Η σεζόν ξεκίνησε με ανταλλαγές πυροβολισμών μεταξύ οπαδών του ΠΑΟ έξω από το γήπεδο της Λεωφόρου Αλεξάνδρας πριν απ’ την έναρξη του πρώτου εν Ελλάδι φιλικού της ομάδας. Η Αστυνομία δήλωσε μάλλον την αμηχανία της, αν κρίνω από τη σχετική ανακοίνωση που έβγαλε για να μας ενημερώσει. Κατά το κοινώς λεγόμενο ωραία αρχίσαμε. Καλά θα πάει κι αυτό…
Στο μεταξύ πάμε σιγά για την επόμενη μεγάλη αθλητική διοργάνωση σε αυτό το καλοκαίρι που δεν θα μας αφήσει να ξεκολλήσουμε από τις τηλεοράσεις: αναφέρομαι στους Ολυμπιακούς Αγώνες που θα γίνουν στο Παρίσι. Δεν θέλω σήμερα να σας πω κάτι για τους έλληνες αθλητές και τις πιθανότητές τους να διακριθούν κ.λπ. κ.λπ. – με αυτά θα ασχοληθούμε προσεχώς. Ηθελα απλά να κάνω μια καθυστερημένη αλλά επίκαιρη παρατήρηση που είχα στο μυαλό μου μετά το πέρας των γαλλικών εκλογών και έχει σχέση με τους Αγώνες και τις εκλογές αυτές.
Πριν από λίγο καιρό, όταν ο γάλλος πρόεδρος Εμανουέλ Μακρόν προκήρυξε εκλογές πολλοί (και στην Ελλάδα) αναρωτήθηκαν γιατί να τις κάνει τώρα καθώς μάλιστα, μετά το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών, η ήττα του κόμματός του έμοιαζε δεδομένη. Εχοντας δει το αποτέλεσμα του δεύτερου γύρου των εκλογών αρχίζω να είμαι ολοένα και περισσότερο βέβαιος ότι ο λόγος της προκήρυξής τους ήταν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και άγια ματαιοδοξία του Μακρόν να γίνει ο ένας μοναδικός και απόλυτος διοργανωτής τους. Να περάσει στην ιστορία ως ο πολιτικός ηγέτης που διοργάνωσε τους Αγώνες μόνος του χωρίς τη συνεισφορά μιας κάποιας κυβέρνησης, αλλά μόνο με τη βοήθεια της κρατικής γραφειοκρατίας.
Μπορεί και να υπερβάλλω. Βλέπω όμως ότι οι γαλλικές εκλογές μας έδωσαν ένα αποτέλεσμα, που αφού πανηγυρίστηκε από άκρη σε άκρη ως θρίαμβος της γαλλικής Κεντροαριστεράς, δεν επέτρεψε την επόμενη της ανακοίνωσής του τη δημιουργία καμίας απολύτως κυβέρνησης κι ας έχει η Γαλλία μπροστά της τους Ολυμπιακούς Αγώνες, δηλαδή την πιο πολύπλοκη και δύσκολη αθλητική διοργάνωση του καιρού μας. Τα μαθηματικά (και η ανάλυση του εκλογικού αποτελέσματος) λένε πως και σε περίπτωση νίκης του κόμματος της Λεπέν πάλι κυβέρνηση θα ήταν αδύνατον να σχηματιστεί άμεσα καθώς η νίκη των ακροδεξιών θα ήταν κι αυτή οριακή. Διαβάζω επίσης σε ένα ρεπορτάζ στο «ΒΗΜΑ» της Κυριακής ότι ο Μακρόν όρισε ως ορίζοντα για το τέλος (!) των συνομιλιών των κομμάτων που θέλουν να συνεργαστούν, τη λήξη των Παραολυμπιακών Αγώνων, που θυμίζω πως ακολουθούν τους Ολυμπιακούς. Ολα αυτά με οδηγούν στο συμπέρασμα ότι ο Μακρόν έκανε εκλογές παραμονές των Αγώνων για να τους ξεφορτωθεί όλους και να μείνει μόνος στο τιμόνι την στιγμή που όλος ο κόσμος θα κοιτάζει τη Γαλλία: πιθανότατα στο μυαλό του έχει ότι ο ίδιος θα είναι για όλο τον κόσμο η Γαλλία η ίδια. Κάτι ανάλογο δεν έχει συμβεί ποτέ. Και περιμένω με περιέργεια τι θα συμβεί προσεχώς. Διότι οι Αγώνες είναι μια διοργάνωση που μπορεί να απογειώσει πολιτικές καριέρες (ακόμα και ετοιμόρροπες όπως του Μακρόν…) ή να τις καταστρέψει εντελώς…
Περιττό να πω πως όλα αυτά με κάνουν να θυμάμαι τον καιρό της διοργάνωσης των δικών μας Αγώνων και να γελάω κομμάτι. Θυμόσαστε φαντάζομαι το πόσο βασικό ήταν το 2004 η Ελλάδα να έχει σταθερή κυβέρνηση (και) για να μη μας πάρουν τους Αγώνες. Θυμάστε ελπίζω το διοργανωτικό μας άγχος, τον φόβο ότι ο κρατικός μηχανισμός δεν θα λειτουργούσε, την ανάγκη για υπερεξουσίες της οργανωτικής επιτροπής κ.λπ. Οχι δεν συγκρίνω τους Αγώνες της Αθήνας με αυτούς που θα γίνουν στο Παρίσι. Συγκρίνω την Ελλάδα (που άκουγε από όλους τα εξ αμάξης) και τη Γαλλία στην οποία καθώς φαίνεται ο Μακρόν θα μετατρέψει τους Αγώνες σε σόου προσωπικό. Αλλά κάποια πράγματα φυσικά δεν αντέχουν σε συγκρίσεις…
Τρεις τελικούς είχε η χθεσινή μέρα: τον τελικό του Euro ανάμεσα στους Αγγλους και τους Ισπανούς, τον τελικό του Κόπα Αμέρικα ανάμεσα στην Αργεντινή και στην Κολομβία και τον τελικό του Γουίμπλεντον στο τένις ανάμεσα στον Κάρλος Αλκαράθ και τον Νόβακ Τζόκοβιτς – μια επανάληψη του περσινού τελικού. Για τους ποδοσφαιρικούς τελικούς θα τα πούμε αύριο: για τον τελικό του τένις δεν έχουμε και πολλά να πούμε. Ο Ισπανός τον μετέτρεψε σε περίπατο κερδίζοντας τον μεγάλο Σέρβο με 3-0.
Ο Τζόκοβιτς σε δύο εβδομάδες στο Λονδίνο τα έκανε όλα. Πρώτα από όλα έδωσε το παρών κι αυτό ήταν έκπληξη διότι μετά τον τραυματισμό του στο Παρίσι οι προβλέψεις έθεταν σε αμφιβολία και τη συμμετοχή του στους Ολυμπιακούς Αγώνες – στο Γουίμπλεντον έμοιαζε απίθανο να αγωνιστεί. Στη συνέχεια τσακώθηκε με το λονδρέζικο κοινό για μάλλον ασήμαντη αφορμή καταθέτοντας έναν περίεργο εκνευρισμό με δεδομένο ότι οι προκρίσεις του ήταν εύκολες. Εφτασε στον τελικό με αθλητική φρεσκάδα καθώς είχε περάσει τον προημιτελικό χωρίς να αγωνιστεί (λόγω απόσυρσης του τραυματία Αλεξ Ντε Μινόρ) κι έχοντας κάνει περίπατο στον ημιτελικό με αντίπαλο τον Ιταλό Μουσέτι – ένα αουτσάιντερ. Ενθουσιασμένος από την καλή του απόδοση είπε πως ο Αλκαράθ θα κερδίσει στη ζωή του πολλά τρόπαια, αλλά ύστερα από δεκαπέντε χρόνια όταν και ο ίδιος θα σταματήσει να αγωνίζεται. Είχε κέφια ο Τζόκοβιτς, αλλά απέναντι στον 21χρονο Ισπανό αυτά εξαφανίστηκαν γρήγορα. Ο Αλκαράθ έκανε επίδειξη δύναμης στα δυο πρώτα σετ και θα είχε τελειώσει το ματς πολύ πιο νωρίς από τις δύο ώρες και είκοσι λεπτά που διήρκησε, αν δεν τρόμαζε στο τρίτο σετ από τον ίσκιο του σέρβου πρωταθλητή και δεν ακύρωνε με λάθη του τρία ματς μπολ στη σειρά. Κι έτσι, όμως, και μολονότι ψυχολογικά το τριπλό αυτό λάθος θα ήταν δύσκολο να το ξεπεράσει, συνήλθε γρήγορα και κέρδισε το σετ και το ματς στο τάι μπρέικ.
Ο Αλκαράθ στα 21 του έχει ήδη τέσσερα Γκραν Σλαμ τρόπαια χωρίς να χάσει ακόμα τελικό. Είναι ο μόλις έκτος παίκτης στην ιστορία που κέρδισε διαδοχικά το Ρολάν Γκαρός και το Γουίμπλεντον. Είναι νούμερο τρία στον κόσμο, αφού οι τραυματισμοί έχουν περιορίσει τις εμφανίσεις του, αλλά μοιάζει να παίζει μόνος του. Και στην απονομή ήταν σεμνός. «Δεν είμαι ούτε Τζόκοβιτς, ούτε Φέντερερ, ούτε Ναδάλ, αλλά προσπαθώ» είπε. Αλλος στη θέση του θα θύμιζε πως στην ηλικία του τα ιερά τέρατα αυτά είχαν πετύχει λιγότερα…
