H ΔΟΕ εξετάζει πολύ σοβαρά το ενδεχόμενο να εντάξει τα βιντεοπαιχνίδια στο πρόγραμμα των Ολυμπιακών Αγώνων. Η ιδέα είναι εξαιρετική. Αν μάλιστα υπάρξει αγώνισμα για το FIFA 1997 (ποδόσφαιρο), πιστεύω ότι με καλή προπόνηση μπορώ να μπω στα μετάλλια και μετά να με υποδεχθείτε στο Καλλιμάρμαρο για να μου ράψετε τα αστέρια του λοχαγού. Ασφαλώς οι συνθήκες διεξαγωγής των αγώνων δεν θα είναι οι πλέον ιδανικές καθώς απαγορεύεται το κάπνισμα και θα τους κάνουν αντιντόπινγκ για φούντα, αλλά και πάλι, τα νιάτα του κόσμου θα ενστερνιστούν το αρχαίο πνεύμα το αθάνατο. Και κάπως έτσι, θα δούμε ως ολυμπιονίκες και πρότυπα της νεολαίας, κάτι περίεργους πιτσιρικάδες που ζουν με ορό στον καναπέ, ενώ η επιφάνεια των ματιών τους καλύπτεται από ομόκεντρους κύκλους που εξελίσσονται σε ολυμπιακούς. Μια χαρά. Ολυμπιακό άθλημα αναμένεται να γίνει και το παρκούρ, αυτό που πηδάνε μάντρες και από στέγη σε στέγη, ενώ κάνουν προετοιμασία στη Σαντορίνη και σε βραζιλιάνικες φαβέλες. Σε δύο κατηγορίες. Με ή χωρίς αστυνομικό από πίσω.
Παρομοίως και το κρίκετ ετοιμάζεται για Ολυμπιακούς Αγώνες. Ο αγώνας θα ξεκινάει στη μία διοργάνωση και θα τελειώνει τέσσερα χρόνια μετά, στην επόμενη. Θυμίζω ότι από αυτούς τους Αγώνες, ολυμπιακό άθλημα είναι και το breakdance. Δεν ξέρω τι θα μετράνε για να ορίσουν τις επιδόσεις των αθλητών. Ισως την αρτιμέλεια μετά την εκτέλεση της προσπάθειας. Οσοι δεν έσπασαν πλευρό ανεβαίνουν στο βάθρο. Και θα βλέπεις το παλικάρι από το μαρτυρικό Μπρονξ, με το φαρδύ τζιν, τις αλυσίδες και τα τατού να παίρνει το χρυσό μετάλλιο για την προσπάθεια που δούλεψε επίμονα τρώγοντας ρυθμικό ξύλο από εκλεκτούς αστυνομικούς του NYPD. Οφείλω επίσης να χαιρετίσω την πρόταση να συμπεριληφθεί το σκάκι στο ολυμπιακό πρόγραμμα. Βράδυ, ζέστη, τηλεόραση στο μπαλκόνι και εμείς, μπουκωμένοι με καρπούζι, να πετάμε υποδείξεις μαζί με κουκούτσια. «Κάνε ροκέ ρε καραγκιόζη!». Λαμπρή είναι και η ιδέα για την εισαγωγή αθλημάτων πολλαπλών δεξιοτήτων από μεικτές ομάδες ανδρών, γυναικών. Δηλαδή Survivor χωρίς το ξεκατίνιασμα.
Για να είμαι ειλικρινής, δεν τα βρίσκω διόλου παράλογα όλα αυτά. Είναι η φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Οταν το τηλεοπτικό κοινό λούζεται σε έναν καταρράκτη θεάματος και πληροφορίας, πρέπει με κάποιον τρόπο να εξασφαλίσεις το ενδιαφέρον του. Κάποτε βλέπαμε Ολυμπιακούς Αγώνες για το μεγαλείο και το δέος της ιδέας. Καθόσουν και παρακολουθούσες την προσπάθεια της Ανατολικογερμανίδας και δεν καταλάβαινες πόσο μπροστά ήταν η ΔΟΕ που επέτρεπε από τότε τη συμμετοχή τρανσέξουαλ στους Αγώνες. Τώρα αυτά δεν αρκούν. Χρειάζονται και άλλα πράγματα που θα προσελκύσουν στην εικόνα εκατομμύρια μάτια και χιλιάδες like. Αλλωστε, όπως μπορείς εύκολα να διαπιστώσεις, τα πάντα στους Ολυμπιακούς Αγώνες έχουν πλέον ινσταγκραμικό χαρακτήρα.
Ας πούμε οι αθλητές και οι αθλήτριες διακρίνονται για το φυσικό τους κάλλος. Παλιά δεν ήταν έτσι. Στο παρελθόν οι αθλητές και οι αθλήτριες ήταν σαν άχαρα αγάλματα ποτισμένα με φθηνή ντόπα. Τώρα τα κορίτσια αποκαλύπτουν σέξι κοιλιακούς και κατεβαίνουν στον στίβο μακιγιαρισμένες. Τα αγόρια επιδεικνύουν ευφάνταστα τατουάζ, κοιτάζουν παιχνιδιάρικα την κάμερα και κλείνουν το μάτι στους followers. Και η συγκίνηση είναι πλέον μεγαλύτερη ή, τέλος πάντων, έτσι πρέπει να δείχνει. Ολοι κλαίνε πια. Από χαρά ή οδύνη. Σηκώνουν τους δείκτες των χεριών προς τον ουρανό για να επιβεβαιώσουν τη μοναδική σχέση που διατηρούν με το υπερφυσικό. Ναι, αλλά τι μένει στο τέλος; Ενα θέαμα που καλύπτει τις απαιτήσεις της εποχής, ένα πυροτέχνημα που το χαζεύεις, αλλά μόλις σβήσει θα το ξεχάσεις. Στο μέλλον θα μπορείς να βρίσκεσαι εντός του γηπέδου, φορώντας στο κεφάλι συσκευή εικονικής πραγματικότητας. Θα είσαι στην κερκίδα ή και εντός του στίβου. Το θέαμα θα γίνει πιο συναρπαστικό. Και τίποτα δεν θα θυμίζει αυτό που θα ζήσουμε τώρα. Να είσαι νύχτα χυμένος στην πολυθρόνα του μπαλκονιού με μία μπίρα στο χέρι, να βλέπεις από τη μία τους κολυμβητές στον βατήρα και από την άλλη την κοιλιά σου.
