Τα αδέλφια μας, οι «Αλονζανφάν», θα πάνε μεθαύριο να ψηφίσουν. Δεν ξέρω τι θα διαλέξουν αλλά δεν θα ήθελα να είμαι στη θέση τους.
Αφότου αποφάσισαν για λόγους ιδιότυπης κοινωνικής ψυχοπάθειας ότι δεν τους αρέσει ο Μακρόν, καλούνται να επιλέξουν ανάμεσα σε καραμπινάτους ακροδεξιούς που παριστάνουν τους δημοκράτες και σε ανισόρροπους ακροαριστερούς που υποδύονται τη Δημοκρατία.
Βεβαίως στην ένδοξη ιστορία τους που δεν ήταν πάντα ένδοξη, οι «Αλονζανφάν» έχουν περάσει και χειρότερα.
Αλλά δεν είναι βέβαιο ότι θα τη βγάλουν κι αυτήν τη φορά καθαρή. Οι δύο βασικοί ανταγωνιστές της κάλπης δεν εγγυώνται τίποτα καλύτερο και υπόσχονται πολλά χειρότερα.
Κακώς λοιπόν προκήρυξε ο Μακρόν εκλογές; Αντιθέτως. Εκανε άριστα. Μετά την ήττα του κόμματός του με 15 μονάδες στις ευρωεκλογές, επέστρεψε το ερώτημα στους ψηφοφόρους.
«Δεν θέλετε τους δικούς μου; Κανένα πρόβλημα. Διαλέξτε ποιον θέλετε και καλή τύχη».
Βεβαίως ένας πολύπειρος προκάτοχος του Μακρόν, ο Ζακ Σιράκ, είχε ρεαλιστικά καταλήξει πως «δεν πρέπει ποτέ να ρωτάς τους ψηφοφόρους αν δεν ξέρεις τι θα απαντήσουν».
Το είχε ο ίδιος πληρώσει ακριβά με τη διάλυση της Βουλής το 1997 και το δημοψήφισμα για το Ευρωπαϊκό Σύνταγμα το 2005.
Αλλά μεταξύ μας δεν νομίζω ότι ο Μακρόν είχε άλλες επιλογές.
Χωρίς κοινοβουλευτική πλειοψηφία μετά την επανεκλογή του εκβιαζόταν από κάθε αλητάμπουρα για τη διακυβέρνηση της χώρας ή αναζητούσε διάφορες συνταγματικές πατέντες για να μπορεί στοιχειωδώς να κυβερνά.
Θα πορευόταν έτσι έως το 2027 που ολοκληρώνεται η θητεία του;
Από την άλλη πλευρά, ούτε οι νέες εκλογές είναι βέβαιο ότι θα βγάλουν έστω κάποια κοινοβουλευτική πλειοψηφία, ό,τι κι αν ψηφίσουν οι ψηφοφόροι. Συνεπώς η παράλυση μπορεί να είναι ένα ορατό αποτέλεσμα.
Αλλά αυτό θα έχουν διαλέξει οι Γάλλοι κι ως γνωστόν στη δημοκρατία κουμάντο κάνουν οι ψηφοφόροι.
Αλλωστε οι εκλογές μπορεί να αποδειχθούν χρήσιμες όχι μόνο αν αναδείξουν κάποιον νικητή. Αλλά κι αν θα βγάλουν πολλούς ηττημένους.
Και τότε ένας ικανός Πρόεδρος της Δημοκρατίας με ισχυρές συνταγματικές αρμοδιότητες μπορεί να αναδειχθεί ως μοναδικό καταφύγιο σταθερότητας μέσα σε ένα βομβαρδισμένο πολιτικό τοπίο.
Το έχει κάνει με επιτυχία ο Μιτεράν το διάστημα 1986-1988 όταν είχε «συγκατοικήσει» επιδέξια με τον Σιράκ.
Τώρα όμως άλλες εποχές, άλλοι άνθρωποι. Δεν είναι βέβαιο ότι το μοντέλο θα λειτουργήσει με το ίδιο αποτέλεσμα.
Και τα αδέλφια μας, οι «Αλονζανφάν», θα περάσουν άσχημα με αυτούς που πάνε να μπλέξουν.
Αλλά ας πρόσεχαν!
