«Κακή ιδέα» θεωρεί Αμερικανός πρώην πρέσβης και συνεργάτης του πρώην προέδρου των ΗΠΑ Τζίμι Κάρτερ, τον εορτασμό των 75ων γενεθλίων του NATO από τα 32 κράτη μέλη στην Ουάσινγκτον.
Ενώ το αμερικανικό κατεστημένο και χώρες που το ακολουθούν κατά πόδας, πχ, Πολωνία, Λιθουανία, Ελλάδα κτλ, υποστηρίζουν την ένταξη της Ουκρανίας στο NATO και συνεπώς τη κλιμάκωση του πολέμου, ο πρώην πρέσβης των ΗΠΑ στο NATO, Ρόμπερτ Χάντερ δεν διστάζει να υποστηρίξει ακριβώς το αντίθετο.
Με ανάλυσή του στο Responsible Statecraft, ο Χάντερ είναι ξεκάθαρος, λέγοντας ότι οι δεσμεύσεις του NATO στην Ουκρανία είναι εντελώς άχρηστες.
«Όχι μόνο δεν παρέχει κανένα άμεσο και πρακτικό όφελος στην Ουκρανία, αλλά δεν θα τιμηθεί ποτέ [η δέσμευση. Είναι σχεδόν αδιανόητο ότι, σε οποιοδήποτε σημείο, και οι 32 σύμμαχοι του ΝΑΤΟ θα συναινούσαν -όπως απαιτείται- για να ενταχθεί οποιαδήποτε χώρα στη Συμμαχία, με τη δέσμευση ότι «μια ένοπλη επίθεση εναντίον ενός ή περισσότερων [συμμάχων]… θα θεωρείται επίθεση εναντίον τους όλους» λέει ο Χάντερ.
Μπορεί η Ουκρανία να είναι μια χώρα που έχει δείξει στοιχεία δυτικού προσανατολισμού, αλλά ο Αμερικανός διπλωμάτης υπογραμμίζει ότι πρόκειται και για «ένα φυσικό ουδέτερο κράτος».
Έτσι, ο Χάντερ θεωρεί ότι, στη σύνοδο κορυφής, η συζήτηση για τον πόλεμο της Ουκρανίας θα περιπλέκεται περαιτέρω χάρη στο στρατηγικό λάθος που έκανε το ΝΑΤΟ στη σύνοδο κορυφής του Βουκουρεστίου το 2008, όταν διακήρυξε ότι η Ουκρανία (και η Γεωργία) «θα γίνουν μέλη του ΝΑΤΟ».
Μπορεί αυτό να φαινόταν αρκετά ακίνδυνο για τους Δυτικούς, αλλά όχι και για τη Ρωσία. «Θα ήταν σαν να δεχόταν η Δύση ότι η Ουκρανία θα γινόταν σατραπεία του Κρεμλίνου» λέει ο Χάντερ.
«Αλλά αντί να αναγνωρίσει το λάθος του, το ΝΑΤΟ, με τη προτροπή των ΗΠΑ, συνέχισε τελετουργικά να επαναλαμβάνει τη διατύπωση και αναμφίβολα θα το κάνει ξανά στη σύνοδο κορυφής της Ουάσιγκτον, ως πιστό στις ουκρανικές επιθυμίες.
Μια πρόσθετη περιπλοκή, για τον Χάντερ, είναι ότι, ενώ οι διαπραγματεύσεις για τον τερματισμό του πολέμου δεν θα μπορούσαν να πραγματοποιηθούν χωρίς τη συμμετοχή της Ουκρανίας, «οποιοδήποτε αποτέλεσμα θα πρέπει να συμφωνηθεί και να εγγραφεί από τις μόνες δυνάμεις που μετράνε τελικά, τις ΗΠΑ και Ρωσία».
Τέλος, όσον αφορά το μέλλον της Ρωσίας, ο Αμερικανός πρέσβης κάνει μια αξιολόγηση των γεωπολιτικών δεδομένων που θα διαφωνούσαν τα «γεράκια» μαζί του
«Τα γεωπολιτικά δεδομένα είναι αυτά: η Ρωσία δεν θα καταστραφεί, παραμένει μια διαφαινόμενη παρουσία όποιος κι αν είναι στην εξουσία στο Κρεμλίνο, και κάποια στιγμή η Δύση θα χρειαστεί να προσπαθήσει να διαμορφώσει τη συνολική ευρωπαϊκή ασφάλεια με τη Ρωσία ως ενεργό συμμετέχοντα».
Κατά ειρωνικό τρόπο, η φιλοδοξία της συμπερίληψης της Ρωσίας στις ευρωπαϊκές ρυθμίσεις ασφαλείας, ως γεωπολιτική αναγκαιότητα, αν και ξεκίνησε επί προεδρίας του Τζορτζ Μπους το 1989, ωστόσο στη συνέχεια δεν έγινε πραγματικότητα.
Αυτό, σύμφωνα με τον πρώην πρέσβη, οφείλεται εν μέρει στην «άποψη μιας σειράς υπεύθυνων Αμερικανών υπευθύνων χάραξης πολιτικής ότι η Ρωσία θα παρέμενε μια δύναμη δεύτερης διαλογής, της οποίας τα συμφέροντα θα μπορούσαν σε μεγάλο βαθμό να αγνοηθούν». Κάτι τέτοιο όμως για τον Χάντερ ήταν ένα «λάθος υπολογισμός ιστορικών διαστάσεων».
