Βασικά εγώ θέλω να το αποφύγω, αλλά φταίτε κι εσείς που δεν με αφήνετε. Επίμονος αναγνώστης μού ζητάει συνεχώς να θέσω το ερώτημα «ποιος σύστησε τον δικηγόρο Σαράκη» στους προστατευόμενους με την κουκούλα μάρτυρες και εν συνεχεία αυτός τους πήρε από το χέρι, τους πήγε στην Πρεσβεία (μία είναι η Πρεσβεία, πάντοτε με κεφαλαίο το πι) και ακολούθως τους πήγε Αμερική να τους ακούσει το FBI.ΖA
Αυτός λοιπόν ο επίμονος τύπος ισχυρίζεται ότι ο δικηγόρος Σαράκης, μέχρι να δει «το φως το αληθινόν», αναλάμβανε υποθέσεις χαμηλού ενδιαφέροντος (και budget) του κοινού ποινικού δικαίου και ότι αυτός που τον γνωρίζει καλά (έτσι ισχυρίζεται) είναι βέβαιος πως κάποιος, της ίδιας ή παρόμοιας ιδεολογικής ταυτότητας, του άνοιξε τον δρόμο. «Δικηγόρος και αυτός», μου είπε συγκεκριμένα.
Τρέχα γύρευε δηλαδή. Το ζήτημα είναι ότι αν ο Σαράκης έλαβε για τις «υπηρεσίες» του στο σκάνδαλο της Novartis, αυτός που τον παρότρυνε ή και τον βοήθησε να αναλάβει τους προστατευόμενους κουκουλοφόρους, πάνω στις μαρτυρίες των οποίων βασίστηκε όλη η σκευωρία, πήρε κάτι από τα 30 εκατ. της αμοιβής; Ή τζάμπα πήγε ο κόπος του;
Εμένα η γιαγιά μου η Αρετούλα, σοφή γυναίκα, και της δημοκρατικής παρατάξεως πάντα, έλκουσα την καταγωγή – και αυτή, φυσικά – από την εύανδρο Ηπειρο, μου έλεγε συχνά, για να μην το ξεχνώ, «η ντροπή ντροπή δεν έχει και χαρά στον που την έχει». Χθες τη θυμήθηκα. Διαβάζοντας την ειρωνική, στα όρια του εξευτελισμού, ανακοίνωση του ΣΥΡΙΖA σχετικά με την αποχώρηση του Γιάννη Δραγασάκη από το κόμμα. Τα άτομα που εγκαταβιούν πλέον στον ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν ίχνος πολιτικής και αστικής ευγένειας. Συμπεριφέρονται σαν να πρόκειται για εισβολείς, για κατακτητές οι οποίοι δεν δίνουν την παραμικρή σημασία σε κανόνες και προϋποθέσεις.
Οι άνθρωποι της Αριστεράς, οι αγωνιστές, γι’ αυτούς δεν αντιπροσωπεύουν τίποτε, γιατί πολύ απλά δεν αναγνωρίζουν τίποτε από όσα έχουν κάνει αυτοί οι άνθρωποι στο παρελθόν για να επιβιώσει και να σταθεί στα πόδια του ο χώρος.
Παραιτήθηκε λοιπόν ο Γιάννης Δραγασάκης, το ιστορικό στέλεχος της Αριστεράς και με αξιώματα την περίοδο της διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, με μια πολιτική δήλωση καθ΄ όλα σεβαστή. Φεύγει από το κόμμα διότι δεν μπορεί να συμμετέχει στην αποαριστεροποίησή του και την ιδεολογικοπολιτική αφυδάτωσή του. Υπάρχει πρόβλημα; Δεν υπάρχει – λογικά, δεν υπάρχει για ανθρώπους που μπορούν να βλέπουν την πραγματικότητα όπως είναι. Οχι όμως ο πρόεδρος Κασσελάκης. Αυτός έβαλε τα ενεργούμενά του να ειρωνευθούν άγρια τον παλαίμαχο αγωνιστή κύριο Δραγασάκη.
«Αυτή τη φορά ο κ. Δραγασάκης δεν έθεσε θέμα ηγεσίας όπως είχε προϊδεάσει πριν από μήνες…», του πέταξαν στα μούτρα εν είδει βρεγμένης πατσαβούρας. Νωρίτερα, στην ίδια δήλωση, είχαν αποπειραθεί να του κάνουν και μαθήματα αριστεροφροσύνης – τρομάρα τους: «Η Αριστερά είναι τρόπος ζωής. Και εκφράζεται πάντα με πράξεις και όχι με κοινοτοπίες και μεγαλοστομίες άνευ περιεχομένου»!!!
Εξεστι Κλαζομενίοις ασχημονείν, το είπαν πρώτοι οι αρχαίοι Σπαρτιάτες…
Σε άλλες εποχές, μια παραίτηση όπως αυτή του Γιάννη Δραγασάκη θα συντάραζε τον κόσμο της Αριστεράς, θα δημιουργούσε κύματα συμπαράστασης, θα προκαλούσε σημαντικές ανακατατάξεις, ακόμη και οργανωμένη συζήτηση στα κομματικά όργανα. Γιατί έφυγε; Ποιος τον εξανάγκασε να αποχωρήσει; Γιατί δεν γίνονται κινήσεις να επανέλθει; Τέτοια. Εδώ, χθες, τίποτε. Ακρα του τάφου σιωπή, απόδειξη ότι το κόμμα της (άλλοτε) χαράς πορεύεται πλησίστιο προς τον ύπνο τον βαθύ που δεν τον συνταράσσει ή τον αποτρέπει τίποτε.
Κι αν έλειπαν και οι άθλιες ειρωνείες εις βάρος του Δραγασάκη, πιθανόν να μην έπαιρνε και κανείς χαμπάρι ότι αποχώρησε από τον ΣΥΡΙΖΑ ο άλλοτε αντιπρόεδρος των κυβερνήσεων Τσίπρα.
Πολλοί στάθηκαν στις βολές του κυρίου Δραγασάκη κατά του προέδρου Κασσελάκη. Ειδικά εκεί που αναφέρει ότι «μόνος αποδεκτός κανόνας (στον ΣΥΡΙΖΑ) είναι η συχνά αδιευκρίνιστη και ευμετάβλητη βούληση του αρχηγού».
Εγώ θα σταθώ στη θλίψη και την απογοήτευση που εκφράζει σε ένα κομμάτι της δήλωσής του. Εκεί που αναφέρει, πραγματικά με πόνο ψυχής, ότι «δεν θα ήθελα, από δική μου αδράνεια, να βρεθώ εγκλωβισμένος σε ένα κόμμα το οποίο δεν θα έχει πλέον καμία σχέση με τον ΣΥΡΙΖΑ που υπηρέτησα από την ίδρυσή του και είμαι περήφανος που συνέβαλα στη δημιουργία του».
Πραγματικά απορώ γιατί παραμένουν – ακόμη! – στον ΣΥΡΙΖΑ στελέχη όπως ο Αλέκος Φλαμπουράρης, συνομήλικος του Δραγασάκη. Ειλικρινά το λέω…
Αλλά δεν είναι μόνο το θέμα Δραγασάκη. Είναι και η ήπια έως φοβική αντίδραση του προέδρου Κασσελάκη απέναντι στον «πολλά βαρύ και όχι» ψευτονταή Πολάκη. Εξακολουθεί να τρώει ξύλο σε όλα τα social media η υποτονική στάση του αρχηγού απέναντί του και να δηλώνονται παντού εικασίες ότι τον φοβάται, και μάλιστα σοβαρά. Ευτυχώς όμως υπάρχουν μερικές φωνές, από την «ηγετική ομάδα» του ΣΥΡΙΖΑ, την κασσελακική ηγετική ομάδα, που σώζουν τα προσχήματα, καθώς η αρχική στάση, με τη μη αναφορά ούτε του ονόματος του Πολάκη στην ανακοίνωση που εκδόθηκε μετά την αποτρόπαιη συμπεριφορά του έναντι μιας γυναίκας πολιτικού, προκάλεσε ακόμη και τους ίδιους που στηρίζουν τον πρόεδρο Στέφανο. Χθες, ας πούμε, η φίλη μου η Θεοδώρα (Τζάκρη), που ήταν καλεσμένη στον Σκάι, είπε χωρίς περιστροφές ότι «δεν υιοθετεί τη φρασεολογία Πολάκη, ας είναι και φίλος της» (το «βούλωσ’ το» και τα υπόλοιπα δηλαδή). Είναι κάτι αυτό μπροστά στο γενικό σιωπητήριο που έχει πέσει, αναφορικά με το γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης ανέχεται τον «πολλά βαρύ και όχι» Πολάκη και δεν τον στέλνει… «να κάνει καμιά δουλειά»!..
Ενα «μπράβο» στη Δέσποινα Βανδή θέλω να πω. Το κορίτσι πήγε για συναυλία στη Σμύρνη, συναυλία για καλό σκοπό, αλλά μόλις είδε κρεμασμένα πίσω της, στη σκηνή, τα λάβαρα με την κεφάλα του Κεμάλ και την τουρκική σημαία, αγριεύτηκε. Ζήτησε από τους διοργανωτές να κατέβει η κεφάλα, να μείνει η σημαία, να βάλουν και μια ελληνική για να ισορροπήσει το πράγμα, αλλά οι άλλοι ανένδοτοι. Ωραία, είπε το κορίτσι, δεν το κάνετε; Δεν τραγουδάω. Κι έφυγε. Την εξύβρισαν φυσικά, της επιτέθηκαν στα social με χυδαίο τρόπο, αλλά η Δεσποινάρα επέμεινε, κι εμείς δεν έχουμε παρά να τη συγχαρούμε, διότι έδειξε χαρακτήρα και πάνω απ΄ όλα εθνική συνείδηση.
Το ξέρω, πιθανόν να μη συμφωνήσουν κάποιοι με αυτά τα σχόλια, όμως ας έχουμε κατά νου ότι πριν από χρόνια ένας άλλος δικός μας, ο Ρουβάς, είχε πάει στα Κατεχόμενα στην Κύπρο να τραγουδήσει και έγινε ο κακός χαμός. Τρομερά επεισόδια με συλλήψεις και τραυματισμούς στη Λευκωσία, διότι είχε βρει τη μέρα κι αυτός ο ευλογημένος – 19 Μαΐου, Ημέρα Μνήμης της Γενοκτονίας των Ποντίων. Ασε δε έναν άλλον τραγουδιστή, τον Παντελίδη, που είχε γράψει χρόνια μετά ένα τραγούδι για μια «γκόμενα από τα Κατεχόμενα» και παραλίγο να τον κρεμάσουν ανάποδα – και εδώ, και στην Κύπρο.
Επιμύθιο: είναι ακόμη βαθύ το χάσμα μεταξύ των δύο ακτών του Αιγαίου…
