικτικά θα είναι και από την καλλιτεχνική όπου επίσης ευδοκιμεί το φαινόμενο. Η συναυλία, στις 9 Σεπτεμβρίου στην Τεχνόπολη, του Πάνου Βλάχου – του καλού ηθοποιού που επιμένει όμως να πλασάρεται και ως τραγουδιστής και τραγουδοποιός θυμίζοντάς μου τη Μελίνα Μερκούρη που έλεγε ότι πολλά ταλέντα ίσον κανένα ταλέντο – προαναγγέλλεται με τη φράση «Είστε έτοιμ@ γι’ αυτό που έρχεται;». Αναρωτιέμαι τι είδους προετοιμασία πρέπει να κάνει κάποιος για να πάει σε μία συναυλία του Πάνου Βλάχου. Καθαρισμό δοντιών, ένα κούρεμα, κάποια προπόνηση ίσως ή μήπως ειδική διατροφή;
Βέβαια γι’ αυτό μπορεί να μη φταίει ο ίδιος ο καλλιτέχνης αλλά η εταιρεία που διοργανώνει τις συναυλίες του. Για παράδειγμα, η αντίστοιχη που διοργανώνει τις συναυλίες της Νατάσας Μποφίλιου λέγεται Action Εστί. Γιατί όχι και Tis dikaiosinis ilie noite; Αφήστε δε ότι με τη συναυλία της Μάρθας Φριντζήλα και του Δημήτρη Μυστακίδη στις 7 Σεπτεμβρίου στον Λυκαβηττό θα έρθουν τα πάνω κάτω όπως υπόσχεται η διαφημιστική αφίσα.
