Στις τελευταίες δημοτικές εκλογές, ο Κυριάκος Μητσοτάκης, εκχώρησε δικαίωμα επιλογής αιρετών της τοπικής αυτοδιοίκησης στον Αντώνη Σαμαρά, αναγνωρίζοντάς του ένα είδος υπεροχής στην Πελοπόννησο. Ανέχθηκε, δηλαδή, τις υποψηφιότητες κάποιων σοβαρών προσωπικοτήτων και κάποιων αποτυχημένων, προδίδοντας σε κάποιες περιπτώσεις την πίστη και την αφοσίωση στις πρωθυπουργικές κατευθύνσεις κάποιων σοβαρών αυτοδιοικητικών εκπροσώπων. Ανάμεσα στους υποψήφιους που αναγκάστηκε να αποδεχτεί ήταν και ο δήμαρχος Καμπόσος του Αργους – που οι δημότες τελικά τον έστειλαν από εκεί που ήρθε κι αυτόν και τα παραμύθια του και την ακραία ρατσιστική ρητορική του.
Ο Καμπόσος, ούτως ή άλλως μια ασήμαντη περίπτωση, θα μπορούσε να είναι ένα σύμβολο για τον Πρωθυπουργό. Ενα αρνητικό σύμβολο. Ενας που εξαναγκάστηκε να τον στηρίξει για λόγους εσωκομματικών ισορροπιών αλλά και ο άνθρωπος που οι δημότες τον μαύρισαν, υπερψηφίζοντας έναν οπαδό των ιδεών του Μητσοτάκη, τον Γιάννη Μαλτέζο.
Του Κώστα Σκλαβενίτη
Ο Πρωθυπουργός είχε ξεκινήσει με μεγάλη αποφασιστικότητα. Επικράτησε στο εσωκομματικό παιχνίδι και εκλέχτηκε, νίκησε και στις δύο εκλογικές αναμετρήσεις που ακολούθησαν λόγω των ιδεών του και της δυναμικής που του έδωσε η μεταρρυθμιστική πολιτική. Εξωστρεφής Ευρωπαίος, υποσχέθηκε να ανασυγκροτήσει την οικονομία, αντιμετώπισε την πρωτοφανή κρίση της πανδημίας και στις μετέπειτα μεγάλες πολεμικές συρράξεις στον πλανήτη, την εισβολή της Ρωσίας του Πούτιν στην Ουκρανία και τη σύγκρουση του Ισραήλ με τη Χαμάς μετά τη φονική επίθεση κατά αμάχων στις 7 Οκτωβρίου 2023, επέλεξε με αποφασιστικότητα να στηρίξει, διαμορφώνοντάς τη, τη δυτική στρατηγική. Επίσης, ενώ έχει στόχο την ενίσχυση του εξοπλιστικού προγράμματος της χώρας, εργάστηκε για την καταλλαγή στην ελληνοτουρκική ένταση, γνωρίζοντας πόσο εύθραυστη είναι αλλά και πόσο αναγκαία, ιδίως για μια χώρα όπως η Ελλάδα, η βασική «βιομηχανία» της οποίας είναι ο τουρισμός.
Ωστόσο, μετά το αποτέλεσμα των πρόσφατων ευρωεκλογών, ο Μητσοτάκης υφίσταται ένα νέο μπαράζ εσωκομματικών πιέσεων από τους ίδιους και τους ίδιους παράγοντες, οι οποίοι περίμεναν την ευκαιρία – τον Σαμαρά ως εκπρόσωπο της Ακροδεξιάς στη ΝΔ και τον καραμανλισμό, το ρεύμα που στηρίζει τον κρατισμό και στηρίζεται απ’ αυτόν. Οι εσωκομματικοί αυτοί παράγοντες πιέζουν αυτή τη στιγμή τον Μητσοτάκη διεκδικώντας την επιστροφή στους αρμούς της εξουσίας «δικών τους παιδιών», ενώ προσπαθούν να αποδώσουν την υποχώρηση των ευρωεκλογών σε μεταρρυθμίσεις που θεωρούν ότι δεν αρμόζουν στην Ελλάδα – με πιο συμβολική, τον νόμο για τους γάμους ομόφυλων ζευγαριών.
Φαίνεται μάλιστα ότι η πίεση αυτού του τύπου αποδίδει. Ηδη ο Πρωθυπουργός για να εκτονώσει αντιδράσεις στο όνομα του συντηρητισμού απέσυρε την Κατερίνα Φουντεδάκη από τη θέση της υποψήφιας προέδρου της Εθνικής Αρχής Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής. Διάφοροι πολιτευτές επαρχίας, ο λούμπεν Τύπος και πολλοί στα σόσιαλ μίντια απειλούσαν θεούς και δαίμονες επειδή είχε συμβάλει στη σύνταξη του νόμου για τον γάμο των ομόφυλων ζευγαριών.
Το επόμενο πρόσωπο για το οποίο ο Πρωθυπουργός απειλείται με ομηρεία από τη βαθιά ΝΔ είναι η Πρόεδρος της Δημοκρατίας, Κατερίνα Σακελλαροπούλου. Η περίπτωση Καμπόσου θα είναι ένα αστείο αν την Προεδρία της Δημοκρατίας, τη θεσμική ισορροπία της χώρας δηλαδή, θα την καθορίσουν προσωπικότητες όπως ο Γιάννης Ανδριανός, ο Ευριπίδης Στυλιανίδης ή ο Φώντας Μπαραλιάκος. Με πρόσχημα τους γάμους των ομοφύλων. Στην πραγματικότητα, βεβαίως, δεν είναι οι γάμοι των ομοφύλων που δημιουργούν δυσαρέσκεια. Είναι τα ακριβά σουπερμάρκετ, η καθυστέρηση μιας τετραετίας στη μεταρρύθμιση της δικαιοσύνης, η ελεύθερη κυκλοφορία των μισών βαρυποινιτών του Κορυδαλλού, οι άθλιες συγκοινωνίες. Για να μην κοροϊδευόμαστε.
