Ηταν σαν σενάριο γραμμένο από τον Πούτιν στα πιο διαβολεμένα του κέφια. Ο πιο διχαστικός άνθρωπος στον πλανήτη, που δεν κρύβει ότι αν εκλεγεί πρόεδρος της Αμερικής θα εξαναγκάσει την Ουκρανία να συνθηκολογήσει, δέχεται μια δολοφονική επίθεση, που ευτυχώς τον τραυματίζει μόνο ελαφρά, και αποκτά το προνόμιο να κηρύσσει πλέον το μίσος με το φωτοστέφανο του μάρτυρα. Οι Δημοκρατικοί, κατ’ όνομα και ουσία, μοιάζει να χάνουν και τις τελευταίες τους ελπίδες να τον σταματήσουν, μια αποστολή που ήταν έτσι κι αλλιώς εξαιρετικά δύσκολη λόγω της επιμονής του απερχόμενου προέδρου να αψηφά τις δημοσκοπήσεις, και κυρίως τη βιολογία, και να παραμένει στη μάχη. Ο αυταρχισμός, ο φανατισμός και η μισαλλοδοξία σε όλες τις μορφές τους απειλούν να αποτελέσουν το κυρίαρχο γνώρισμα του εγγύς, αν όχι και απώτερου, μέλλοντος.
Και ξαφνικά, η λογική κάνει μια ύστατη προσπάθεια να θυμίσει την παρουσία της. Ο Τζο Μπάιντεν, ο καλύτερος πρόεδρος που είχαν οι Ηνωμένες Πολιτείες εδώ και δεκαετίες, αντιλαμβάνεται πως όχι απλώς δεν είναι «ο μόνος που μπορεί να νικήσει τον Τραμπ», αλλά πως η καταστροφική εμφάνισή του στο ντιμπέιτ έδειξε ακόμη και στους πιο πιστούς του συμμάχους ότι εκείνος, πάντως, δεν μπορεί να νικήσει τον Τραμπ. Με μια δήλωση υψίστης πολιτικής ευθύνης αποσύρεται λοιπόν από τη μάχη. Και όχι μόνο αυτό, αλλά δίνει το δαχτυλίδι στον μόνο άνθρωπο που μπορεί να κρατήσει το κόμμα ενωμένο. Εκτός απροόπτου, μιας ακατανίκητης δηλαδή τάσης των Δημοκρατικών προς την αυτοκτονία, η Κάμαλα Χάρις θα γίνει έτσι η πρώτη μη λευκή γυναίκα υποψήφια για την προεδρία στην ιστορία της Αμερικής.
Οι περισσότερες ενδείξεις είναι εναντίον της. Ως αντιπρόεδρος δεν έλαμψε, κυρίως στο πρώτο μισό της θητείας της, κάτι για το οποίο πάντως δεν φταίει μόνο η ίδια, αλλά και το κόμμα της. Οι φτωχές επιδόσεις της στην αντιμετώπιση της μετανάστευσης, ενός θέματος που θα παίξει βαρύνοντα ρόλο στην αναμέτρηση, θα την καταδιώκουν μοιραία τους επόμενους μήνες. Δεν διαθέτει χάρισμα, δεν είναι καλή ρήτορας, κάνει γκάφες. Το κυριότερο είναι όμως ότι ο αντίπαλός της μοιάζει ανίκητος. Και αποφασισμένος, ως μαινόμενος ταύρος, να τη συντρίψει.
Γι’ αυτό ακριβώς αποκτά τόσο μεγάλη σημασία η υποψηφιότητά της. Αν δεν τα καταφέρει, θα επικυρωθεί απλώς στο πρόσωπό της η πορεία του πλανήτη προς τον όλεθρο. Αν όμως πετύχει ένα πολιτικό θαύμα, οδηγήσει δηλαδή σε επιτυχία μια «συνωμοσία του καλού» (προοδευτικοί, γυναίκες, μειονότητες, μεταρρυθμιστές, ξεχασμένοι, προδομένοι, θυμωμένοι και λοιποί απογοητευμένοι που δεν έχουν χάσει εντελώς τα μυαλά τους), το αποτέλεσμα θα είναι μια πραγματική επανάσταση. Σκεφτείτε το: ο Τραμπ θα έχει χάσει για δεύτερη φορά, και μάλιστα από ό,τι σιχαίνεται περισσότερο, μια γυναίκα!
Υπάρχει χρόνος; Ναι, υπάρχει. Αρκεί να συνταχθεί ένα συμπεριληπτικό πρόγραμμα για τη σωτηρία της δημοκρατίας. Δεν είναι εύκολο, δεν είναι και ανέφικτο.
