Με την ελπίδα ότι ο Καβάφης θα έδειχνε κάποια ανοχή στην παράφραση του στίχου του, δίνεται και μία ευκαιρία να σημειωθεί ότι ο νέος βρετανός πρωθυπουργός εκτός από τα ήδη πασίγνωστα, είναι και μουσικός: παίζει φλάουτο, recorder, βιολί και πιάνο, για όποια αξία έχει για την πνευματικότητά του. Υπάρχει και κάτι ακόμα όμως που αγνοείται συστηματικά ενώ είναι πολιτικά φλέγον και συνέβη κυριολεκτικά προχθές: η προεκλογική δήλωσή του όπου είπε ότι όσο ζει η χώρα του δεν πρόκειται να ξαναενταχθεί στην Ευρωπαϊκή Ενωση, ούτε στην τελωνειακή ένωση, ούτε και πρόκειται η κυβέρνησή του να επιδιώξει πιο στενές σχέσεις με τις Βρυξέλλες. Και όχι μόνο σε αυτή τη θητεία, αλλά και στην επόμενη εφόσον υπάρξει.
Η δήλωση αυτή του θριαμβευτή σοσιαλδημοκράτη πρωθυπουργού του Ηνωμένου Βασιλείου είναι ίσως πιο… μπετόν αρμέ για το οριστικό και αμετάκλητο τέλος της «υπόθεσης Βρυξέλλες» για τη χώρα, απ’ ό,τι όλων των πρωταγωνιστών του Brexit μαζί. «Οσο ζω ποτέ». Τι άλλο να πει ο άνθρωπος; Κι όμως, οι απίθανοι επίμονοι επικριτές της αποχώρησης της Βρετανίας από την Ευρωπαϊκή Ενωση, όχι απλώς δεν άκουσαν, αλλά, αντίθετα, κάνουν και τους… δύσκολους: περίπου λένε ότι η Ευρωπαϊκή Ενωση θα το… σκεφτεί να κάνει στο Λονδίνο τη χάρη να το πάρει πίσω, προεξοφλώντας ότι, δήθεν το Λονδίνο σχεδόν θα παρακαλέσει για επιστροφή.
Το κύριο σημείο που επικαλούνται ως δήθεν απόδειξη «αποτυχίας» είναι η, πράγματι, αποτυχία των πρωταγωνιστών της εξόδου. Αδυνατούν να κατανοήσουν ότι ουδεμία σχέση με το θέμα έχουν τα πρόσωπα και η μοίρα τους στη χώρα που ακριβώς την επομένη του Β’ ΠΠ καταψήφισε τον Τσώρτσιλ! Και δεν ακούν το «όσο ζω» του Στάρμερ, που δεν ήταν ούτε συντηρητικός, ούτε υπέρ της εξόδου. Δεν βλέπουν ούτε την πραγματικότητα πέρα από τις κατεδαφισμένες από τη ζωή ιδεοληψίες τους. Λ.χ. ο Γκι Φερχόφσταντ, πρώην πρωθυπουργός του Βελγίου και εκ των διαπραγματευτών του Brexit, είναι βέβαιος ότι «κορύφωση του Brexit έχει επιτευχθεί». Δηλαδή, ότι η Βρετανία θα αρχίσει διαδικασίες προσέγγισης, όπως εξήγησε στο Politico: «Νομίζω ότι όλο και περισσότερο μετά τις εκλογές θα βλέπουμε μια αυξανόμενη πίεση για να επιστρέψουμε βήμα προς βήμα σε μια κατεύθυνση πιο λογικής προσέγγισης». Το ακριβώς αντίθετο από αυτό που (τόσο δραματικά) λέει ο Στάρμερ.
Ομως ο Γκι και οι ομοϊδεάτες του ζουν στον δικό τους κόσμο. Πώς να τους τον χαλάσει κανείς μιλώντας για τον πραγματικό; Οτι οι Βρετανοί ψήφισαν μαζικά έναν πολιτικό ηγέτη που εγγυήθηκε ότι θα μείνουν για πάντα μακριά από την Ευρωπαϊκή Ενωση; Και ότι πέντε χρόνια μετά την αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου, στην Αγγλία σάρωσε η σοσιαλδημοκρατία, ενώ υποτίθεται η χώρα είχε πέσει στη δαγκάνα του φασισμού και του σκληρού εθνικισμού, ενώ, αντίθετα, η τόσο υπερήφανη Ευρωπαϊκή Ενωση που κουνάει διαρκώς το δάχτυλο σε όλους – και κυρίως, το τραγικό άλλωστε, στους ίδιους τους πολίτες των κρατών της – κατρακυλάει διαρκώς προς τον φασισμό; Γιατί όποιος πιστεύει ότι το πρόβλημα εξαντλείται στις χθεσινές γαλλικές εκλογές, βρίσκεται επίσης πολύ μακριά από την πραγματικότητα: κάθε άλλο παρά εκεί είναι το ζήτημα.
Ως προς την ίδια τη Γαλλία το πραγματικό θέμα είναι τι θα γίνει στις ερχόμενες προεδρικές εκλογές. Αυτό είναι που μετράει πραγματικά, ανεξαρτήτως συμμαχιών και αποτελεσμάτων της χθεσινής αναμέτρησης, που ουδείς γνωρίζει σήμερα το πώς αυτά θα επιδράσουν τελικά σε εκείνη την πραγματικά καθοριστική εκλογή. Αλλά και πάλι, το μέγα πρόβλημα δεν εντοπίζεται εκεί, μα στη Γερμανία. Και είναι το εξής: αν η ακροδεξιά AfD, το νόθο πολιτικό τέκνο του Σόιμπλε – γιατί περί αυτού πρόκειται – θα βρεθεί να συγκυβερνά μετά τις επίσης ερχόμενες ομοσπονδιακές εκλογές. Αυτό είναι το καθοριστικό ζήτημα, όταν μιλάμε για μία χώρα από αυτές της ΕΕ. Και βέβαια, δεν είναι το μόνο: το τέρας έχει ξυπνήσει και ακόμα κι αν κινείται αργά, κινείται. Και όσο τα αίτια δεν αλλάζουν, τίποτα δεν το σταματά.
