Δεν ξέρω τι περίμεναν, όσοι περίμεναν τέλος πάντων, ότι θα συνέβαινε με τον ανασχηματισμό της κυβέρνησης, έπειτα από το αποτέλεσμα των ευρωεκλογών. Αν δηλαδή ο πρόεδρος Κυριάκος θα έβγαζε τίποτε λαγούς από το καπέλο, υποδυόμενος τον μάγο Σανκάρα ή κάποιον ανάλογο. Αλλά αν καταλαβαίνω σωστά από την απογοήτευση που εισέπραξα, συζητώντας με κάτι δεξιούς φίλους μου, δεν θα έλεγα ότι μετά τον ανασχηματισμό της Παρασκευής φούσκωσαν από ενθουσιασμό. Οτι κυριεύτηκαν από αισιοδοξία ότι από εδώ και πέρα, καινούργιες ωραίες μέρες ξημερώνουν. Οτι μετά την Παρασκευή, αλλάζει ο ρους της Ιστορίας. Οτι πλέον η χώρα εισέρχεται σε λεωφόρους μεγάλης δόξας. Οτι λαμπρά επιτεύγματα θα δούμε επί των ημερών της. Οτι το ένα εκατομμύριο ψηφοφόροι που εγκατέλειψαν τον Κυριάκο, επειδή δεν άντεχαν ας πούμε τη Δόμνα Μιχαηλίδου (ΤΟ θύμα του ανασχηματισμού!!) στο υπουργείο Εργασίας, τώρα που διορίστηκε εκεί η γνωστή… μεταρρυθμίστρια, «τα κάνω μπάχαλο, όπου πηγαίνω», Νίκη Κεραμέως, θα επιστρέψουν αλαλάζοντες πίσω. Μετανιωμένοι που έφυγαν, κρατώντας πανό με το σύνθημα «Κυριάκο, στήσε πάλι κάλπες, για να ψηφίσουμε ξανά ΝουΔου»!..
Οτι όλα τέλεια, πλέον…
Οπως διάβασα δε και κάτι ξελιγωμένα ρεπορτάζ σε γνωστά, σεσημασμένα, φιλοκυβερνητικά sites ο πρόεδρος Κυριάκος περιέγραψε αυστηρά τα καθήκοντα των υπουργών της νέας κυβέρνησης με τη φράση «περισσότερη δουλειά και λιγότερα λάθη, μεγαλύτερα αποτελέσματα και μικρότερες καθυστερήσεις, σε μία πορεία χωρίς υποκριτικές στροφές προς τα δεξιά, προς τα αριστερά ή προς το κέντρο, με κατεύθυνση μόνο μπροστά».
Ειλικρινά το λέω, δεν κατάλαβα προς τι ο ενθουσιασμός, ο ανυπόκριτος ενθουσιασμός, των συναδέλφων. Δηλαδή, έπειτα από μια οδυνηρή καθίζηση 13 ολόκληρων ποσοστιαίων μονάδων, ύστερα από μόλις έναν χρόνο διακυβέρνησης, τι άλλο θα περίμενε κανείς από έναν πρωθυπουργό να ζητήσει από τους υπουργούς που εκείνος διόρισε; Να το ρίξουν στον χαβαλέ; Ή να απλώσουν όσο πιο αναπαυτικά γίνεται την αρίδα πάνω στο γραφείο του, και να υποδυθούν τον «πωλούντα τοις μετρητοίς»;
Παιδιά, σοβαρευτείτε. Τέλειωσαν οι εκλογές, με τα 33% που «μπορεί υπό ορισμένες προϋποθέσεις, να ανέλθει και στο 35% ή το 36%», με τα οποία μας είχατε πρήξει…
Δεν φοβάστε μην ολοκληρώσει τη «συνεργασία» και με εσάς ο πρόεδρος Κυριάκος, όπως το έκανε και με τον φουκαρά τον κύριο Σταν (Γκρίνμπεργκ), ο όποιος φορτώθηκε την ήττα, και γονάτισε. Δεν μπορεί να πάρει τα πόδια του, από το βάρος;
Στα σοβαρά τώρα. Σαράντα χρόνια «φούρναρης» δεν θυμάμαι ούτε έναν ανασχηματισμό ο οποίος να άλλαξε ριζικά και εννοείται προς το καλύτερο την εξελικτική πορεία μιας κυβέρνησης, και πολύ περισσότερο την πορεία της χώρας. Η επιτυχία συνολικά ενός κυβερνητικού σχήματος, και ατομικά του καθενός των υπουργών, εξαρτάται από χίλια πράγματα, και περισσότερο από όλα, από τη συγκυρία. Από το πόσο ευνοϊκή είναι, και τι κουβαλάει μέσα της. Ακούω ας πούμε, από την αντιπολίτευση, ότι ο Κυριάκος έκανε «ανακύκλωση ονομάτων». Μάλιστα. Τι ακριβώς θέλαμε να κάνει; Αυτούς έχει, αυτούς έχει δοκιμάσει, αυτούς χρησιμοποιεί. Αν είχε κι άλλους, στον πάγκο, θα χρησιμοποιούσε από εκείνη τη δεξαμενή. Αλλά δεν έχει.
Θα πω ένα παράδειγμα. Κατά τον σχηματισμό της κυβέρνησης, πέρυσι, μετά τη νίκη στις εκλογές, χρησιμοποίησε έναν κύριο Κελέτση, από τον Εβρο. Τον τοποθέτησε υφυπουργό Αγροτικής Ανάπτυξης και του ανέθεσε τα «χαρτοφυλάκια» της κτηνοτροφίας και της αλιείας. Ο κύριος Κελέτσης παρέμεινε στο υπουργείο έως την Παρασκευή. Αντικαταστάθηκε, και το πήρε κάπως βαριά. Απέδωσε την αντικατάσταση στο γεγονός ότι είχε εναντιωθεί στον γάμο για τα ομόφυλα ζευγάρια. «Οχι» του απάντησε το Μέγαρο Μαξίμου. Αντικαταστάθηκες γιατί ήσουν «αναποτελεσματικός», δηλαδή δεν απέδιδες, δηλαδή ήσουν άχρηστος, δηλαδή… δηλαδή… και γιατί πρόεδρε Κυριάκο, άφησες επί έναν χρόνο να χειρίζεται δύο κρίσιμους τομείς της αγροτικής πολιτικής, κάποιον που δεν μπορούσε, δεν είχε τις ικανότητες, δεν παρήγαγε αποτελέσματα, που ήταν άχρηστος, εν τέλει; Φταίει μόνο αυτός ή μήπως και εσύ που τον διατηρούσες στη θέση του, ενώ δεν απέδιδε; ρωτάω τώρα εγώ.
Απάντηση, φυσικά δεν περιμένω να πάρω, αλλά θα προσθέσω εδώ μια ρήση του μεγάλου Ουίνστον Τσόρτσιλ περί την πολιτική: «Πολιτική είναι η ικανότητα να παρουσιάζεις σήμερα τι θα γίνει αύριο και να εξηγείς αύριο γιατί δεν έγινε».
Ο κύριος Κελέτσης δεν καταγράφεται πλέον ως μέλος του κυβερνητικού σχήματος, και μάλλον δεν θα καταγραφεί ποτέ στο μέλλον, όσο τουλάχιστον είναι Πρωθυπουργός ο πρόεδρος Κυριάκος. Φυσικά δεν θα κλάψουμε κιόλας γι’ αυτό – η περίπτωσή του μπορεί άνετα να καταταγεί στην κατηγορία αναλώσιμων υφυπουργών. Ούτε και είναι η μοναδική περίπτωση που συμβαίνει. Γενικά οι πρωθυπουργοί επιχειρούν, όταν δεν έχουν πάγκο, να χρησιμοποιούν βουλευτές οι οποίοι μοιάζουν σαν τα παιδιά της Κ19 των μεγάλων ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι προπονητές «τσιμπάνε» πού και πού κάποιον από αυτούς, τον βάζουν στην πρώτη ομάδα, και αν τους βγει, έχουν το κέρδος ότι πέτυχαν το λαχείο. Αν όχι, προωθώντας κάποιον από αυτούς τους μικρούς, δίνουν και ένα κίνητρο στους υπολοίπους. Οτι σύντομα μπορεί να έρθει και η δική τους σειρά να δοκιμαστούν.
Στον καινούργιο ανασχηματισμό ο πρόεδρος Κυριάκος χρησιμοποίησε πάλι 5-6 τέτοιους βουλευτές σε θέσεις υφυπουργών. Και περιμένει. Αλλοι στο παρελθόν έχουν κάνει μεγαλύτερες «αγριότητες». Ο Αντ. Σαμαράς, ας πούμε, τον Ιούνιο του 2014, έπειτα από την ήττα της ΝουΔου στις ευρωεκλογές, προανήγγειλε σαρωτικό ανασχηματισμό. Τον βάφτισε ανασχηματισμό… νίκης, και του έδωσε… εμβληματικά χαρακτηριστικά για να μνημονεύεται έκτοτε ανά τους αιώνες, τοποθετώντας τον Αργύρη Ντινόπουλο, υπουργό των Εσωτερικών!!!
Επτά μήνες αργότερα, ηττήθηκε από τον Τσίπρα, με σκορ «πολλά με λίγα» – και η ευθύνη δεν ήταν βέβαια του Ντινόπουλου…
Και κάτι παρεπόμενο του υπουργικού ανασχηματισμού, συναφές όμως με το Υπουργικό Συμβούλιο, η πρώτη συνεδρίαση του οποίου το Σάββατο το πρωί, μας έδωσε την ευκαιρία να δούμε μια πτυχή του χαρακτήρα του προέδρου Κυριάκου, που δεν θα θέλαμε να γνωρίσουμε. Οτι μπορεί να επιδίδεται σε… χιούμορ, εις βάρος υπέρβαρων ανθρώπων!!
Το έπραξε σε ζωντανή μετάδοση, εις βάρος της νέας ηγεσίας του υπουργείου Εσωτερικών, του Θεόδωρου Λιβάνιου του υπουργού και του Βασίλη Σπανάκη, του υφυπουργού, και πάγωσε το ακροατήριο των υπουργών του, από το κρύο αστείο, που γίνεται ακόμη χειρότερο, αν αναλογιστεί κανείς ότι ο ίδιος είναι fit.
Είπε συγκεκριμένα: «Κανένα χαρτοφυλάκιο δεν είναι βαρύτερο από κάποιο άλλο, ίσως με εξαίρεση το Εσωτερικών, λόγω των…», έδειξε προς την πλευρά του Λιβάνιου που καθόταν δίπλα του, και πρόσθεσε, «δώσαμε πάντως βάρος στο κράτος, έτσι δεν είναι;», συνοδεύοντας τη βλακώδη ατάκα, με ένα αμήχανο γελάκι, ίσως γιατί αφού το είπε, να κατάλαβε ότι είχε υποπέσει σε μια καραμπινάτη περίπτωση body shaming!
Εψαξα στο Διαδίκτυο, να βρω κάτι για τη συγκεκριμένη ποιότητα «χιούμορ», και το σοβαρότερο που βρήκα είναι αυτό που είχε πει ο μεγάλος Βόλφγκανγκ Γκαίτε. Το μεταφέρω, ως έχει, να το έχει κατά νου, για την επόμενη φορά, που θα επιχειρήσει κάτι ανάλογο σε… χιούμορ:
«Περισσότερο από οτιδήποτε άλλο, ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου φαίνεται απ’ αυτό που θεωρεί αστείο»…
(Εντάξει, μην το πάρει βαριά, το προηγούμενο. Ο Γκαίτε έχει πει επίσης «τα λάθη ενός ανθρώπου είναι αυτά που τον κάνουν συμπαθητικό». Αρκεί να τα αντιλαμβάνεται, θα προσθέσω, απλώς…)
