Αν είναι κάτι που λείπει αυτό το διάστημα από τη διεθνή ενημέρωση, δεν είναι άλλο από την οίηση, την ειρωνεία και την επιθετικότητα δύο κυρίως ανθρώπων του Κρεμλίνου: της γνωστής εκπροσώπου Ζαχάροβα και του επίσης γνωστού Μεντβέντεφ – τον τελευταίο βέβαια ο Πούτιν πρόσφατα τον καπέλωσε με την τοποθέτηση του πρώην υπουργού Αμυνας Σοϊγκού ως επικεφαλής του Συμβουλίου Ασφαλείας της χώρας του, κάτι που του δίνει έναν πρόσθετο ρόλο να σιωπά, πέραν του γεγονότος ότι όλα όσα έλεγε ήταν κωμικά αλλά η πρόσφατη πραγματικότητα τα μετέτρεψε ήδη σε τραγικά. Για τη Μόσχα φυσικά. Ομως, αν εκείνος γινόταν θλιβερός και ακραία αντιαισθητικός στην προσπάθειά του να καταστεί βασιλικότερος του βασιλέως (εν προκειμένω του τσάρου δηλαδή), η Ζαχάροβα, σίγουρα ήταν κάτι άλλο: είχε μία κάποια γοητεία ο τρόπος με τον οποίον επιχειρούσε ανερυθρίαστα και φασιστικά να κάνει το άσπρο μαύρο.
Ομως αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί να κάνεις εισβολή σε μία χώρα και να θέλεις να πείσεις ότι φταίει… εκείνη! Παρ’ όλα αυτά η ρωσική προπαγάνδα το επιχειρούσε νυχθημερόν με άμεσους και έμμεσους τρόπους, ορατούς και μη. Προφανώς όμως, έχει πλέον χάσει το κουράγιο να κάνει ακόμα και αυτό: το ηθικό της Μόσχας βρίσκεται πια βυθισμένο στα τάρταρα. Και πώς να γίνει αλλιώς; Πριν από περίπου τρία χρόνια σχεδίαζε και ξεκινούσε έναν πόλεμο που πίστευε ότι θα της επέτρεπε να καταπιεί την Ουκρανία μέσα σε λίγες εβδομάδες. Και, σήμερα, το αποτέλεσμα είναι ότι ο πόλεμος έχει περάσει για τα καλά στο έδαφός της, ότι στρατηγικής σημασίας σημεία της ρωσικής επικράτειας έχουν πέσει στα χέρια των ουκρανικών δυνάμεων, ότι έχει χάσει απροσδιόριστο αριθμό στρατιωτών στα πεδία των μαχών, πολλές δεκάδες χιλιάδες πάντως, ότι αδυνατεί να ανακαταλάβει, όπως φαίνεται, τα χαμένα εδάφη, ότι το κύρος της ως στρατιωτικής μηχανής που πριν από την εισβολή βρισκόταν στα ύψη κατάντησε πλέον στα τάρταρα και, το κυριότερο, ότι όλος ο μηχανισμός εξουσίας του Πούτιν, με πρώτο τον ίδιο, όχι απλώς δεν κομπάζουν και δεν επιχαίρουν πλέον, αλλά δεν είναι υπερβολή να πει κανείς ότι ίσως και να βρίσκονται πλέον μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.
Ο Πούτιν σήμερα δεν είναι πλέον το ίδιο πρόσωπο με εκείνο πριν από την εισβολή, ούτε καν πριν από έναν χρόνο, ή και πριν από έξι μήνες. Σήμερα, είναι ένας ηγεμόνας που ξεκάθαρα πια απέτυχε και η εικόνα του έχει τσαλακωθεί ανεπανόρθωτα έναντι εχθρών αλλά και φίλων. Και αυτό τόσο διεθνώς, όσο και εντός των τειχών του Κρεμλίνου, κάτι που μπορεί να αποδειχθεί πολύ πιο σημαντικό γι’ αυτόν, αν και είναι γεγονός ότι στη Δύση οι αξιόπιστες πληροφορίες για το τι πραγματικά συμβαίνει μέσα στο μοσχοβίτικο κάστρο εξουσίας είναι ελάχιστες. Αυτό όμως δεν αλλάζει το άλλο αδήριτο γεγονός ότι ο Πούτιν τσάκισε το γόητρο της χώρας του, έσπειρε την ανασφάλεια στους ίδιους τους πολίτες της, γέμισε οργή εκατομμύρια από αυτούς και, κυρίως, έκανε όλο το υποστηρικτικό σύστημα εξουσίας που έχει χτίσει εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια, να αναρωτιέται αν ήρθε πλέον η ώρα να τον προδώσει για να σώσει το δικό του κεφάλι ενόψει μιας καταστροφής που πριν από δύο χρόνια ήταν αδιανόητη, ενώ, τώρα, βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη.
Για όλους αυτούς τους λόγους όμως, ο πρόεδρος της Ρωσίας είναι αυτή τη στιγμή, μετά τις πολύ μεγάλες και στρατηγικά πολυσήμαντες ουκρανικές επιτυχίες, κυριολεκτικά ένα λιοντάρι στο κλουβί. Και αυτό σημαίνει ότι είναι και πιο επικίνδυνος από ποτέ. Επειδή πλέον το θέμα του δεν είναι αν θα κερδίσει τον πόλεμο που ξεκίνησε, αλλά αν θα κρατήσει για πολύ ακόμα τη θέση του, ή, ενδεχομένως, και το κεφάλι του στους ώμους του. Και αυτοί δεν είναι κίνδυνοι που προέρχονται για εκείνον ούτε από τους Ουκρανούς, ούτε από τους Δυτικούς: κανείς τους ούτε μπορεί ούτε θέλει να φτάσει ως εκεί. Προέρχονται αποκλειστικά και μόνον από τους πρώην υποτακτικούς του της Κόκκινης Πλατείας. Και προς στιγμήν, κρατάει ακόμα τη βαλίτσα με τα κουμπιά.
