Ο καταγγέλλων δεν είναι ακριβώς κάποιος ανυποψίαστος πολίτης. Εχει χρόνια στον δημόσιο βίο σε διάφορες θέσεις ευθύνης. Προσπαθεί να μεταβιβάσει στους δύο του γιους δύο διαμερίσματα που έχει στην κατοχή του, το ένα κληρονομιά από τον δικό του πατέρα και το άλλο δική του αγορά προ εικοσαετίας. Αυτές οι απλές μεταβιβάσεις, που έπρεπε να χρειαστούν το πολύ ένα, άντε δύο μήνες, έχουν αρχίσει προ διετίας και ακόμα δεν γνωρίζει κανείς πότε θα ολοκληρωθούν.
Αλλος καταγγέλλων, ο οποίος επίσης δεν δικαιούται να δηλώνει ανυποψίαστος, ξεκίνησε προ διετίας και βάλε να κάνει αποδοχή κληρονομιάς του πατέρα του. Για να μη βιαστείτε να σχολιάσετε, δεν χρωστούσε ποτέ και πουθενά ούτε ο θανών ούτε ο εν ζωή γιος. Είχαν απλά την ατυχία να υπάγονται σε μια Εφορία κυριολεκτικά «κράτος εν κράτει» του κέντρου της Αθήνας. Σε αυτή την Εφορία μπορείς να περιμένεις ατέρμονα για ένα έγγραφο, από αυτά που δεν βγαίνουν ηλεκτρονικά και ουδείς ασχολείται. Κάποια στιγμή σε αυτή τη διετία και βάλε το έγγραφο βγήκε ως διά μαγείας, αλλά εκείνη τη στιγμή διαπιστώθηκε ότι για όλα τα υπόλοιπα έγγραφα που είχαν βγει ηλεκτρονικά είχε λήξει η ισχύς τους. Μέχρι να επανεκδοθούν, το ακριβοθώρητο έγγραφο της Εφορίας είχε χάσει και πάλι την ισχύ του. Οπότε βρέθηκε ο καταγγέλων ξανά στην ανάγκη να υποβάλει νέο αίτημα, στην ίδια Εφορία, που είναι «κράτος εν κράτει» και να μπλέξει σε έναν φαύλο κύκλο χωρίς εμφανή κατάληξη.
Κοινό χαρακτηριστικό και των δύο περιπτώσεων και προφανώς χιλιάδων άλλων είναι ότι μέρος του προβλήματος, όχι της λύσης, είναι και οι συμβολαιογράφοι. Οι περισσότεροι δεν έχουν εξελίξει καθόλου τη δουλειά τους, δεν έχουν μεταβληθεί σε αυτό που εκ των πραγμάτων είναι, ένας ιδιωτικός φορέας ξεμπλοκαρίσματος της γραφειοκρατίας. Αντ’ αυτού «συνεισφέρουν» και αυτοί με τις δικές τους δυνάμεις στην παράνοια της ελληνικής γραφειοκρατίας, ζητώντας από ανθρώπους (τους πελάτες τους) που δεν γνωρίζουν να προσκομίσουν έγγραφα που επίσης δεν είναι σαφές και με ποιες διαδικασίες θα εκδοθούν.
Με αυτές τις συνθήκες, όλα αυτά τα γραφειοκρατικά εμπόδια, περιμένει κανείς να έχουμε αξιοπρεπή ανάπτυξη; Καταλαβαίνει κανείς πόσο δύσκολη και περίπλοκη είναι η καθημερινότητα για τον μέσο πολίτη στα πιο απλά πράγματα; Η σημερινή κυβέρνηση η αλήθεια είναι ότι είδε, μέσω των ψηφιακών εφαρμογών, την ανάγκη διευκόλυνσης του πολίτη. Δεν είδε όμως τις διαδικασίες. Τις άφησε ανέγγιχτες. Εκεί κρύβεται η μεγαλύτερη γραφειοκρατία. Τα πολλά αχρείαστα έγγραφα. Το γεγονός ότι κόπηκε η απευθείας επαφή του πολίτη με τον υπάλληλο, αλλά αυτή έγινε ηλεκτρονική. Ο κακός υπάλληλος μπορεί ανενόχλητος να καθυστερήσει όσο θέλει ένα έγγραφο και εναπόκειται στη φιλοτιμία του προϊσταμένου του να τον συνετίσει.
Λέει τώρα η κυβέρνηση ότι θα μετονομάσει το τέλος χαρτοσήμου, όπως ίσχυε επί σχεδόν έναν αιώνα, σε ψηφιακό τέλος συναλλαγών.
Θα κάνει δηλαδή αλλαγή ονόματος στο πιο εμφανές (υπάρχουν πολλά αφανή) κόστος της γραφειοκρατίας στην Ελλάδα. Μια χαρά, καλή κίνηση. Θα ήταν ακόμα καλύτερη αν το συγκεκριμένο τέλος επιβαλλόταν μια φορά, στο τέλος της έγκαιρης ολοκλήρωσης μια γραφειοκρατικής διαδικασίας. Αν απλώς επιβαρύνει την ατέρμονη έκδοση εγγράφων χωρίς αποτέλεσμα, η σωστή ονομασία είναι ψηφιακό «χαράτσι».
