Κάτι είναι κι αυτό: δεν είδα καμιά εγχώρια γραφίδα να αναφέρεται στο «αμφίβολο χρώμα» του Καραλή. Θα μπορούσε ο Τραμπ να δώσει ιδέες μ’ εκείνα που είπε για την Κάμαλα, ότι ήταν πάντα Ινδή και μόνο τα τελευταία χρόνια έγινε μαύρη, και θέλει πλέον να αναγνωρίζεται ως μαύρη, και τέλος πάντων, Ινδή είναι ή μαύρη; Ευτυχώς όμως ο «Μανόλο» παίρνει μετάλλια, κι είναι και καλό παιδί, όπως άλλωστε κι ο Giannis, oπότε αυτή η συζήτηση δεν είναι παραγωγική. Για την ακρίβεια, βέβαια, συζήτηση δεν υφίσταται καν, μαύρος και Ελληνας είναι ο Καραλής, όπως μαύρος και Ελληνας είναι ο Αντετοκούνμπο, αλλά εδώ εξακολουθούμε να γράφουμε για το «αμφίβολο φύλο» μιας αθλήτριας που γεννήθηκε, μεγάλωσε και αγωνίζεται ως γυναίκα, γιατί να μη συνεχίσουμε λοιπόν την τερατολογία;
Με μεγάλη χαρά διαπίστωσα επίσης ότι αυτά που λέει ο Καραλής για τον ρατσισμό που υπέστη δεν εντάσσονται στη «woke ατζέντα». Θα μπορούσε δηλαδή όλοι εκείνοι που θεωρούν ότι η μεγαλύτερη μάστιγα των τελευταίων δεκαετιών είναι η πολιτική ορθότητα να αντιδράσουν σ’ αυτά που βγάζει από μέσα του στις συνεντεύξεις του ο πρωταθλητής μας, να τα θεωρήσουν υπερβολικά, αποπροσανατολιστικά, «δικαιωματικά». Πώς κάνεις έτσι, ρε φίλε, επειδή είπε μια μέρα ο προπονητής σου ότι οι μαύροι δεν πηδάνε, σιγά το τραύμα, χώρια που μπορεί να έκανε πλάκα, θα μας απαγορεύσετε δηλαδή και το χιούμορ όπως οι ΜιΤούδες θέλουν να μας απαγορεύσουν το φλερτ; Στο κάτω – κάτω τιμωρήθηκε ο άνθρωπος με έξι μήνες αποκλεισμό, η δικαιοσύνη αποφάνθηκε, τι το επαναφέρεις τώρα το θέμα, κουράζει λίγο, ξέρεις.
Οχι, δεν ειπώθηκε τίποτα απ’ αυτά και ένας λόγος είναι ότι ο Καραλής είναι έξω καρδιά, όπως άλλωστε και το άλλο αστέρι, ο Μίλτος Τεντόγλου. Το τεράστιο ταλέντο τους δεν τους έχει πάρει τα μυαλά, είναι σεμνοί και προσγειωμένοι, πατάνε γερά, έχουν χιούμορ, γνωρίζουν ακόμη και την τέχνη της αποδραματοποίησης. Δεν είναι δεδομένο όμως ότι όλοι οι νέοι που θέλουν να κάνουν πρωταθλητισμό έχουν την ψυχική τους δύναμη. Μπορεί πράγματι να βοηθάει αυτό που έλεγαν στον Καραλή και που θέλησε κι εκείνος να στείλει ως μήνυμα στα νέα παιδιά μετά το μετάλλιο που κέρδισε στο Παρίσι: «Οτι με υπομονή, επιμονή και πίστη σε αυτό που κάνεις ξεπερνάς τον εαυτό σου και πετυχαίνεις τους στόχους σου». Αλλά δεν φτάνει.
Το έμφυτο ταλέντο και η σκληρή δουλειά μετράνε αποφασιστικά, όπως ασφαλώς και η στήριξη και αλληλεγγύη από την οικογένεια. Αυτό όμως δεν απαλλάσσει το κράτος από την υποχρέωση, και την ευθύνη, να στέκεται δίπλα στους αθλητές, τόσο ψυχολογικά όσο και οικονομικά, τόσο στις καλές όσο και στις δύσκολες στιγμές τους.
Κι είναι κάτι που συνήθως δεν συμβαίνει.
Αλλά η γκρίνια μετά το τέλος των Ολυμπιακών. Τώρα χαιρόμαστε το πάθος των παιδιών. Και εμπνεόμαστε από το χαμόγελό τους.
