Γνωρίζω ότι ένας εκ των σταθερών αναγνωστών μου είναι ο Πρωθυπουργός – πράγμα το οποίο το έχω διασταυρώσει πολλαπλώς και με διάφορες αφορμές. Με διαβάζει και καλά κάνει, διότι όσο να πεις, έχει και έναν παιδευτικό χαρακτήρα η στήλη. Αδυνατώ όμως να γνωρίζω, αν στη χθεσινή ανακοίνωση/ απόφασή του, για τη μη αύξηση του ΦΠΑ στον καφέ, έπαιξε κάποιο ρόλο το αυθημερόν δημοσίευμα της στήλης, στο οποίο μετέφερα απορίες διατυπωθείσες εν Da Capo αναφορικά με την πρόθεση του υπουργείου των Οικονομικών να αυξήσει από το 13% στο 24% τον ΦΠΑ στην τιμή του καφέ. Οι επιμελείς αναγνώστες μου (και ο Κυριάκος επίσης) ασφαλώς ενθυμούνται ότι είχε υπογραμμίσει πως αν τελικώς προχωρήσει η κυβέρνηση σε αυτή την τερατώδη αύξηση, είναι ενδεχόμενο ο καφές στην πλατεία Κολωνακίου να κοστίζει περισσότερο και από έναν καφέ στα περίφημα καφέ που είναι αραδιασμένα στο παρισινό Sans Elysee.
Η ουσία είναι ότι ο πρόεδρος Κυριάκος είτε διαβάζοντας εμένα, είτε και το πιθανότερο, τείνοντας ευήκοον ους, στο τι περιμένει από αυτόν η κοινωνία, δήλωσε χθες στον Real FM ότι δεν θα αυξηθεί ο ΦΠΑ στον καφέ, όπως και δεν θα αυξηθεί και στο κόμιστρο των ταξί, προκειμένου να συγκρατηθεί κάπως ο πληθωρισμός. Τέλειο; Υπέροχο (νέο)!
Ενώ ήμουν έτοιμος, και σε χαλαρή διάθεση να αναφωνήσω. Αν δεν με επανέφερε στη ζοφερή πραγματικότητα ο φίλος μου ο Στάθης. Η δήλωση του προέδρου Κυριάκου, περί μη αύξησης του ΦΠΑ στον καφέ, δεν αφορά, μου είπε, τον καφέ που σερβίρεσαι εσύ εδώ στην «ιερή κολόνα». Μην μπερδεύεσαι.
– Αλλά; ρώτησα με την αγωνία ζωγραφισμένη στο πρόσωπό μου.
– Αφορά τον καφέ-πακέτο. Αυτόν που θα πάρει ο άλλος να τον πιει στο γραφείο ή στον δρόμο για το γραφείο. Αυτός ναι, θα παραμείνει στο 13% ΦΠΑ. Ο ΦΠΑ για τον άλλο, τον σερβιριζόμενο εδώ θα αυξηθεί και θα πάει στο 24%.
Απογοητεύτηκα. Ρώτησα, άκεφα, τον φίλο Στάθη, τι σημαίνει αυτό το επί της τιμής του καφέ θα αυξηθεί, όπως το είχα διαβλέψει. Τουλάχιστον 60 λεπτά θα είναι η αύξηση, μου ανέφερε…
Τώρα που το σκέφτομαι πάντως καλύτερα, να δεις, που το μέτρο είναι ενταγμένο στην κυβερνητική στρατηγική της αύξησης της παραγωγικότητας! Ακριβότερος καφές, λιγότερη καφετέρια, περισσότερη απασχόληση. Μα πώς δεν το είχα σκεφτεί νωρίτερα;
Σκέτο δηλητήριο
Φτιάξε μου έναν καφέ
Και μη βάζεις ζάχαρη
Να ‘ναι όπως η ζωή μου
Η πικρή και άχαρη
Και κοίτα τα σημάδια
Και κοίτα τα σημάδια
Που δίνει τα φιλιά της
Και τα γλυκά της χάδια
Φτιάξε μου έναν καφέ
Σκέτο δηλητήριο
Σαν της προδοσίας της
Το πικρό μαρτύριο
Και κοίτα τα σημάδια
Και κοίτα τα σημάδια
Που δίνει τα φιλιά της
Και τα γλυκά της χάδια
Παλιό, πολύ παλιό. Μάκης Χριστοδουλόπουλος. (Σε στίχους και μουσική ενός Ανδρέα Σπυρόπουλου – καμιά σχέση με τον γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, που τότε που το έγραψε ο άνθρωπος, ο νυν Σπυρόπουλος ήταν αγέννητος). Για πολύ ψαγμένους, περί τα μπουζούκια. Φλώροι, αποκλείονται, εκ προοιμίου αυτοί, Αργυρό. Αντε στο τσακίρ κέφι και κανέναν Οικονομόπουλο, ή… Οικονομίδη, όπως τον λέει και ένας φίλος μου…
Στο μεταξύ στο ΠΑΣΟΚ τείνει να χαθεί εντελώς η μπάλα. Μετριούνται ίσκιοι, και αυτοί που (αυτο)μετρώνται, νομίζουν ότι είναι μπόι αυτό που βλέπουν. Κι αναρωτιούνται, κοιτώντας τον καθρέφτη τους, πόσο ψήλωσαν. Κι αφού έχουν ψηλώσει τόσο, πώς γίνεται και οι υπόλοιποι που τους βλέπουν, να μην υποκλίνονται στη μεγαλοσύνη τους.
Αντί όμως να καθίσουν κάτω, να στήσουν στην κορυφή του τραπεζιού τον Ανδρουλάκη, και να του πουν «μεγάλε, έλα να δούμε πώς θα το πάμε μπροστά το μαγαζί, διότι σύντομα μπορεί να έχουμε εκλογές, καθότι εμείς δεν μασάμε πως ο Μητσοτάκης θα εξαντλήσει την τετραετία», έχουν βαλθεί να κοντύνουν το ΠΑΣΟΚ ακόμη περισσότερο. Ωστε να φαίνονται δυσθεώρητοι, οι ίδιοι. Αδιαφορώντας αν έτσι το οδηγήσουν στο 4% ξανά, όπως επίσης και αν εξ αυτού του λόγου, ξεθεωθούν στο πάρτι κάθε μέρα, ο πρόεδρος Κυριάκος με το φαντεζί αγόρι της Αριστεράς, Κασσελάκη.
Μίλησα με διαφόρους, και με τον ίδιο, τον (πολύ πικραμένο από όσα διημείφθησαν στη 10ωρη προχθεσινή συνεδρίαση Πολιτικής Γραμματείας και Κοινοβουλευτικής Ομάδας) πρόεδρο Νίκο, χθες. Το μόνο που αποκόμισα, σχεδόν από όλους τους 5-6 με τους οποίους έφαγα ώρες το πρωί στο τηλέφωνο, είναι ότι αν χτυπάει κόκκινο κάτι αυτή την ώρα στο ΠΑΣΟΚ, δεν είναι η αγωνία για τη συνέχεια του χώρου, ούτε το πώς θα ξεφύγει από την περιδίνηση της καταστροφικής εσωστρέφειας. Αλλά το πώς θα εξυπηρετηθούν προσωπικές στρατηγικές στα όρια της μωροφιλοδοξίας. Το «εγώ μπορώ καλύτερα» (από τον Ανδρουλάκη εννοείται), κι ας μη συνηγορεί τίποτε, επ’ αυτού. Αντίθετα να υπάρχουν ενδείξεις για το αντίθετο. Το εντελώς αντίθετο…
Τραγικό. Αλήθεια…
Και υπάρχει και ο δήμαρχός μας, ο δήμαρχος της μικρής μας πόλης, της Αθήνας. Ο Χάρης Δούκας. Που τον είχαμε στα όπα όπα με το που εξελέγη, εκθρονίζοντας τον Κώστα Μπακογιάννη από τον θώκο του δημάρχου Αθηναίων. Και επενδύσαμε πάνω του οι περισσότεροι. Οτι αυτά τα κουφά που έλεγε, ότι θα μειώσει λ.χ. τη μέση θερμοκρασία της Αθήνας, με τις παρεμβάσεις που θα κάνει, κατά 5 βαθμούς. Και είπαμε ομοθυμαδόν μπράβο το παλικάρι, να και ένας τεχνοκράτης, που έχει όραμα και βούληση να κάνει πράγματα για την πόλη. Αλλά ο Χάρης, αντί να ξεδιπλώσει τις πολιτικές του για όσα μας υποσχέθηκε, ξαφνικά, φαίνεται πως άρχισε να βλέπει φαντάσματα. Κι επειδή είναι πολυάσχολος, το πιο πιθανό είναι ότι άρχισε να τα βλέπει για λογαριασμό του ο Χρηστάρας ο Πρωτόπαπας και του τα περιγράφει.
Αλλιώς, δεν μπορώ να εξηγήσω το γεγονός ότι αιφνιδίως, ο Δούκας άρχισε να δηλώνει, δημοσίως δε, κάτι ακαταλαβίστικα, του είδους: «Εγινα και παραμένω στόχος επιθέσεων. Ομως δεν με πτοούν. Δεν πρόκειται να κάνω πίσω. Δεν υποχωρώ (…) ο χρόνος των εξελίξεων δεν είναι ευθύγραμμος, στατικός χώρος, απεριόριστος. Μου λένε ορισμένοι. Ας αφήσουμε τα πράγματα να ωριμάζουν σιγά σιγά, ας υπομένουμε αυτή τη διαδικασία στασιμότητας. Αφησε τη σήψη να εξελίσσεται. Κάθισε στο γραφείο σου αναπαυτικά και μην ασχολείσαι. Μου επιτέθηκαν μάλιστα επειδή τολμάω ακόμα και να αγωνιώ».
Εγώ, πρώτον, περιμένω από τον φίλο Χάρη, να κατονομάσει ποιος του επιτίθεται και γιατί, δεύτερον, ποιοι είναι αυτοί οι «ορισμένοι» οι οποίοι του λένε να αφήσει τη σήψη να εξελίσσεται. Και βεβαίως, τρίτον, τον παρακαλούμε να μας ενημερώσει και τι σήπεται ακριβώς. Αν το λέει για το ΠΑΣΟΚ, συστήνω μην έχει καμία εμπιστοσύνη στον υποβολέα του, θα τον κάψει! Οπως έχει κάψει κι άλλους στο παρελθόν…
