Σε απόλυτη σύγχυση και στις παρυφές του πολιτικού χάους, χωρίς πρωθυπουργό και κυβέρνηση, βρίσκεται η Γαλλία, μία εβδομάδα μετά τις πρόωρες γενικές εκλογές που δεν ανέδειξαν ουσιαστικό νικητή και δύο εβδομάδες προτού υποδεχθεί τον κόσμο για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Η εθνική γιορτή της 14ης Ιουλίου βρήκε την αριστερή συμμαχία που προσπαθεί να συμφωνήσει σε έναν υποψήφιο πρωθυπουργό σε αδιέξοδο, με τους Σοσιαλιστές να απορρίπτουν την υποψηφιότητα της 73χρονης Ιγκέτ Μπελό που προτείνουν Ανυπότακτοι και Κομμουνιστές.
Μέσα στον γενικό αναβρασμό και την ασυνεννοησία, το ριζοσπαστικό αριστερό κόμμα «Ανυπότακτη Γαλλία» πρότεινε την βετεράνο πολιτικό Ιγκέτ Μπελό ως συμβιβαστική υποψήφια. Το πρώην μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος από τη γαλλική υπερπόντια περιοχή Ρουνιόν είναι μια αξιοσέβαστη πολιτικός της οποίας η υποψηφιότητα ήταν αποδεκτή από τα περισσότερα κόμματα του συνασπισμού του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP) αλλά οι Σοσιαλιστές φάνηκαν απρόθυμοι να την υποστηρίξουν και το πολιτικό αδιέξοδο παραμένει.
Η Εθνοσυνέλευση των 577 εδρών χωρίζεται κατά προσέγγιση σε τρία ιδεολογικά μπλοκ και όπως έγραψε η «El Pais» μιλάμε πλέον για έναν κοινοβουλευτικό κύβο του Ρούμπικ, τον οποίο κανένας δεν ξέρει πώς και ποιος μπορεί να λύσει. Η αριστερή συμμαχία του Νέου Λαϊκού Μετώπου (NFP) διαθέτει 182 έδρες, οι κεντρώοι του προέδρου Εμανουέλ Μακρόν 168 και η ακροδεξιά Εθνική Συσπείρωση (RN) 143.
Αναλυτές σημειώνουν ότι οι επιλογές είναι μεταξύ μιας κυβέρνησης μειοψηφίας καταδικασμένης να είναι εύθραυστη, ενός κυβερνητικού συνασπισμού που δεν φαίνεται εύκολο στην πράξη να συγκροτηθεί ή της παράλυσης. Εν τω μεταξύ τα χρονικά περιθώρια στενεύουν, καθώς με την παραίτηση του απερχόμενου πρωθυπουργού Γκαμπριέλ Ατάλ, που θα παραμείνει διαχειριστής των πολιτικών θεμάτων εν αναμονή του διαδόχου του, στις 18 Ιουλίου συγκροτείται η νέα Βουλή προκειμένου να αρχίσει το νομοθετικό της έργο και στις 26 ξεκινούν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Το πρώτο τεστ έρχεται την Πέμπτη, όταν η Εθνοσυνέλευση θα συνεδριάσει για πρώτη φορά για να εκλέξει τον πρόεδρο της Κάτω Βουλής.
Πολιτικοί σχολιαστές επισημαίνουν ότι η κατάσταση περιπλέκεται ακόμα περισσότερο καθώς ο αρχηγός του κράτους είναι αυτός που διορίζει τον πρωθυπουργό, με αποτέλεσμα «ένας πρόεδρος που έχασε – και ο οποίος δεν παραδέχεται ότι έχασε – να διατηρεί το δικαίωμα να διορίσει τον επικεφαλής της κυβέρνησης».
