Όταν έφθασα στο τέλος του βιβλίου του Αλέξη Παπαχελά, "Ένα σκοτεινό δωμάτιο, 1967-1974" έβγαλα έναν αναστεναγμό ανακούφισης. Γιατί είναι μαρτύριο να παρακολουθείς ώρα με την ώρα μια εθνική τραγωδία να εξελίσσεται μπροστά σου στις ανοιχτές σελίδες του βιβλίου, ακόμα κι αν έχουν περάσει 50 χρόνια από τα γεγονότα. Ούτε στιγμή δεν έφευγε από το μυαλό μου φυσικά, το πώς φθάσαμε εκεί. Το οποίο σπανίως το συζητούμε. Γράφει ο
Μανόλης Καψής
