Φωτιά στην Κερατέα, στα Καλύβια, στην Ανάβυσσο. Φωτιά στην Πάρνηθα, στα Καλύβια, στη Σαρωνίδα, στην Κερατέα. Φωτιά στη Σταμάτα, στη Ριτσώνα, στην Πάρνηθα, στη Βαρυμπόμπη. Φωτιά στη Πάρνηθα, στα Βίλια, στα Καλύβια, στην Κερατέα. Φωτιά στα Καλύβια, στο Μαρκόπουλο, στα Μέγαρα, στην Κάρυστο, στον Διόνυσο, στο Σούνιο, στο Αλιβέρι. Φωτιά στο Σούνιο, στην Ηλεία, στην Αχαΐα, στην Αρκαδία, στη Μεσσηνία. Φωτιά στη Σαλαμίνα, στο Σχιστό, στο όρος Αιγάλεω. Φωτιά στο όρος Αιγάλεω, στο Μενίδι, στη Φυλή, στην Πεντέλη, στο Τατόι, και πού και πού για ποικιλία Ανδρο, Σέριφο, Νάξο, Πάρο – όλα τα κυκλαδονήσια με τη σειρά. Αργότερα, «περιοδεία» σε Μυτιλήνη, Χίο, Σάμο και τανάπαλιν. Και οι κραυγές τόσο μα τόσο ίδιες.
«Πού είναι το κράτος;». Πού να ‘ναι το κράτος; Μακάρι να μπορούσε το κράτος, και κάθε κράτος το οποίο πλήττεται από την κλιματική αλλαγή, όπως το δικό μας, να είχε μια πυροσβεστική δίπλα σε κάθε σπίτι. Ενα ελικόπτερο ή ένα αεροπλάνο να πετάει πάνω από τα κεφάλια μας να πετάει νερό όποτε εκδηλώνεται μια πυρκαγιά. Και τον φουκαρά τον Κικίλια να οργανώνει επιτόπια την πυρόσβεση.
Αλλά γίνεται; Δεν γίνεται.
Τι όμως μπορεί να γίνει; Δεν ανέφερα προφανώς τυχαία τις περιοχές που είχαμε χθες, προχθές, παραπροχθές πυρκαγιές. Και που θα είναι οι ίδιες αύριο, μεθαύριο, τρεις ημέρες αργότερα, και προφανώς την επόμενη εβδομάδα, τον άλλο μήνα, και τον μεθεπόμενο. Είναι οι περιοχές όπου κάθε χρόνο, τα πολλά τελευταία χρόνια, εκδηλώνονται πυρκαγιές. Συνήθως, μέρες με πολλή ζέστη και ισχυρούς ανέμους, μεσημέρι προς απόγευμα. γιατί απόγευμα; Γιατί ο άθλιος που βάζει τη φωτιά ξέρει ότι με το που θα πέσει το σκοτάδι, θα είναι δύσκολο να ανακοπεί η καταστροφική πορεία της. Τα εναέρια μέσα δεν πετούν, οι πυροσβέστες είναι κατάκοποι από την προσπάθεια των προηγούμενων ωρών, άρα η «επιτυχία» είναι εξασφαλισμένη.
Αρα τι πρέπει να κάνουμε όλοι εμείς που έτσι και σκάσει η πυρκαγιά στα μέρη μας παίρνουμε φόρα και τα ρίχνουμε στον Κικίλια, τον κάθε Κικίλια, διότι «πού είναι το κράτος»;
Να απομονώσουμε τον εμπρηστή που κόβει βόλτες δίπλα μας και παραφυλάει τον κακό (μας) τον καιρό για να βάλει φωτιά, και μετά να σπάει πλάκα με την αγωνία των ανθρώπων που καίγονται οι περιουσίες τους και τους πυροσβέστες να τρέχουν σαν τους παλαβούς να σβήσουν τις φωτιές. Αυτό μπορούμε να το κάνουμε;
Εγώ λέω ότι μπορούμε. Διαφορετικά, ζήτω που καήκαμε…
Φωτιές σε ό,τι έχει απομείνει σε πράσινο γύρω μας, φωτιές και στο πολιτικό σκηνικό. Από πού να το πιάσω δεν ξέρω. Από το σημερινό αντιπολιτευτικό στον πρόεδρο Κυριάκο big event του Πολεμικού Μουσείου; Από τον χαμό στον ΣΥΡΙΖΑ μεταξύ Κασσελάκη – Τσίπρα; ΄Η από τα μαχαίρια που βγήκαν στο ΠΑΣΟΚ για την ηγεσία του Κινήματος;
Αποφάσισα να το κάνω με θεσμική σειρά – όπως προβλέπει το πολιτειακό πρωτόκολλο. Από τη ΝουΔου. Που σήμερα το απόγευμα αναμένεται να βρεθεί σε νευρική κρίση (για δεύτερη φορά σημειώνω μετά τον χαμό της Τετάρτης στην Κοινοβουλευτική Ομάδα, όπου τα περισσότερα και πλέον «χυμώδη» κρατήθηκαν εντός της αίθουσας…) με αφορμή ένα βιβλίο. Του φίλου μου Μανώλη Κοττάκη που φέρει τον τίτλο «Απόρρητοι φάκελοι Καραμανλή» και είναι ό,τι λέει ο τίτλος. Φάκελοι του Κώστα του ντεμέκ Καραμανλή, των οποίων έλαβε γνώση ο Μανώλης και τους έκανε βιβλίο. Το βιβλίο είναι παλαιότερο, ετών δηλαδή (νομίζω εξεδόθη το ’21), αλλά ο Μανώλης είπε να κάνει μια «γκράντε» εκδήλωση στην Αθήνα για να το παρουσιάσει. Και προσκάλεσε προς τούτο δυο πρώην πρωθυπουργούς – όχι μικρό επίτευγμα –, τον Αντ. Σαμαρά και Κ. Καραμανλή, να πουν δυο λόγια. Αλλά οι δυο πρώην πρωθυπουργοί αφήνεται να εννοηθεί ότι θα μιλήσουν περισσότερο για τη σημερινή πασοκοαλληθωρίζουσα κυβέρνηση και τον αρχηγό της παρά για το βιβλίο. Αλλωστε και οι δύο, και ειδικότερα ο δεύτερος, ο Καραμανλής, γνωρίζουν πολύ καλά τι είναι αυτοί οι «απόρρητοι φάκελοι» – διότι αν κρίνω από τον φάκελο με το σχέδιο «Πυθία», θα πω σκληρές κουβέντες και δεν θέλω, μέρα που είναι…
Τέλος πάντων, ο Κυριάκος, αν και προσκλήθηκε, δεν θα παραστεί προφανώς – σιγά να μην καθίσει να ακούσει να του τη «λένε» Σαμαράς – Καραμανλής. Ως εκ τούτου το ενδιαφέρον επικεντρώνεται στο πόσοι και ποιοι υπουργοί και βουλευτές θα παραστούν. Ειδικά οι τελευταίοι, οι οποίοι, μετά και τα όσα συνέβησαν την Τετάρτη στη συνεδρίαση της ΚΟ ας έχουν τον νου τους μήπως από το αποψινό προκύψει κάνας εκλογικός αιφνιδιασμός Κυριάκου ως το τέλος του χρόνου και τον δουν να τους κουνάει μαντίλι, λόγω λίστας…
Στον ΣΥΡΙΖΑ πάλι το (μόνο) καλό νέο είναι ότι επιστρέφει από την ξενιτιά το φαντεζί αγόρι της Αριστεράς, η προεδράρα Στέφανος. Υποτίθεται ότι θα έφευγε Αμερική για λίγο, για το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, αλλά είπε να κάτσει κανένα δεκαήμερο στα όμορφα και δροσερά αυτή την εποχή Χάμπτονς. Λογικό, τι να έρθει Αθήνα; Να του ζαλίζει τον έρωτα ο κάθε Θεοχαρόπουλος και ο κάθε Τσίπρας (ξάδερφος);
Ομως έφτασε η στιγμή. Αλλά πριν από αυτό, επειδή το αγόρι είναι αποφασισμένο να τους τρελάνει όλους, ανακοίνωσε ότι σήμερα Δευτέρα 1/7 θα συναντηθεί με τον δήμαρχο της Νέας Υόρκης Ερικ Ανταμς, στο δημαρχείο της Νέας Υόρκης, στο Μανχάταν.
Και ότι «θα συζητήσουν», προσέξτε παρακαλώ, «θέματα διεθνούς συνεργασίας, θέματα που αφορούν την Ομογένεια, αλλά και διεθνούς επικαιρότητας και δημοκρατικής πολιτικής»!!!
Εγώ διαβάζοντας αυτό στην αρχή πίστεψα ότι ο πρόεδρος Στέφανος συναντάται με τον κ. Ανταμς προκειμένου να δηλώσει το ενδιαφέρον του για να είναι υποψήφιος των Δημοκρατικών μετά το «ναυάγιο» του κ. Μπάιντεν στο πρόσφατο debate με Τραμπ! Αλλά όχι, προφανώς κάτι τέτοιο έχει διαφορετικό know how με το πώς γίνεσαι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ.
Αν και δεν θα ήταν άσχημη ιδέα για το αγόρι μας…
Στην Ελλάδα επέστρεψε – ενημερώνω – και ο πρόεδρος Αλέξης, ο απόμαχος, ο βετεράνος, μετά από ένα θριαμβικό διήμερο στην Πόλη, όπου – άκου έμπνευση τώρα κι αυτοί – είχε κληθεί από τις πρυτανικές αρχές του Πανεπιστημίου Κοτς να μιλήσει στην τελετή αποφοίτησης των παιδιών. Από όλα όσα είπε στην ομιλία του συγκράτησα την αναφορά σε μια φράση του Λίνκολν «δώσε εξουσία σε κάποιον για να δεις τον χαρακτήρα του». Φαντάζομαι δεν έκανε αυτοκριτική για το πώς ο ίδιος συμπεριφέρθηκε όταν απέκτησε εξουσία, για τον Κασσελάκη τα έλεγε. Με τον οποίο άνοιξε λογαριασμό ήδη από τα ξημερώματα της Παρασκευής, όταν ο άλλος τού ζήτησε να μην τον υπονομεύει και τον προκάλεσε να πάρει το κόμμα, εφόσον το θέλει.
Ο δικός μας, ο Αλέξης, ο απόμαχος, ο βετεράνος, δεν απάντησε στην πρόκληση, γιατί προετοιμάζεται να ηγηθεί της Κεντροαριστεράς, όμως να το ξέρετε, αυτό το έργο θα έχει πολλά επεισόδια.
Στο ΠΑΣΟΚ, «τι ‘χες Γιάννη, τι ‘χα πάντα». Κακό χωριό τα λίγα σπίτια. Σκοτώθηκαν, με την ησυχία τους, όπως κάθε φορά συμβαίνει όταν οι μωροφιλοδοξίες εφορμούν να κατακτήσουν «έν’ αδειανό πουκάμισο». Σε τρεις μήνες έχουν εκλογές, 6 Οκτωβρίου συγκεκριμένα, ο Ανδρουλάκης φυσικά θα είναι και πάλι υποψήφιος, ο δήμαρχος Δούκας επίσης, και ο ευπρεπής Παύλος Γερουλάνος σφήνα ανάμεσα στους δυο. Μέχρι τον Σεπτέμβριο που θα οριστικοποιηθούν οι υποψηφιότητες για την προεδρία του ΠΑΣΟΚ μπορεί και να ξεπηδήσει και καμία άλλη υποψηφιότητα (λ.χ. ο «ψημένος» στα κοινοβουλευτικά Μιχάλης Κατρίνης μπορεί να είναι μία περίπτωση), αλλά οι συσχετισμοί, όπως φάνηκε και χθες στο Κάραβελ, έχουν λίγο-πολύ διαμορφωθεί.
Συμπέρασμα από τα χθεσινά υπάρχει; Πώς δεν υπάρχει. Οτι ο χώρος αυτός δεν πρόκειται να ανακτήσει – ποτέ! – τη χαμένη του αίγλη όσο αυτοί που διαχειρίζονται τις τύχες του μπερδεύουν το υπερεγώ τους με την πολιτική.
– Φταίει τό ζαβό τό ριζικό µας!
– Φταίει ὁ θεὸς ποὺ µᾶς µισεῖ!
– Φταίει τὸ κεφάλι τὸ κακό µας!
– Φταίει πρώτ̓ ἀπ̓ ὅλα τὸ κρασί!
«Ποιὸς φταίει; Ποιὸς φταίει;… κανένα στόµα
δὲν τὅβρε καὶ δὲν τὄπε ἀκόµα.
(Από το ποίημα του Κώστα Βάρναλη «Δειλοί, μοιραίοι, κι άβουλοι αντάμα»)
