Χαμός έγινε, επειδή αποκαλύφθηκε ότι η πλατινέ φιλόλογος Μαρίνα Σταυράκη, τέως Πατούλη, αποσπάσθηκε στο γραφείο του γενικού γραμματέα του υπουργείου Εσωτερικών και μάλιστα με τις υπογραφές εκσυγχρονιστών της κυβέρνησης, όχι τίποτα παλαιοκομματικών. Μάλιστα όπως έγραψε τοπική ιστοσελίδα της Κεφαλονιάς (kefaloniapress.gr), εδώ και δέκα χρόνια η κ. Σταυράκη είναι διορισμένη σε σχολείο του νησιού, αλλά ποτέ δεν την έχουν δει από κοντά – μόνο από τις κοσμικές στήλες των ΜΜΕ – γιατί πάντα αποσπάται στην Αθήνα, όπου προφανώς είναι περισσότερο απαραίτητη. Υποθέτω ότι, λόγω εντοπιότητας, αυτοί θα ξέρουν καλύτερα.
Δεν καταλαβαίνω όμως προς τι η «ιερά αγανάκτησις». Τους μαθητές στην Κεφαλονιά δεν τους σκέφτονται όλοι αυτοί που αγανακτούν για την υποτιθέμενη ευνοϊκή μεταχείριση της κ. Σταυράκη; Υποτιθέμενη, επειδή δεν είναι εύνοια προς την κ. Σταυράκη η απόσπαση, αλλά μέτρο προστασίας για τον μαθητικό πληθυσμό της Κεφαλονιάς! Το εννοώ σοβαρά και δεν αστειεύομαι. Κάντε μαζί μου ένα πείραμα: Ανακαλέστε στη μνήμη όλα αυτά που ξέρουμε για την κ. Σταυράκη, τις δεκαετίες που ήταν στο προσκήνιο της κοσμικής ζωής ως κυρία Πατούλη. Σκεφτείτε την εικόνα που έχτισε μέσω των ΜΜΕ και τις αξίες που βρέθηκε να αντιπροσωπεύει μέσα από τη χρυσοποίκιλτη διαδρομή της στον κόσμο των λεγόμενων επωνύμων. Κάντε το σοβαρά, με περίσκεψη, αίσθημα ευθύνης και αντικειμενικότητα. Επειτα αναρωτηθείτε αν θα θέλατε η μόρφωση του παιδιού σας να είναι στα χέρια της κ. Σταυράκη. Ο καθένας δίνει την απάντηση για τον εαυτό του – η δική μου προκύπτει εκ των συμφραζομένων.
Το πρόβλημα αυτό καθαυτό δεν είναι λοιπόν η απόσπαση της κ. Σταυράκη, αλλά ότι πληρώνεται για κάτι που δεν κάνει, ενώ συγχρόνως καταλαμβάνει μία θέση, την οποία θα ήθελε κάποιος άλλος, ο οποίος ενδεχομένως να ήταν καλύτερος από την κ. Σταυράκη στα καθήκοντα του καθηγητή Μέσης Εκπαίδευσης, έστω και αν στερείτο τη δική της λάμψη. Επ’ αυτού να συμφωνήσω με τους επικριτές της απόσπασης. Αυτό είναι αδικία, εύνοια όμως δεν είναι.
Αν κάτι δεν θα μου λείψει από τον Τζο Μπάιντεν είναι ο μορφασμός της δυσκοιλιότητας στο πρόσωπό του, κάθε φορά που σταματούσε για να βρει τη σωστή λέξη. Δεν ήταν, φαντάζομαι, δυσκοιλιότητα η πραγματική αιτία του μορφασμού, αλλά το οικτρό αποτέλεσμα των πλαστικών επεμβάσεων στο πρόσωπό του. Αυτή η μόνιμη παραμόρφωση στο πρόσωπό του, για μένα, ήταν θέαμα αφόρητα θλιβερό. Μου έδινε την εντύπωση ανθρώπου που είχε κάνει τη μούρη του κρέας σε κάποιο φρικτό αυτοκινητικό ατύχημα και οι γιατροί του το είχαν ξαναφτιάξει από την αρχή. Τι ειρωνεία να σκέφτεσαι όμως ότι αυτό ήταν το οικτρό αποτέλεσμα της ματαιοδοξίας να φαίνεται νεότερος, χωρίς να είναι. Τείνω να πιστέψω ότι αυτές οι πλαστικές επεμβάσεις στο πρόσωπο είναι ο τρόπος που έχουν πλούσιοι να καταστρέφουν τη φάτσα τους, όταν πια δεν την αντέχουν άλλο. Θα έχετε προσέξει, είμαι βέβαιος, πώς οι περιθωριακοί, που έχουν πρόβλημα με τον εαυτό τους και μισούν τη φάτσα τους, την καταστρέφουν τρυπώντας την με κρίκους, παραμάνες, σκουλαρίκια και, φυσικά, με τους λεκέδες που ονομάζουν τατουάζ. Κάτι ανάλογο είναι κι αυτό που λέω, αλλά για πλούσιους…
Η πορεία του Μπάιντεν προς την έξοδο ξεκίνησε αμέσως μετά την τηλεμαχία στο CNN. Θα μπορούσαμε λοιπόν να πούμε ότι τον έβγαλε νοκάουτ ο Τραμπ από τον πρώτο γύρο. Ομως το ουδέν κακόν αμιγές καλού ισχύει και αντιστρόφως στην προκειμένη περίπτωση, γιατί τώρα στο προσκήνιο έρχεται η ηλικία του Τραμπ και τα δικά του προβλήματα! Μάλιστα η σύγκριση μπορεί να γίνει δυσμενέστερη για εκείνον, αν όπως ακούγεται οι Δημοκρατικοί κατεβάσουν ψηφοδέλτιο με δύο γυναίκες. Από την άλλη πλευρά, ο Τραμπ αντισταθμίζει τον κίνδυνο με την επιλογή του Τζ. Ντ. Βανς ως αντιπροέδρου. Με τον Βανς, ο Τραμπ πετυχαίνει τρία τινά, που αν τα βάλουμε όλα μαζί φτιάχνουν έναν θρίαμβο: Πρώτον, υποχρεώνει τον πιο τολμηρό και χαρισματικό επικριτή του στο κόμμα να φάει τα λόγια του και να αποδεχθεί τη βασιλεία του Τραμπ. Δεύτερον, ζεύει στο άρμα του τον πιο δυναμικό και ταλαντούχο Ρεπουμπλικανό της νέας γενιάς και, έτσι, δίνει συνέχεια και προοπτική στην ιδεολογική μεταμόρφωση του κόμματος. Τρίτον, η ιδεολογική μεταμόρφωση αποκτά συγκεκριμένο κοινωνικό περιεχόμενο, καθώς ο Βανς εκπροσωπεί κυρίως τον κόσμο που ζει στη «ζώνη της σκουριάς», εκεί δηλαδή που βρίσκονται συγκεντρωμένες οι βιομηχανίες που έκλεισαν εξαιτίας της παγκοσμιοποίησης. Επομένως, μη βιαζόμαστε για συμπεράσματα.
