Συγγνώμη, αλλά ανήκω σε αυτούς που θεωρούν πως δύο ή τρεις πρωθυπουργοί σε κοινό χώρο συνιστούν είδηση. Πολύ περισσότερο όταν αποφασίσουν να μιλήσουν και δη ύστερα από μια κάλπη προφανώς κακή για το κόμμα που ανήκουν. Και προσωπικά δεν με πείθει η διαρροή πως οι πρώην πρωθυπουργοί δεν σχολιάζονται από τον νυν Πρωθυπουργό ή την κυβέρνησή του. Αν συνέβαινε σε άλλο κόμμα, οι γαλάζιοι δημοσιολόγοι θα φώναζαν πως αποτελεί μείζον πολιτικό θέμα. Τώρα κάποιοι επιχείρησαν να υποτιμήσουν την κοινή εκφώνηση και παρουσία των Σαμαρά και Καραμανλή στο Πολεμικό Μουσείο για το βιβλίο του Μανώλη Κοττάκη. Και κάποιοι να αποφύγουν να μιλήσουν.
Ομως ο ελέφαντας είναι μέσα στο γαλάζιο δωμάτιο. Οι δύο ομιλίες, συμφωνεί – διαφωνεί κάποιος, εκφωνήθηκαν από δύο πολύ έμπειρους πολιτικούς που έχουν διατελέσει πρωθυπουργοί και που επί ημερών τους δεν αμφισβητήθηκε η πλεύση της χώρας. Θα κριθούν και εκείνοι, όπως όλοι βέβαια, και προφανώς για μέρος της διακυβέρνησής τους δεν θα έχουν θετικά πορίσματα και αποτιμήσεις.
Και είναι εξόχως ανησυχητικό όταν και οι δύο, παρά τις σοβαρές διαφορές στις ομιλίες τους, στέκονται στα ελληνοτουρκικά, που επίσης αποτελούν έναν ακόμη ελέφαντα στο δωμάτιο της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, παρά τις θολές διαβεβαιώσεις των κόκκινων ζωνών ή της παραπομπής στη Χάγη των διαφορών για τις θαλάσσιες ζώνες (ποιο ακριβώς πράγμα αφορούν οι ζώνες αυτές έχει αποσαφηνιστεί;). Είναι εξόχως ανησυχητικό όταν δύο συντηρητικοί αστοί πολιτικοί θεωρούν λανθασμένη τη θέση της χώρας να είναι δεδομένη σε όλα για τη δυτική συμμαχία και επίσης να υποτιμάται παγίως εδώ και πέντε χρόνια η ιστορία του Κυπριακού, που πενήντα χρόνια από τη μαύρη επέτειο παραμένει ένα πρόβλημα εισβολής και κατάλυσης της εθνικής ανεξαρτησίας ενός κράτους. Είναι πολύ ανησυχητικό όταν κρούεται ο κώδωνας του κινδύνου για τη στάση γειτονικών χωρών όπως η Αλβανία του Ράμα και οι πρόσφατες προκλήσεις του.
Βεβαίως οι Σαμαράς και Καραμανλής δεν είπαν ακριβώς τα ίδια πράγματα για όλα τα πεδία, π.χ. έχουν άλλη θέση για το μέτωπο στην Παλαιστίνη. Και προφανώς και οι δύο, αφού είναι τόσο αποδομητικοί για τη Συμφωνία των Πρεσπών, να πουν πώς λεγόταν η γειτονική αυτή χώρα επίσημα από το 1990 και μέχρι το 2018 ή πώς εκείνοι αποδέχονταν να λέγεται. Θα είχε ενδιαφέρον για τον κ. Σαμαρά να ερωτηθεί επίσης αν είναι ορθό να χρησιμοποιούνται ως αρνητικό παράδειγμα διευθετήσεις δικαιωμάτων για όλους όπως η ισότητα στον πολιτικό γάμο για ομόφυλα ζευγάρια. Θα είχε επίσης ενδιαφέρον να πει γιατί να απαξιώνεται ο θεσμικός πολιτικός αντίπαλος της Κεντροαριστεράς με τον όρο «δελφινάριο». Οι επιμέρους αντιρρήσεις του γράφοντος για τις πλατφόρμες Σαμαρά και Καραμανλή δεν απομειώνουν τη βαρύτητα της κοινής τους εμφάνισης και την αποδόμηση του σημερινού μοντέλου διακυβέρνησης που επιχείρησαν.
Πίσω από την αποτρόπαιη πράξη του Λευτέρη Αυγενάκη, όπως την είδαμε στο βίντεο, κρύβεται μια διαχρονική προβληματική συμπεριφορά του Νεοέλληνα. Το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ;». Βεβαίως όταν αυτή τέμνεται με μια θεσμική ιδιότητα υποκρύπτει μια επίδειξη εξουσίας και κάτι ακόμη πιο επικίνδυνο: ο αρχούμενος να φοβάται τον άρχοντα. Να θεωρήσει συνυφασμένη με την εξουσία του τη βία. Κάπου εκεί εκκινεί η λογική «ποιος τα βάζει με αυτούς;». Και η απόσταση του εκλεγμένου – που διαρκώς λογοδοτεί στο κοινό του – από το ίδιο το κοινό. Επικίνδυνα πράγματα και στενόχωρα.
Ενας, δύο, τρεις… εφτά υποψήφιοι για τη νέα ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Συγγνώμη, αλλά πού ήταν όλοι αυτοί προεκλογικά και πόσο στήριξαν το κόμμα τους για να μην έχει κρίση; Και πόσο διαφορετική στρατηγική έχουν και καταθέτουν από εκείνη του Νίκου Ανδρουλάκη, εν μέσω θέρους; Θα απαντήσουν τι είδους ΠΑΣΟΚ θέλουν ή όντως θα γίνει ένα τύπου big brother με αποχωρήσεις λαγών – παικτών; Ενισχύουν ή απαξιώνουν όλα αυτά τη διαδικασία; Μάλλον το δεύτερο. Πάντως όλοι-ες πρέπει να απαντήσουν σε τρία θέματα: στην πολιτική αυτονομία του χώρου, τα είδη των όποιων συγκλίσεων και η κυβερνησιμότητα για το κόμμα τους. Ο χρόνος δεν είναι πολύς.
